Ο Γιαννησ Βαρδινογιαννησ, νέος πρόεδρος της Σούπερ λίγκα, δηλαδή του φορέα εκπροσώπησης των ομάδων της Α’ Εθνικής, είναι μια παράξενη περίπτωση Ελληνα παράγοντα. Στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου οι πρόεδροι και οι μεγαλομέτοχοι των ομάδων πρότασσαν πάντοτε το συμφέρον τους και το συμφέρον των συλλόγων που εκπροσωπούν. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης από το 2003 που άρχισε ως μεγαλομέτοχος του ΠΑΟ να έχει ολοένα και μεγαλύτερη παραγοντική παρουσία, μοιάζει να ενδιαφέρεται πρώτιστα για την αναβάθμιση του ελληνικού πρωταθλήματος – μοιάζει να έχει για το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα σχέδιο, πράγμα που του λείπει στον Παναθηναϊκό!
Στον ΠΑΟ από τη στιγμή που αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, έκανε αρκετές λάθος αξιολογήσεις, αδίκησε ποδοσφαιριστές και προπονητές, απαίτησε άμεσα αποτελέσματα κόντρα στη λογική, σπατάλησε χρήματα, άλλαξε συχνά συνεργάτες και μοιάζει να έχει κατά καιρούς εμπιστευθεί λάθος ανθρώπους. Κι όμως ο ίδιος άνθρωπος όταν ασχολείται με ζητήματα που αφορούν γενικά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και την οργάνωσή του έχει ξεκάθαρες ιδέες δράσης.
Επεισε τουσ αλλουσ παράγοντες για την ανάγκη της δημιουργίας ενός φορέα που θα ασχολείται αποκλειστικά με τα προβλήματα των ομάδων της Α’ Εθνικής, κάθισε στο ίδιο τραπέζι με την οικογένεια Κόκκαλη επιθυμώντας να μπει τέλος σε μια εποχή σκοτεινών παρασκηνιακών ανταγωνισμών, ανησυχεί για την οικονομική δυσπραγία των μικρομεσαίων ομάδων και είναι διατεθειμένος να στηρίξει κάθε σχέδιο που θα βοηθήσει στο να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ μεγάλων και μικρών και είναι διεκδικητικός απέναντι στην ΕΠΟ (τη θεσμική αρχή του πρωταθλήματος) και το Κράτος (δηλαδή το μόνο φορέα που μπορεί να εξασφαλίσει στις ΠΑΕ νέα έσοδα μέσω των χορηγιών του ΟΠΑΠ).
Κυριωσ ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έχει μια έντιμη στάση απέναντι στο προϊόν – ποδόσφαιρο: όταν κάποτε του πρόσφεραν τα κλειδιά της πάλαι ποτέ «Παράγκας» καθησυχάζοντάς τον ότι με ελάχιστα χρήματα μπορεί να κερδίσει καμιά δεκαριά πρωταθλήματα στη σειρά, όχι μόνο είπε «δεν θέλω», αλλά φρόντισε οι εν λόγω κλειδοκράτορες να εξαφανιστούν από το περιβάλλον του.
Ειναι παραδοξο το πώς δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα με τον ΠΑΟ ένας άνθρωπος που έχει τόσο στέρεες ιδέες για το ελληνικό πρωτάθλημα – αλλά είναι εξηγήσιμο. Ο Τζίγκερ πρέπει να νιώθει ένα μεγάλο βάρος στη θέση του προέδρου του ΠΑΟ ίσως γιατί είναι κληρονόμος μιας εποχής που από το σύλλογο το μόνο που δεν έλειψε είναι οι επιτυχίες.
Ο Τζιγκερ δίνει την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό σαν ένα είδος οικογενειακής επιχείρησης που πρέπει σε χρόνο ρεκόρ να ξανακάνει την οικογένεια περήφανη. Αντίθετα όταν ασχολείται με τα θεσμικά δεν νιώθει καμιά απολύτως υποχρέωση: δεν έχει κανένα απολύτως να ανταγωνιστεί ή να ξεπεράσει και μοιάζει να είναι ο εαυτός του.
Στη Σουπερ λίγκα π.χ είναι φανερό πως νιώθει πως χτίζει κάτι από την αρχή, στον ΠΑΟ κουβαλάει ένα παρελθόν βαρύ σαν ιστορία. Στη Σούπερ λίγκα της οποίας είναι ο νέος πρόεδρος θα τα πάει καλά. Για τον ΠΑΟ δεν παίρνω όρκο.