Η ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη Ρωσία. Η χώρα έχει παράδοση στο βόλεϊ, όπως και σε πολλά άλλα αθλήματα. Στην πετοσφαίριση, παρότι αυτή την εποχή βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο εξακολουθεί να θεωρείται υπολογίσιμη δύναμη. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, η Ντιναμό και η Μπελογκόριε πρωταγωνιστούν, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει κάνει αισθητή την παρουσία της και η Καζάν. Οι σύλλογοι δαπανούν μεγάλα ποσά για μεταγραφές ενώ έχουν αρχίσει να παίρνουν παίκτες και προπονητές εκτός Ρωσίας με στόχο να δώσουν βάρος, εκτός από την προπονητική, και στην τακτική.
Μπορεί η Ρωσία να θεωρείται από τις χώρες που κυριαρχούν στο παγκόσμιο βόλεϊ, αλλά αυτό αφήνει αδιάφορους τους κατοίκους της, πάλαι ποτέ, πρωτεύουσάς της. Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία επέλεξε την Αγία Πετρούπολη για να φιλοξενήσει τους αγώνες για τον Α΄ και τον Γ΄ όμιλο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος όμως στην 304 ετών πόλη ελάχιστοι ενδιαφέρονται γι αυτό. Μεγάλη αγάπη τους είναι το χόκεϊ στον πάγο. Μάλιστα, στο στάδιο «Γιουμπιλέινι», στις όχθες του Μαλάγια Νέβα (μικρού Νέβα), όπου διεξάγονται οι αναμετρήσεις του βόλεϊ, υπάρχουν γήπεδα και, παραλίγο, οι προπονήσεις των τοπικών ομάδων να έχουν περισσότερο κόσμο από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Για να γεμίσουν οι κερκίδες στην κεντρική σάλα του «Γιουμπιλέινι» επιστρατεύτηκαν μαθητές από σχολεία (στην Αγία Πετρούπολη αρχίζουν την 1η Σεπτεμβρίου) και κάποιοι στρατιώτες. Παρόλα αυτά, τις πρώτες ημέρες είχε γεμίσει λιγότερο από το μισό. Σε αυτό, ίσως, να φταίει ότι δεν παίζει στους συγκεκριμένους ομίλους το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας. Η Ρωσία αγωνίζεται στο «Ολιμπίνσκι», στη Μόσχα, αλλά οι φίλαθλοι, που βρέθηκαν στο κλειστό του μικρού Νέβα δεν σταμάτησαν να φωνάζουν ρυθμικά το όνομα της εθνικής τους, παρόλο που αυτή έπαιζε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Μικροί και μεγάλοι κρατούσαν στα χέρια τους σημαιούλες της Ρωσίας και έλεγαν συνθήματα με τρόπο που έδειχνε ότι έχουν περάσει από… εκπαίδευση. Οι Ρώσοι ιδιαίτερη προτίμηση έδειχναν σε ομάδες που προέρχονται από τις γειτονικές τους χώρες. Στους δρόμους της πόλης είδαμε μόνο ένα πανό που διαφήμιζε το πρωτάθλημα, αλλά η τηλεόραση προβάλλει αρκετά το γεγονός.
Η διοργάνωση διεθνών αγώνων πουθενά δεν γίνεται καλύτερα από ότι στη χώρα μας. Οι διοργανωτές δεν έδωσαν στους δημοσιογράφους κανένα στοιχείο που θα μπορούσε να τους βοηθήσει για τη δουλειά τους. Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για ασύρματη σύνδεση στο διαδίκτυο, ενώ τα γραφεία είναι παλιά έπιπλα, που δεν διευκολύνουν την εργασία. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι η Αγία Πετρούπολη είναι μια από τις πιο ακριβές -και πιο όμορφες- πόλεις της Ευρώπης. Για μια διαδρομή, περίπου, δέκα χιλιομέτρων, ο ταξιτζής μπορεί να χρεώσει ακόμα και 28 ευρώ. Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τους κατοίκους της Αγίας Πετρούπολης είναι η βιτρίνα. Ετσι, στον περιβάλλοντα χώρο του «Γιουμπιλέινι» υπάρχουν ωραία παρτέρια με λουλούδια και διακοσμητικά φυτά. Η κύρια σάλα του σταδίου υπέστη γενικό… λίφτινγκ και στολίστηκε με μοκέτες, αλλά τα μέρη όπου δεν φτάνουν οι κάμερες έχουν εγκαταλειφθεί στη φθορά του χρόνου.
Με ενθουσιασμό δουλεύουν οι νέοι (οι περισσότεροι είναι εθελοντές) για τη διοργάνωση. Προσπαθούν να εξυπηρετήσουν όλους τους συμμετέχοντες, και όταν μπορούν να ξεκλέψουν χρόνο παρακολουθούν τις προπονήσεις στο χόκεϊ επί πάγου. Η άποψη που επικρατεί είναι πως καλό το βόλεϊ αλλά κανένα σπορ δεν συγκρίνεται με το άθλημα των δυνατών…