Οταν ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Ορφανός, έλεγε ότι για όσα συμβαίνουν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και δη στη Σούπερ Λίγκα, υπεύθυνες είναι οι ίδιες οι ομάδες, δεν είχε και άδικο. Απ’ το καλοκαίρι, οι 16 ΠΑΕ της κορυφαίας επαγγελματικής κατηγορίας πήραν στα… χέρια τους τη διοργάνωση του πρωταθλήματος, αποχωρώντας από την ΕΠΑΕ, καθώς δημιούργησαν μια νέα διοργανώτρια αρχή, τη Σούπερ Λίγκα. Εκαναν φιλόδοξες προγραμματικές δηλώσεις, αλλά επειδή θαύματα δεν γίνονται στις μέρες μας, η σκληρή πραγματικότητα δεν τους επέτρεψε να προσεγγίσουν τον πήχυ των φιλοδοξιών τους. Δεν λέμε ότι δεν είχαν (και έχουν) όλη την καλή πρόθεση. Δεν λέμε ότι δεν μας αρέσει να κάθονται στο ίδιο τραπέζι οι ισχυροί παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλωστε, το φωνάζαμε τόσα χρόνια πως μόνο αν το θελήσουν οι ίδιοι οι παράγοντες μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση. Πιθανότατα να χρειάζονται πολύ χρόνο για να βελτιώσουν την εικόνα του πρωταθλήματος.
Τι είδαμε, λοιπόν, στους πρώτους μήνες ζωής της Σούπερ Λίγκας; Κατ’ αρχήν, φτωχό, φτωχότατο ποδοσφαιρικό θέαμα. Αν υπήρχε ένας δείκτης που να αποτύπωνε στο χαρτί την ποιότητα του ποδοσφαίρου που προσφέρεται στον Ελληνα θεατή-πελάτη, θα είχε κάθετη πτώση. Δεν είναι τυχαίο πως ελάχιστα γήπεδα συγκεντρώνουν ικανοποιητικό αριθμό θεατών. Εδώ και καιρό, ο πελάτης προτιμάει άλλου είδους διασκέδαση στις εξόδους του. Παράλληλα, υπάρχει και άλλος σημαντικός λόγος που κρατάει τους ποδοσφαιρόφιλους μακριά από τα γήπεδα. Το πρόβλημα της βίας, το οποίο παραμένει άλυτο. Τα θλιβερά επεισόδια σε Αλκαζάρ, ΟΑΚΑ και Νίκαια επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Το μόνο παρήγορο είναι η αποφασιστικότητα που δείχνουν τις τελευταίες εβδομάδες οι παράγοντες για να βάλουν τάξη στις κερκίδες…