Η μεγαλη είδηση της εβδομάδας που έφυγε ήταν η αποχώρηση του Ζοζέ Μουρίνιο από την Τσέλσι. Ο Πορτογάλος ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής στον κόσμο κι αυτός που έκανε με την Πόρτο το τελευταίο προπονητικό θαύμα της ποδοσφαιρικής ιστορίας κατακτώντας το Τσάμπιονς Λιγκ.
Η αποχωρηση του από την πλουσιότατη λονδρέζικη ομάδα υπήρξε πέραν πάσης αμφιβολίας η πρώτη μεγάλη αποτυχία στην καριέρα του: ο Μουρίνιο στο Λονδίνο κατέκτησε με την Τσέλσι όσους τίτλους δεν είχε κερδίσει η ιστορική εγγλέζικη ομάδα τα προηγούμενα πενήντα χρόνια, κι όμως οι τίτλοι δεν έφταναν για να τον κάνουν να νιώσει ευτυχισμένος. Παραδόξως ο Μουρίνιο κερδίζοντας το μόνο που κατόρθωνε είναι να νιώθει περισσότερο στρεσαρισμένος: είχε καταντήσει σαν ένας αθλητής που δεν χαίρεται το ρεκόρ του, γιατί καταπιέζεται από την ανάγκη και την υποχρέωση να το βελτιώσει!
Πολλες φορές έχω ακούσει προπονητές μικρών ομάδων να λένε για συναδέρφους τους που έχουν την τύχη να δουλεύουν σε πλούσιους συλλόγους ότι δεν πρέπει να παραπονιούνται για τίποτα, ότι σε τελική ανάλυση όποιος έχει πίσω του ένα μεγιστάνα που καλύπτει τις απαιτήσεις του σε αυτό το ποδόσφαιρο στο οποίο όλα συνεχώς αλλάζουν, πρέπει απλά να ευχαριστεί τον Θεό για την τύχη του.
Οποιος πιστεύει τέτοια πράγματα δεν έχει παρά να τα πει στον Μουρίνιο, που στον πάγκο της Τσέλσι κι έχοντας στη διάθεσή του το παχύ πορτοφόλι του Ρομάν Αμπράμοβιτς, γέρασε πρόωρα! Ο Πορτογάλος, που είχε την τύχη να ξοδέψει τα περισσότερα χρήματα από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο, εγκατέλειψε την ομάδα του «σκοτωμένος» από το στρες.
Το άγχος του προπονητή είναι χειρότερο από αυτό του αθλητή. Ο αθλητής αγωνίζεται, ξεδίνει, «αδειάζει».
Ο προπονητης μόνο «φορτώνει» – υπάρχει για να φταίει και είναι πάντοτε εξαρτώμενος από τους άλλους. Ο Μουρίνιο δεν άντεξε, δεν είναι παράξενο. Θέλω να θυμίσω τη μοίρα κάποιων άλλων μεγάλων προπονητών: ο Γιόχαν Κρόιφ έπαθε καρδιακό επεισόδιο, ο Αρίγκο Σάκι σταμάτησε πριν γίνει 55 χρόνων όταν οι γιατροί του είπαν ότι η πίεσή του χτυπάει επικίνδυνα νούμερα, ο Νέβιο Σκάλα έπαθε ισχαιμικό επεισόδιο στα πενήντα του – ακόμα κι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς είχε κάποια προβλήματα υγείας εξαιτίας του στρες.
Ο χειροτερος αντίπαλος κάθε προπονητή είναι ο εαυτός του: αυτό στην περίπτωση του Μουρίνιο ισχύει απόλυτα. Στην Τσέλσι του έδωσαν όσα χρήματα ήθελε με κόστος να αλλάξει μυαλά: να μάθει να συμβιβάζεται, να μάθει να ελίσσεται, να μάθει να ακούει – δύσκολα πράγματα για κάποιον που όταν πήγε στο Λονδίνο είχε την απόλυτη βεβαιότητα ότι τα ήξερε όλα. Η παραίτηση του Μουρίνιο είναι η απόδειξη ότι στο ποδόσφαιρο του καιρού μας οι προπονητές που θέλουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο κάνουν μόνο για μικρές ομάδες.
Ο ρολος του προπονητή της μεγάλης ομάδας σήμερα είναι πιο διαφορετικός από ποτέ: προκόβουν όσοι μαθαίνουν να επιμερίζονται την ευθύνη, όσοι κατευθύνουν χωρίς εγωισμούς ένα μικρό στρατό που τρέχει για χάρη τους, όσοι εν τέλει κατορθώνουν να μην παίρνουν το ποδόσφαιρο πολύ στα σοβαρά. Για τον Μουρίνιο, ειδικά αυτό το τελευταίο μοιάζει αδύνατο…