Αμφιβαλλω αν υπάρχει έστω και ένας φίλαθλος που έμεινε ικανοποιημένος από το πρωτάθλημα που μόλις τελείωσε. Το θέαμα ήταν φτωχό, η ποιότητα κάτω του μετρίου και τα αποτελέσματα των τελευταίων αγωνιστικών έδειξαν ότι οι «παράγκες» παραμένουν ανέπαφες. Αν σκεφθούμε τι γίνεται αυτή την ώρα στην Ιταλία, μια χώρα με ποδόσφαιρο που στηρίζεται σε γερές βάσεις, μπορούμε να καταλάβουμε τι θα γινόταν εάν κάποιες Αρχές είχαν κάνει τη δουλειά τους σωστά στην Ελλάδα!
Βεβαιωσ, υπήρξε και ο τελικός του F. A Cup στην Αγγλία και είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε τι σημαίνει «τελικός», γιατί στην Ελλάδα το έχουμε πλέον ξεχάσει. Δραματική η εξέλιξη, πέναλτι, και στο τέλος οι οπαδοί και των δυο ομάδων να τραγουδούν στις εξέδρες του Μillenium.
Εξαιρετικεσ στιγμές, που δίνουν το στίγμα και το νόημα του ποδοσφαίρου, που μπορεί να είναι απλώς ένα παιχνίδι, αλλά έχει τη δυνατότητα να σφυρηλατήσει σχέσεις και απόψεις γύρω από τον υγιή ανταγωνισμό και το «ευ αγωνίζεσθαι». Αποκαλυπτική και η συνέντευξη του Φερνάντο Σάντος, ο οποίος φεύγει από την ΑΕΚ σαν φίλος και θα μας λείψει, όπως και ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, με τις κινήσεις τους, απέδειξαν ότι οι ελληνικές ομάδες δεν «αντέχουν» τα μακροχρόνια σχέδια.
Στα αξιοσημείωτα η παραμονή του ΟΦΗ στη μεγάλη κατηγορία, παρά την προσπάθεια «τρίτων» να τον βυθίσουν πάση θυσία. Στα «συν» επίσης η άνοδος του Αρεως στην Α΄ και η σχεδόν βέβαιη προαγωγή του Εθνικού στη Β΄. Ομάδες με ιστορία, δείχνουν να ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους. Λέτε να επιτραπεί στον Εθνικό να επανέλθει στο «Καραϊσκάκη» απ’ όπου απεμακρύνθη παρανόμως και βιαίως; Δύσκολο το βλέπω. Αυτή είναι η -μέτρια- ελληνική πραγματικότητα.
Υπομονη λίγες ημέρες, μέχρι να αρχίσουν οι αγώνες του Μουντιάλ, που σκιάζονται από το σκάνδαλο στην Ιταλία. Καλοκαιράκι, βεράντα και τηλεόραση, για να θυμηθούμε τον θρίαμβο του 2004, που κοντεύουμε να ξεχάσουμε…