Η Εθνικη μας του μπάσκετ αρχίζει από αύριο την προσπάθειά της για υπερασπιστεί τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Σ’ ένα πρωτάθλημα στο οποίο, όπως και στα παλαιότερα, οι αντίπαλοί της δεν αποτελούνται από τους καλύτερους παίκτες που διαθέτουν. Αυτό δεν το αναφέρουμε για να υποβαθμίσουμε την επιτυχία της να βρίσκεται στην κορυφή της Γηραιάς Ηπείρου και στη δεύτερη θέση του κόσμου. Αλλά για να σημειώσουμε πως ο επαγγελματισμός έχει φτάσει στο σημείο να «αγοράζει» και την εθνική συνείδηση.
Το ζησαμε με την περίπτωση του Φώτση. Η ομάδα του, λέει η Ντιναμό Μόσχας τον «συμβούλεψε» να μην ακολουθήσει την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ, μην τυχόν και επιδεινωθεί ο τραυματισμός του. Και αυτός, έστω με βαριά καρδιά υπάκουσε. Λες και ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα διακινδύνευε τη συμμετοχή του και ήθελε το κακό του παίκτη.
Ευτυχωσ η περίπτωση του Φώτση, για την Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Διότι βλέπουμε, ειδικά όσοι παίκτες αγωνίζονται στο ΝΒΑ, να προτιμούν να μην λαμβάνουν μέρος στα Εθνικά τους συγκροτήματα, με τον φόβο μήπως και τραυματιστούν και χάσουν τα χρυσοποίκιλτα συμβόλαιά τους, που έχουν στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.
Το γεγονοσ αυτό φαντάζει σ’ εμάς τους… ρομαντικούς απίστευτο. Οταν έχουμε μάθει να θεωρούμε υψίστη τιμή για έναν αθλητή, την κλήση του στην Εθνική ομάδα της πατρίδας του και τη συμμετοχή του μ’ αυτήν σε Ευρωπαϊκό, παγκόσμιο και Ολυμπιακό πρωτάθλημα.
Το περιεργο όμως σ’ αυτήν την ιστορία είναι η στάση των διεθνών ομοσπονδιών του μπάσκετ. Ούτε η FIBA, αλλά ούτε και η ομόλογή της, Ευρωπαϊκή, της οποίας ηγείται ο κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος, ακούσαμε να προσπάθησαν να πολεμήσουν αυτή τη νοοτροπία. Οχι φυσικά με νόμους, διότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κάποιον να «υπηρετήσει» την πατρίδα του με το ζόρι. Ομως θα μπορούσαν, για να μην υποβαθμίζονται χρόνο με τον χρόνο οι διοργανώσεις τους, να ξεκινήσουν μία προσπάθεια, ώστε να καταπολεμήσουν αυτό το φαινόμενο.
Αληθεια γιατί στο ποδόσφαιρο, ακόμα και παίκτες που κατέκτησαν τα πάντα στην καριέρα τους, προσπαθούν να μη χάσουν τη θέση τους στο αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα; Ολοι θυμόμαστε την «κάψα» του Ριβάλντο να πάρει μέρος στο παγκόσμιο της Γερμανίας. Γιατί δεν διαπιστώνουμε κάτι ανάλογο και στο μπάσκετ; Τόσο «χορτάτοι» είναι οι μεγάλοι παίκτες από δόξα; ΄Η το χρήμα είναι πιο γλυκό γι αυτούς;
Σιγουρα και οι ομάδες από την πλευρά τους έχουν τα «δίκια» τους. Εκατομμύρια πληρώνουν για να αποκτήσουν κάποιον παίκτη. Είναι λογικό να προσπαθούν να τον προφυλάξουν από τραυματισμούς. Ομως από το σημείο αυτό, έως να του απαγορεύουν με τον τρόπο τους να παίξει στην εθνική του απέχει πολύ.
Πιστευουμε πως η αποζημίωση σε περίπτωση τραυματισμού, είναι η «χρυσή τομή» σε τέτοια περίπτωση. Οπως ακριβώς συνέβη με την Αγγλική Ομοσπονδία που πλήρωσε τη Νιούκαστλ για τον Οουεν.