Εκεινο που δεν έχει ακόμη αντιληφθεί η ομάδα (στο σύνολο) του Παναθηναϊκού είναι ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει «αν». Γι’ αυτό και διατηρεί την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των αθλοπαιδιών. Μπορεί ένα ματς να λήξει 0-0 και ο κόσμος να ασχολείται επί ημέρες με χίλια δυο «αν». Ομως από το αποτέλεσμα κρίνονται τα πάντα. Στον Παναθηναϊκό, λοιπόν, η ερασιτεχνική νοοτροπία των διοικούντων, καρφώθηκε στα «αν». Στο «αν ο Κωνσταντίνου δεν έκανε το πέναλτι στη Λεωφόρο, θα είχαμε πάρει πρωτάθλημα» ή «αν δεν είχαν γίνει κότες στη Ριζούπολη, θα ήμασταν πρωταθλητές». Και με τα «αν», διέλυσαν την πιο καλή ομάδα που είχαν μετά την εποχή του «Γουέμπλεϊ» και από τότε καρκινοβατούν. Και είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν σκέφθηκαν ότι «αν δεν είχαν διαλύσει την ομάδα της Ριζούπολης όλα θα ήταν καλύτερα».
Απο τότε μέχρι σήμερα, δεν είδαμε γκολκίπερ σαν τον Νικοπολίδη, δυνατά μπακ σαν τους Κυργιάκο, Σεϊταρίδη, Φύσσα, χαφ με ψυχή σαν τους Καραγκούνη, Μπασινά, Μικάελσεν, κυνηγούς σαν τους Κωνσταντίνου, Κόλκα, Λυμπερόπουλο. Παίκτες με αξία, που πρόσφεραν θέαμα αλλά έρχονταν δεύτεροι. Και λοιπόν; Πόσα χρόνια έχει να πάρει πρωτάθλημα η Λίβερπουλ; Επειτα από τόσα χρόνια το πήρε η Τσέλσι; Πόσα χρόνια παραπαίει η Ρεάλ; Πόσα χρόνια είναι χωρίς τίτλο η Ιντερ; Το πρωτάθλημα, δυστυχώς, το παίρνει μια ομάδα. Και στην Ελλάδα, για πολλούς λόγους, το παίρνει ο Ολυμπιακός. Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός, μέχρι τη Ριζούπολη, ήταν η ομάδα που έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο και διακρινόταν γι’ αυτό στην Ευρώπη, κάνοντας τον κόσμο του περήφανο. Δυστυχώς, η ιδιοκτησία του ιστορικού συλλόγου, προτίμησε την ακρότητα από το μέτρο. Και τώρα δεν έχει τρόπο επιστροφής.
Η χρονια χάθηκε, ο προπονητής θα απογοητευθεί, ο κόσμος θα αραιώσει και θα πυκνώσουν τα λάθη. Η λύση δεν είναι η αποπομπή παικτών, αλλά η ειλικρίνεια προς τον κόσμο. «Θα είμαστε έτοιμοι σε δύο χρόνια, στηρίξτε μας». Ολα τα άλλα είναι αστεία. Κατά τα άλλα, τρία γκολ ο Λυμπερόπουλος προχθές, ένα ακόμη ο Γκέκας, στη Γερμανία. «Αν» είχαν μείνει στον Παναθηναϊκό;