ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ αυτές τις ημέρες, προεκλογικά και μετεκλογικά, τους διάφορους πολιτικούς στα κανάλια «υψηλής τηλεθέασης» όπως τα αποκαλούν, διαπιστώσαμε πως πολλές ποδοσφαιρικές εκφράσεις έχουν υιοθετηθεί και χρησιμοποιούνται από αυτούς που ζητούν την ψήφο μας και μετά αποφασίζουν για την τύχη μας. «Επαιζε χωρίς αντίπαλο» ή «ήταν μόνος του στο γήπεδο» ήταν οι γνωστοί… ποδοσφαιρικοί τίτλοι που χαρακτήρισαν την προσωπική νίκη του Κώστα Καραμανλή επί του Γιώργου Παπανδρέου.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, όμως, δεν αντιδρούν στην ήττα όπως οι άνθρωποι του αθλητισμού. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, ακόμα κι αυτοί που έχουν χάσει, βρίσκουν τον τρόπο να δηλώνουν… νικητές. Στον αθλητισμό δεν υπάρχει αυτό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να δικαιολογήσεις την ήττα. Να επιρρίψεις σε άλλους τις ευθύνες. Ας πούμε, στους διαιτητές.
ΒΕΒΑΙΑ, στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση δεν βρέθηκε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ή οπαδός του που να μην παραδεχτεί την ήττα ή να την αποδώσει κάπου αλλού. Την οποία ήττα, μάλιστα, κάποιοι τη χαρακτήρισαν συντριβή. Δεν θα μπορούσαν και να κάνουν διαφορετικά. Και η συντριβή αυτή, όπως θα λέγαμε και στο ποδόσφαιρο, παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, διότι ο αντίπαλος δεν έπαιξε σπουδαία μπάλα. Απλά είχε έναν παίκτη που έκανε τη διαφορά. Οπως ο Ριβάλντο στον περσινό Ολυμπιακό, που καθάριζε τα παιχνίδια με τις «μικρές» ομάδες. Ετσι και ο Κώστας Καραμανλής. Ηταν αρκετός και μόνος του να νικήσει το ΠΑΣΟΚ.
ΕΝΑ άλλο κοινό χαρακτηριστικό των εκλογών της Κυριακής με το ποδόσφαιρο, είναι η επόμενη μέρα. Οταν αρχίσουν τα… παρατράγουδα στον ηττημένο, ελάχιστοι ασχολούνται με τον νικητή. Το ποιος θα είναι ο νέος αρχηγός, είναι τώρα το ζητούμενο στο ΠΑΣΟΚ. Οπως και στην ομάδα. Ποιος θα είναι ο νέος προπονητής. Με τη μόνη διαφορά, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ανέλαβε μεν τις ευθύνες, αλλά ζήτησε και δεύτερη ευκαιρία από το αφεντικό (βλέπε ψηφοφόρο). Ενώ ο προπονητής τις περισσότερες φορές ούτε καν προφταίνει να πει μία δικαιολογία στον πρόεδρο. Να του εξηγήσει τους λόγους για το αρνητικό αποτέλεσμα. Τηλεφωνικά του ανακοινώνεται η απόλυση.
ΚΙ ΑΛΛΗ μία χαρακτηριστική διαφορά. Κανείς προπονητής δεν έχει βγει να δηλώσει, πως είναι έτοιμος να σώσει την ομάδα από την καταστροφή, πριν ακόμα ν’ απολυθεί ο θεωρούμενος υπεύθυνος για την ήττα. Αυτό έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Πριν ακόμα να «παραιτήσουν» τον Γιώργο, έτρεξε να προσφερθεί σαν «σωτήρας». Και αν ανατρέξουμε σε ανάλογες περιπτώσεις που διάφοροι «σωτήρες» έτρεξαν να προσφερθούν να σώσουν κάποιες ομάδες από την καταστροφή, θα δούμε πως τις οδήγησαν κοντύτερα στον όλεθρο.
ΣΙΓΟΥΡΑ πάντα κάποιο επίδοξοι για τον πάγκο του προπονητή, τρίβουν τα χέρια τους, όταν ο συνάδελφός τους είναι υπό διωγμό. Αλλά αυτοί, τουλάχιστον, περιμένουν ν’ αδειάσει η καρέκλα, πριν ν’ αρχίσουν να πιέζουν καταστάσεις. Στην πολιτική, οι «δελφίνοι» τραβούν την καρέκλα που θέλουν να κάτσουν, πριν ακόμα να σηκωθεί ο προκάτοχός τους…