Την Κυριακη το βράδυ ακριβώς μετά το τέλος του ντέρμπι έμοιαζαν όλοι ευχαριστημένοι. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είδαν μια ομάδα με πάθος που παρά τις πολλές ελλείψεις προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο, σουλουπώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο και πίεσε τον αντίπαλό της όσο δεν είχε κάνει πέρυσι σε κάποιο αντίστοιχο ματς. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είδαν τον Ολυμπιακό χωρίς τον Τζόρτζεβιτς και τον Ριβάλντο, δύο ιστορικούς ηγέτες, να κατεβαίνει στη Λεωφόρο χωρίς τον παραμικρό φόβο και να φτιάχνει τρεις τουλάχιστον μεγάλες ευκαιρίες για γκολ.
Ο κοουτσ του ΠΑΟ Χοσέ Πεσέιρο δεν έκρυβε τη χαρά του για την ισοπαλία και δήλωνε ότι είδε τον αντίπαλο στο τέλος να κάνει καθυστερήσεις. Ο Τάκης Λεμονής, προπονητής του Ολυμπιακού και αποδέκτης καλοκαιριάτικα μιας τρομερής γκρίνιας, έτριβε τα χέρια του για το Λουα – Λουα, τον Γκαλέτι, τον Αντζα. Οι ίδιοι οι παίκτες, που εντός αγωνιστικού χώρου «σκοτώθηκαν» στις κλωτσιές, μόλις τέλειωσε ο αγώνας έφυγαν μάλλον ευχαριστημένοι χαρίζοντας στους παρευρισκόμενους ρεπόρτερ κάποια τυπικά «ναι, αλλά όμως έπρεπε να κερδίσουμε», τα οποία ειπώθηκαν κυρίως για να τονισθεί το πατριωτικό τους καθήκον απέναντι στην ομάδα κι όχι γιατί τα πίστευαν. Ολα αυτά την Κυριακή το βράδυ γιατί τη Δευτέρα το σκηνικό άλλαξε.
Τη Δευτερα έφταιγε ο διαιτητής Κασναφέρης που δεν έβγαλε μία-δύο κάρτες παραπάνω, έφταιγε ο κόσμος που προκαλούσε τον Αντζα, έφταιγε ο ίδιος ο Αντζας που έκανε χειρονομίες, ο πρόεδρος που δεν έβαλε χρήματα, ο Πεσέιρο που φοβήθηκε το ματς στην αρχή, ο Λεμονής που δεν έβαλε τον Κωνσταντίνου -έφταιγαν όλοι. Κι ας μην μπορούσε να θεμελιωθεί εναντίον τους η παραμικρή κατηγορία!
Το ντερμπι είναι ενδεικτικό του ποδόσφαιρου που θέλουμε: στην Ελλάδα δε μας ενδιαφέρει ούτε το θέαμα, ούτε οι βαθμοί -κατά βάθος αδιαφορούμε και για τη σκοπιμότητα και για τη θεαματικότητα- μας ενδιαφέρει κυρίως να υπάρχουν εχθροί και φταίχτες. Κι αν τον ρόλο του εισαγγελέα τον παίζουν κυρίως οι αθλητικές εφημερίδες ο μεγάλος δημόσιος κατήγορος είναι ο κόσμος που παρακολουθεί τα δρώμενα: ο οπαδός «πεθαίνει» για ετυμηγορίες και καταδίκες.
Ειδαμε ένα ντέρμπι χωρίς ενόχους και ίσως για αυτό το ματς δεν άρεσε. Ακόμα κι ο πιο άρρωστος οπαδός αναγνωρίζει στον Παναθηναϊκό το ελαφρυντικό των πολλών απουσιών και στον Ολυμπιακό το δικαίωμα στο χτίσιμο μιας νέας ομάδας. Οι προπονητές διαχειρίστηκαν την κατάσταση καλά, οι παίκτες έδωσαν ό,τι είχαν, ο διαιτητής για τη δυσκολία του ματς τα πήγε περίφημα. Το παιχνίδι δεν ήταν θεαματικό, αλλά η ανετοιμότητα των ομάδων δεν έκρυψε κάποιες καλές προθέσεις.
Σε μια αλλη χώρα θα βλέπαμε το ποτήρι μισογεμάτο. Θα διακρίναμε ότι ο νεαρός κι άβγαλτος Δημούτσος που πέρυσι έπαιζε στο περιφερειακό πρωτάθλημα μπορεί να γίνει σημαντικός παίκτης, θα καλωσορίζαμε τον Γκαλέτι και τον Λούα – Λούα δύο αρτίστες της μπάλας, θα παιδευόμασταν να καταλάβουμε το σοφό παιγνίδι του Μάτος, θα στεκόμασταν στο εφηβικό πάθος του 30αρη Γιώργου Καραγκούνη. Αλλά αυτά εδώ δεν πουλάνε. Πάμε παρακάτω.