Τέλος λοιπόν του πρώτου γύρου του επαγγελματικού μας πρωταθλήματος. Η εκκίνηση του δεύτερου χρόνου του, με τις δεκαέξι ομάδες να βρίσκονται στην αφετηρία σε διαφορετική θέση και με διαφορετικούς στόχους. Οι πρωταγωνιστές της κορυφής πάλι οι ίδιοι. Ολυμπιακός, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός, θα προσπαθήσουν, ο πρώτος να διατηρήσει τα κεκτημένα των πρώτων δεκαπέντε αγωνιστικών, οι δε άλλοι δύο να εκμεταλλευτούν τις όποιες ευκαιρίες τους δώσουν οι «ερυθρόλευκοι», ώστε να τους προσπεράσουν. Αυτά σε ό,τι αφορά τους αριθμούς στην κορυφή.
Στη μέση και στην ουρά τα πάντα είναι ρευστά. Εκτός από την τελευταία θέση, όπου ο Ιωνικός την έχει… καπαρώσει. Οχι όμως καθαρά λόγω αγωνιστικών αδυναμιών, αλλά από τη συμπεριφορά παραγόντων, οπαδών και κάποιων παικτών του…
Από προσφορά θεάματος, των μη πρωταγωνιστών, δεν υπάρχει κάποια ομάδα που να ξεχώρισε, εκτός από τον Αρη, που είναι ο μόνος που προκαλεί τον ουδέτερο φίλαθλο να καθίσει στην τηλεόραση και να παρακολουθήσει αγώνα του. Οι υπόλοιπες ομάδες απολύτως τίποτα… Οσο για τους «μεγάλους» και βάσει των… προδιαγραφών μπορούμε να αποδώσουμε τα εύσημα στην ΑΕΚ του Φερέρ. Είναι η μόνη που παρουσιάζει κάτι το διαφορετικό από πέρυσι.
Ο Ολυμπιακός προχωρεί με κεκτημένη ταχύτητα και λόγω πως διαθέτει κάποιους παίκτες που μπορούν να τον βγάζουν από το αδιέξοδο. Διότι το ποδόσφαιρο που παίζει δεν είναι ανάλογο με τη βαθμολογική του συγκομιδή. Μπορεί να κυκλοφορεί την μπάλα, να δημιουργεί κάποιες αξιόλογες φάσεις, όμως η ταχύτητα ανάπτυξής του είναι σε… αργή κίνηση.
Για τον Παναθηναϊκό τα λόγια είναι… περιττά. Δεν είναι μόνο οι οκτώ βαθμοί που τον χωρίζουν από τον «αιώνιο» και δεν επιτρέπουν στους οπαδούς του να ελπίζουν σε… καλύτερο 2007. Είναι πως δεν μπορεί να παίξει μπάλα. Οι φάσεις που βγάζει ελάχιστες και όταν τις δημιουργεί, όπως στον πρόσφατο αγώνα με την Καλαμαριά, δεν τις αξιοποιεί.
Το τι φταίει και πώς είναι δυνατόν να ανακάμψει, αφ’ ενός είναι θέμα της διοίκησης και του προπονητή και αφετέρου δεν είμαστε εμείς που θα το υποδείξουμε και θα το αναλύσουμε. Το μόνο που μπορούμε να τονίσουμε και να ευχηθούμε είναι… υπομονή.