Για τους περισσότερους «παροικούντες» τη Νέα Σμύρνη κι όχι μόνο, η παραχώρηση ταλαντούχων παικτών από τον Πανιώνιο σε μεγαλύτερες ομάδες είναι αναπόφευκτη.
Είτε γιατί ο ίδιος ο παίκτης έχει θέσει ζήτημα παραχώρησής του και ένιωσε ότι έπρεπε να «ανοίξει τα φτερά» του για μεγαλύτερη ομάδα, όπως πίστευε και σε μερικές περιπτώσεις του υπαγόρευε το περιβάλλον του. Είτε γιατί ο Πανιώνιος βρέθηκε σε δεινή οικονομική θέση και αναγκάστηκε να εξαργυρώσει το καλύτερο περουσιακό στοιχείο του, προσπαθώντας να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Είτε γιατί η ενδιαφερόμενη ομάδα κατέθεσε τόσο δελεαστική πρόταση, ώστε ο Πανιώνιος δεν μπορούσε να αρνηθεί και ίσως να καταγραφόταν στην ιστορία του ότι ήταν και… ανοησία η άρνησή του. Η ιστορία των ποδοσφαιριστών που «γεννήθηκαν» στον Πανιώνιο, είτε καταξιώθηκαν σ’ αυτόν, προερχόμενοι από μικρότερες ή και γειτονικές στη Νέα Σμύρνη ομάδες, «πονάει» συνολικά τους φίλους του Πανιωνίου για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί οι περισσότεροι έφυγαν χωρίς ο ιστορικός να αποκομίσει κάποια οφέλη, οικονομικά ή σ’ έμψυχα ανταλλάγματα. Ιδιαίτερα στην προ επαγγελματική εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, παίκτες-«θρύλοι» που άφησαν εποχή και άρχισαν την καριέρα τους από τον Πανιώνιο, έφυγαν από τους «κυανέρυθρους» χωρίς να υπάρχει η ανάλογη αποζημίωση.
Δεύτερον, γιατί αν και πρόκειται για «φανταστικό σενάριο» πανιώνιας υπεραισιοδοξίας, ο Πανιώνιος θα μπορούσε να κατακτήσει πολλά πρωταθλήματα αν είχε καταφέρει να διατηρήσει στις τάξεις του τους μισούς και όχι όλους από τους παίκτες που ανέδειξε. Αν μη τι άλλο, τρεις επιθετικοί παίκτες, όπως ο Μαύρος, ο Αναστόπουλος και ο Σαραβάκος, που έλαμψαν σε τρεις συνεχόμενες δεκαετίες, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον στυλοβάτη του Πανιωνίου για τη δημιουργία πανίσχυρων και λίαν ανταγωνιστικών ομάδων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Πανιώνιος έχει αναδείξει συνολικά από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και τώρα τρεις ενδεκάδες παικτών που έπαιξαν ή θα μπορούσαν να παίξουν στην εθνική ομάδα. Στο «γιατί» δεν φόρεσαν τη φανέλα της Εθνικής όσο ήταν ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου, η απάντηση είναι πολύ ευνόητη και έχει να κάνει με την αγκυλωμένη νοοτροπία που θέλει τον ίδιο παίκτη να χρίζεται διεθνής μόνον όταν περνά το κατώφλι της λεγόμενης μεγάλης ομάδας. Ανεξαρτήτως των λόγων που έφυγαν από τη Νέα Σμύρνη οι μεγάλοι παίκτες κάθε εποχής, για τον Πανιώνιο, το ζητούμενο ήταν, είναι και θα είναι πάντα η επένδυση των χρημάτων που έχει εισπράξει από την πώλησή τους.