Η Εθνικη ερχόταν από μια μέτρια εμφάνιση με το Λουξεμβούργο και η Λεττονία έμοιαζε δυνατός αντίπαλος. Στην ανακοίνωση της σύνθεσης κάποιοι πίστευαν ότι έγινε τυπογραφικό λάθος. Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος που είχε παίξει προηγουμένως είκοσι λεπτά σε ένα φιλικό και προερχόταν από τρία μέτρια ματς με τον Ολυμπιακό, ήταν βασικός. Ο Γιώργος Σαμαράς έπαιζε ως αριστερό εξτρέμ (;) αφήνοντας εκτός ομάδας τον πολύ καλό με το Λουξεμβούργο Νίκο Λυμπερόπουλο. Ο αρχηγός Αγγελος Μπασινάς ήταν στον πάγκο κι ο Νίνης, ο Παπασταθόπουλος και ο Πλιάτσικας για μια ακόμα φορά εκτός αποστολής. Η διάταξη της ομάδας, το προπολεμικό ΜW ή 5-2-3, δεν είχε ποτέ δοκιμαστεί σε προπόνηση! Κι όμως, μετά από δέκα λεπτά ο Γκέκας έκανε το 0-1 και όλοι κατάλαβαν ότι ο Γερμανός θα πιστωνόταν μια ακόμα (ακατανόητη για πολλούς) άνετη νίκη.
Για να καταλαβει κάποιος τον Οτο Ρεχάγκελ και το γιατί κερδίζει κάνοντας διαρκώς του κεφαλιού του, θα πρέπει να γνωρίζει τις πρώτες του μέρες στην Ελλάδα. Το 2002, όταν δηλαδή ο Οτο ήρθε στην Αθήνα, το πρώτο πράγμα που του πρότειναν από την ΕΠΟ ήταν να αναλάβει το σύνολο των εθνικών ομάδων ως supervisor, με στόχο να δημιουργήσει κάτι που να μοιάζει με εθνική σχολή.
Ο Γερμανοσ άκουσε με πολλή προσοχή τα περί «γαλλικού μοντέλου» και «ειδικών σχολών» -θεωρίες που του ανέπτυξαν άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα για το τι ακριβώς πραγματεύονται- και στη συνέχεια ζήτησε να μάθει πού προπονείται η Εθνική και πού αγωνίζεται. Οταν τελείωσαν οι φανφάρες και κατάλαβε τον ποδοσφαιρικό πρωτογονισμό της χώρας στην οποία βρέθηκε, τους εξήγησε ότι δεν έχει σκοπό να κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά και πως θα περιοριστεί στο να φτιάξει αυτό που μπορεί, δηλαδή μια ομάδα που να παίρνει αποτελέσματα. Εκτοτε αυτό επιχείρησε να κάνει πάντα: Να πάρει το αποτέλεσμα. Ολα τα υπόλοιπα ελάχιστα τον ενδιέφεραν.
Αυτη η αγάπη του για τα αποτελέσματα τη μοιράστηκε με ένα συγκεκριμένο γκρουπ ποδοσφαιριστών, που λάτρεψαν και την απλοϊκή του προσέγγιση στο ποδόσφαιρο. Πριν από τρία χρόνια έπινα καφέ με ένα διεθνή παίκτη του Ολυμπιακού. Είχε έρθει ο Τροντ Σόλιντ και τον χρησιμοποιούσε συνεχώς βασικό. Του είπα ότι μου αρέσουν οι ιδέες του Νορβηγού για το επιθετικό ποδόσφαιρο και ότι φέτος θα είναι η χρονιά του. Με κοίταξε συγκαταβατικά και μου απάντησε ότι ο Σόλιντ στρεσάρει τους παίκτες με τις απαιτήσεις του. «Ποδόσφαιρο» μου είπε «είναι αυτό του Ρεχάγκελ. Δυο – τρία ατομικά μαρκαρίσματα, γερή άμυνα, πίεση στο κέντρο και η μπάλα να φεύγει μπροστά με μια μπαλιά γρήγορα». Ψέλλισα κάτι για την αρμονική κάλυψη του χώρου από το 4-3-3 κι αυτός γέλασε. «Ακου» μου είπε «με τον Ρεχάγκελ άμα χάσεις, χάνεις 1-0, άντε 2-0. Με τους άλλους καταστρέφεσαι και σου σπάνε τα αυτοκίνητο».
Ο κοουτσ παίζει για το αποτέλεσμα, αδιαφορώντας για το μέλλον, τις προοπτικές, τους νέους παίκτες, την ανανέωση: Ολα αυτά γι’ αυτόν παραμένουν ακατανόητα, όπως οι αναλύσεις περί «γαλλικού μοντέλου» που του έκαναν όταν ήρθε. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να βασίζεται σε παίκτες που αποδέχονται το απλοϊκό του δόγμα ως μουτζαχεντίν. Και που δεν τον έχουν προδώσει ποτέ…