Το κλείσιμο του πρώτου γύρου του πρωταθλήματος συνέπεσε με το τέλος του 2006, χωρίς να αφήνει εκκρεμότητες για τη νέα χρονιά. Ηδη έχει καλυφθεί το πρώτο μισό της διαδρομής και ανεξάρτητα από τη βαθμολογική απεικόνιση των όσων διαδραματίστηκαν, που είναι μια ευμετάβλητη παράμετρος γιατί αλλάζει από αγωνιστική σε αγωνιστική, έχουμε ένα ασφαλές δείγμα γραφής για την πορεία που έχει πάρει το ελληνικό πρωτάθλημα, σε σχέση με τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις. Η Ευρώπη, βέβαια, προσφέρει καλύτερο μέτρο σύγκρισης, για να αντιλαμβανόμαστε ποιο περίπου είναι το επίπεδο των ομάδων κορυφής του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά σε κάθε περίπτωση, τα 120 παιχνίδια πρωταθλήματος που έχουμε δει μέχρι στιγμής, προσφέρουν ένα σημαντικό δείγμα γραφής και βοηθούν στην εξαγωγή κάποιων χρήσιμων συμπερασμάτων.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, αν και στο ελληνικό πρωτάθλημα υπάρχει τεράστια διαφορά στα χρήματα που διαθέτουν οι ομάδες κορυφής (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερο η ΑΕΚ) από τις υπόλοιπες, η διαφορά αυτή δεν έχει φανεί στον αγωνιστικό χώρο. Ακόμα και ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός, που δεν έχει πληρώσει με σημαντικές βαθμολογικές απώλειες τις όποιες κακές εμφανίσεις του (13 νίκες και 2 ήττες, η μία εκτός έδρας από τον Παναθηναϊκό), δυσκολεύεται πολύ να ξεπεράσει εμπόδια που άλλες χρονιές ήταν αρκετά χαμηλά για τα μέτρα του. Δεν είναι πια κανόνας οι άνετες νίκες με μεγάλα σκορ και συνήθως τα παιχνίδια παίζονται μέχρι τέλους, με τη διαφορά να κρίνεται στο ένα γκολ. Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ έχουν πληρώσει το τίμημα πολύ περισσότερο από τον Ολυμπιακό, με απώλειες 14 β. και 11 β. αντίστοιχα, εκ των οποίων μόνο οι 3 β. είναι χαμένοι σε ντέρμπι. Αυτό είναι ένα σημάδι ότι το ελληνικό πρωτάθλημα θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστικό, με τους «μικρούς» να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της κορυφής της βαθμολογίας, αλλά στην ουσία αυτές οι δυσκολίες προκύπτουν όχι τόσο επειδή ανέβηκε αισθητά το επίπεδο των μικρομεσαίων ομάδων, όσο επειδή έπεσε αυτό των «μεγάλων».
Σε ατομικό επίπεδο, η χρονιά μέχρι στιγμής δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες. Ο πρωταθλητής Ολυμπιακός εξακολουθεί να βασίζεται στις ατομικές εκλάμψεις του Ριβάλντο, και από τους ουκ ολίγους παίκτες που απέκτησε το καλοκαίρι, μόνο ο Ζούλιο Σέζαρ έλαμψε κατά διαστήματα. Ο Παναθηναϊκός έφερε έναν ακόμη κάτοχο Τσάμπιονς Λιγκ (τον τρίτο σε ενάμιση χρόνο) αλλά ο Βίκτορ, παρότι δύο φορές αναδείχθηκε MVP της αγωνιστικής, δεν έχει καταφέρει να κάνει τη διαφορά. Με εκλάμψεις έχουν φανεί και οι Σαλπιγγίδης, Ιβανσιτς, άλλα δύο από τα νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα του. Η ΑΕΚ είναι περισσότερο ομάδα συνόλου και έχει πάρει πολλούς πόντους από τον Σορεντίνο στα μετόπισθεν και τον Λυμπερόπουλο στην επίθεση, οι οποίοι σε προσωπικό επίπεδο έχουν κάνει αρκετές φορές τη διαφορά. Ο Παπασταθόπουλος είναι ο παίκτης-έκπληξη του Φερέρ και έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί στην αποκάλυψη του φετινού πρωταθλήματος. Παίκτες που δεν τους ξέραμε και τους μάθαμε είναι οι Χαβίτο, Κόκε του Αρη, ο Κοιλιάρας του Εργοτέλη, ο Γκουέλα της Κέρκυρας, ο Ντρούλιτς του ΟΦΗ, ο Ρίβας του Ηρακλή, αλλά όλοι αυτοί δεν αρκούν για να δώσουν άλλη λάμψη στο πρωτάθλημα, το οποίο μέχρι στιγμής έχει αναδείξει πολύ λιγότερα πρόσωπα σε σχέση με τις προσδοκίες.
Απογοητευτική είναι η εικόνα και στους πάγκους των ομάδων. Ο Ολυμπιακός ετοιμάζεται ν’ αλλάξει προπονητή, όπως ήδη έκαναν ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, η Ξάνθη, ο Ηρακλής, ουσιαστικά δηλαδή οι ομάδες που είναι σταθερά τα τελευταία χρόνια στις πιο ψηλές θέσεις της βαθμολογίας. Από τους νεοφερμένους, ελπιδοφόρος μοιάζουν ο Μουνιόθ του Παναθηναϊκού και ο Ογιος του Αρη, αλλά οπωσδήποτε είναι ενδιαφέρουσες προσωπικότητες ο Λίνεν του Πανιωνίου και ο Μάουρερ του ΟΦΗ.