ΚΑΙ ΤΩΡΑ θα… κάααθεται; Φυσικά όχι. Η σχεδόν σίγουρη πρόκριση της Εθνικής μας στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου 2008 δεν θα πρέπει με κανένα τρόπο να εφησυχάσει παίκτες και τεχνική ηγεσία. Διότι, αν αρχίσουν κάποιοι από τώρα να σχεδιάζουν τις διακοπές τους στα σαλέ της Αυστρίας και Ελβετίας, τότε μπορεί να μας περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις.
ΘΑ ΠΕΙΤΕ, υπάρχει περίπτωση, όταν έχουμε μεταξύ των τεσσάρων παιχνιδιών που υπολείπονται, αυτά με τη Βοσνία και τη Μάλτα στην έδρα μας και με συγκομιδή επτά βαθμών… μπαίνουμε το καλοκαίρι στο αεροπλάνο, να «μείνουμε Ελλάδα»; Αν το κατορθώσουμε κι αυτό, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αντιθέτως, αυτή η ομάδα δείχνει να έχει… στον ήλιο μοίρα.
ΟΣΟ και να γκρινιάζουμε πως δεν μας προσφέρει θέαμα· όσο κι αν ο Οτο Ρεχάγκελ δεν μπορεί να παρουσιάσει ένα σύνολο με ρυθμό και επιθετικές αρετές, τα αποτελέσματα δικαιώνουν τους διεθνείς και τον Γερμανό προπονητή.
ΦΤΑΝΟΥΝ, όμως, μόνον αυτά; Είναι αρκετά για να καθιερώσουν, πέρα από αυτό που λένε οι αριθμοί, την Εθνική μας μεταξύ των ομάδων που αποτελούν το μπλοκ των ισχυρών ευρωπαϊκών συγκροτημάτων; Ή ανάμεσα στις ομάδες που κάθεσαι να δεις στη τηλεόραση, ακόμα κι αν δεν ενδιαφέρεσαι για το αποτέλεσμα; Μάλλον όχι.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ θεωρούμε πως έφτασε, πλέον, η στιγμή που ο Οτο Ρεχάγκελ θα πρέπει ν’ αναζητήσει κάτι περισσότερο από αυτή την ομάδα. Που πέρα από τη συγκομιδή βαθμών θα πρέπει να δείξει πως μπορεί να παίξει και… μπάλα. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία. Και η άνεση της διαφοράς από τους διώκτες της υπάρχει και ο χρόνος έως την τελική φάση είναι αρκετός για να αλλάξει λίγο η εικόνα που παρουσιάζει.
ΣΙΓΟΥΡΑ το έργο του Γερμανού προπονητή είναι τεράστιο. Και η επιτυχία του απόλυτη. Δημιούργησε μια Εθνική – γροθιά, από παίκτες που τα δίνουν όλα. Ακόμα κι αυτοί που μένουν στον πάγκο συμμετέχουν με όλη τους την ψυχή στον αγώνα. Ποτέ κανείς δεν βρέθηκε να του δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα απειθαρχίας. Κι αυτό βγαίνει στα παιχνίδια.
ΟΜΩΣ δεν θέλουμε πια να βλέπουμε, ύστερα από ένα θετικό αποτέλεσμα, τίτλους του τύπου «Μάγκες», «Ψυχάρες», «Παλικάρια», «Ηρωες» και άλλους παρόμοιους που μας παραπέμπουν σε εποχές της… εξόδου του Μεσολογγίου. Ούτε να ακούμε τα πικρόχολα σχόλια των ξένων, για «καταστροφικό ποδόσφαιρο» ή «μπάλα της δεκαετίας του ’60».
ΘΑ ΠΕΙΤΕ, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Καμία αντίρρηση, διότι αυτό που γράφεται στην ιστορία είναι το αποτέλεσμα και όχι οι καλές εμφανίσεις και το θέαμα. Και δεν είμαστε ονειροβάτες για να πιστεύουμε πως μπορούμε να καθηλώνουμε τους φιλάθλους του πλανήτη στους καναπέδες, για να παρακολουθούν τα παιχνίδια της Εθνικής μας από την τηλεόραση.
ΑΠΛΑ θεωρούμε πως αδικεί κάπως τους παίκτες του ο Ρεχάγκελ, όταν τους ταμπουρώνει πίσω και δεν τους δίνει την ευκαιρία να δείξουν πως έχουν την απαραίτητη ικανότητα να δημιουργήσουν παιχνίδι.