Μολονότι δεν συνηθίζουμε να βγάζουμε πρόωρα και βιαστικά συμπεράσματα, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε ότι, με βάση τ’ αποτελέσματα των πρώτων αγώνων της εφετινής θερινής περιόδου, ο ελληνικός στίβος έχει παρόν και μέλλον. Τουλάχιστον όσον αφορά τη «βιτρίνα» του. Μπορεί η γενιά των πρωταθλητών που μας πρόσφερε πάρα πολλά (αρχής γενομένης από την ολυμπιακή νίκη της «μητέρας όλων των πρωταθλητών» Βούλας Πατουλίδου, το 1992) να έχει αρχίσει σιγά σιγά ν’ αποσύρεται, αλλά βγαίνουν οι επίγονοί τους. Παράλληλα, υπάρχουν οι αθλητές, που έως ότου οι νεότεροι φτάσουν στην κορυφή, θα διατηρούν ψηλά τη σημαία της Ελλάδος στις μεγάλες διοργανώσεις.
Αυτό είναι το αισιόδοξο συμπέρασμα από τις έως τώρα διεθνείς συναντήσεις και τους αγώνες για άνδρες και γυναίκες. Αν πάμε, όμως, σε βάθος, στις μικρότερες κατηγορίες ηλικίας, θα πρέπει ν’ ανησυχήσουμε. Οχι τόσο για την ποιότητα, όσο για την ποσότητα των αθλητών. Σε αρκετές περιοχές η αριθμητική συμμετοχή στα διασυλλογικά πρωταθλήματα ήταν μικρή. Υπήρχαν αγωνίσματα στα οποία πήραν μέρος 1-2 αθλητές.
Οι ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της κοινωνίας (σωστότερα, θα λέγαμε της αγοράς εργασίας) από τους νέους αναγκάζουν πολλούς γονείς ν’ αποτρέπουν τα παιδιά τους από το ν’ ασχοληθούν με τον αθλητισμό ή να τα σταματούν μόλις μπουν στο λύκειο. Δηλαδή, στα 15 τους χρόνια. Πώς θα προλάβει το παιδί να προπονηθεί συστηματικά, όταν πρέπει, μετά το σχολείο, να μελετήσει γι’ αυτό, να πάει φροντιστήριο για τις πανελλήνιες εξετάσεις, να διαβάσει γι’ αυτό, να κάνει και μάθημα για ξένη γλώσσα (ή για ξένες γλώσσες, διότι, πλέον, οι εργοδότες κρίνουν ότι τ’ αγγλικά ή τα γαλλικά δεν αρκούν και ζητούν και αγγλικά και γαλλικά, ενίοτε και κάποια άλλη), να μάθει και κομπιούτερ, αφού και οι γνώσεις γι’ αυτό θεωρούνται πια αναγκαίο προσόν;
Αυτοί που έχουν πει, ότι οι σκληρότερα εργαζόμενοι Ελληνες είναι οι μαθητές, έχουν απόλυτο δίκιο. Το κακό είναι ότι αρκετοί από αυτούς είναι πολιτικοί, αλλά δεν έχουν κάνει το παραμικρό, με αναμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, για να ελαφρύνουν τα παιδιά. Ισως δεν τους το επιτρέπουν οι ιδιοκτήτες των φροντιστηρίων, πάσης μορφής. Δεν μπορούμε να δώσουμε άλλη εξήγηση, στο γιατί τόσα χρόνια λέγεται ότι οι ξένες γλώσσες διδάσκονται στα σχολεία, χωρίς, όμως, ουσιαστικά, να διδάσκονται, ενώ και η πληροφορική δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά από τους διδάσκοντες. Αλλωστε, δεν είναι πολλά τα σχολεία που διαθέτουν υπολογιστές.
Υπάρχουν, όμως και αθλητικοί λόγοι, που κρατούν τα παιδιά μακριά από τον κλασικό αθλητισμό. Ο στίβος είναι άθλημα απαιτητικό και δύσκολο. Χρειάζεται χρόνια προπόνησης για να μαζέψει καρπούς το παιδί. Κι αν τα καταφέρει ποτέ. Οι αθλητές, που ανταμείβονται για τους κόπους τους και αμείβονται ικανοποιητικά, είναι πολύ λίγοι. Αντίθετα, πιο εύκολα (προσοχή, δεν λέμε εύκολα, λέμε πιο εύκολα σε σχέση με τον στίβο και τ’ άλλα ατομικά αθλήματα) μπορεί τα παιδιά να το πετύχουν στα ομαδικά αθλήματα. Επιπλέον, αυτά είναι πιο ευχάριστα για το παιδί. Μοιάζουν με παιχνίδι, τουλάχιστον στην αρχή. Γι’ αυτό, άλλωστε, αποκαλούνται «αθλοπαιδιές». Υπάρχει, επίσης, η επιθυμία πολλών γονιών να δουν το τέκνο τους «νέο Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα» ή «νέο Δομάζο, Σιδέρη, Παπαϊωάννου, Κούδα». Πιστεύουν ότι το φιντάνι τους μπορεί να κάνει καριέρα αντίστοιχη αυτών.
Αν, λοιπόν, όλα αυτά δεν αλλάξουν, φοβούμαστε ότι ο αριθμός των παιδιών, που θ’ ασχολούνται με τον στίβο και τ’ άλλα ατομικά αθλήματα, θα βαίνει μειούμενος.