Η συνάντηση του Παναγιώτη Γιαννάκη με τον Νίκο Γκάλη στην Αρένα της Μαδρίτης μετά το τέλος του νικηφόρου αγώνα της Εθνικής μας με την Πορτογαλία είναι μια σπάνια σκηνή στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ο Γιαννάκης και ο Γκάλης, ήρωες μιας ολόκληρης εποχής, υπήρξαν αντίθετοι ως χαρακτήρες, συμπληρωματικοί στο παρκέ και αρκετά ιδιαίτεροι ως άνθρωποι.
Ο Γιαννάκης ήταν μια ηγετική φυσιογνωμία – η περίπτωση του πρωταγωνιστή που ήθελε να έχει λόγο για όλα από μικρός. Ο Γκάλης ήταν ο μεγαλύτερος σόουμαν των ευρωπαϊκών παρκέ – ένας ξεχωριστός εσωστρεφής άνθρωπος που δεν άφηνε κανένα να τον πλησιάσει. Ο Γιαννάκης πάλεψε για να γίνει ό,τι έγινε, ξενιτεύτηκε πιτσιρικάς στην Αμερική για να δοκιμάσει να παίξει στο ΝΒΑ, δούλεψε όσο κανείς προηγουμένως.
Ο Γκάλης έφερε στην Ελλάδα τον αμερικανικό επαγγελματισμό, πίστευε στο απίθανο, έκανε τεράστια καριέρα χωρίς να έχει φοβερά σωματικά προσόντα, αλλά χάρη στην παιδεία και την προσήλωσή του στο σκοπό. Ο Γιαννάκης ένιωθε σαν σπίτι του την Εθνική Ομάδα, της έδωσε την καρδιά του και δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα παρέχει σε αυτήν τις υπηρεσίες του. Ο Γκάλης άλλαξε το status του αθλήματος, έκανε υπερδύναμη τον Αρη, αναγνωρίστηκε παγκοσμίως ως κάτι σπάνιο.
Ομως οι αθλητές είναι πάντα παιδιά, όσο προικισμένοι και να είναι: ο ένας παρέμεινε ένα παλικαράκι από τη Νίκαια κι ο άλλος ένα παιδί από το Σίτον Χολ. Αν δεν έπαιζαν και οι δύο μπάσκετ δύσκολα θα είχαν γνωριστεί στη ζωή τους. Ο Γιαννάκης ποτέ δεν δέχτηκε ότι ο Γκάλης ήταν σε κάτι καλύτερός του και για τον Γκάλη ο Γιαννάκης ήταν απλώς ένας ακόμα συμπαίκτης και τίποτα περισσότερο.
Η (προ)χθεσινή τους εγκάρδια συνάντηση ξύπνησε σε πολύ κόσμο ωραίες αναμνήσεις. Κυρίως θύμισε το πόσο αρμονικά συνεργάστηκαν μέσα στο παρκέ οι δύο τους παραμένοντας απόμακροι. Ο Γιαννάκης και ο Γκάλης υπήρξαν δύο καταπληκτικοί συνεργάτες γιατί δεν μπέρδεψαν ποτέ τους την αποστολή με τη φιλία, τη δουλειά με την οικειότητα, τον σκοπό με τον τρόπο.
Το πεδίο του θρυλικού ανταγωνισμού τους ήταν η συνεχής βελτίωσή τους: οι δύο άσοι έβαζαν τον πήχη συνεχώς ψηλότερα. Η συνύπαρξή τους, δύσκολη αλλά αρμονική, ήταν η απόδειξη ότι μπορεί να δημιουργηθεί κάτι σπουδαίο όταν υπάρχει ένας κοινός στόχος: ο ανταγωνισμός τους δεν ήταν ζητούμενο, ήταν κίνητρο.
Στη συνάντηση της Μαδρίτης αυτό που ξάφνιασε τους παρευρισκόμενους ήταν η μεταξύ τους οικειότητα: έμοιαζαν σαν δύο φίλοι. Στην περίπτωσή τους ο χρόνος έπαιξε υπέροχα το ρόλο του: σήμερα το Γιαννάκη και τον Γκάλη τους συνδέουν όλα αυτά που τότε τους χώριζαν – ο ανταγωνισμός τούς οδήγησε σε ένα αμοιβαίο σεβασμό.
Ο χρόνος φροντίζει για να διατηρούνται μόνο οι εικόνες του μεγαλείου τους – οι δυο τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι υπήρξαν πρωταγωνιστές τις ίδιας μεγάλης ιστορίας. Τους συνδέει για πάντα η back door πάσα του Γιαννάκη τη στιγμή που ο Γκάλης είχε πάρει θέση στη ρακέτα πίσω από τους ψηλούς: το καλάθι ανήκει και στους δύο…