Από τον Αύγουστο του 2008 η λέξη «πολυμετοχικότητα» μπήκε στην ποδοσφαιρική ζωή της χώρας μας. Η πρωτοβουλία του Ανδρέα Βγενόπουλου, να ενωθούν όλοι οι παράγοντες του Παναθηναϊκού και να αποτελέσουν μία οικονομική δύναμη που θα βοηθήσει την ομάδα να επανακτήσει τα πρωτεία στην Ελλάδα και να κάνει την υπέρβαση στην Ευρώπη, πήρε σάρκα και οστά. Ο αντιπρόεδρος της MIG, μαζί με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και τους αδελφούς Γιαννακόπουλους καθώς και άλλους επιφανείς «πράσινους» παράγοντες, ανέδειξαν μία ισχυρή, βασικά οικονομικά, διοίκηση με πρόεδρο τον Νίκο Πατέρα.
Το εγχείρημα φαινόταν ικανό να πετύχει πολλά, καθώς και χρήμα υπήρχε και υπάρχει, αλλά, βασικά, εθεωρείτο σίγουρο πως θα έπαυε, επιτέλους, η «κόντρα» μεταξύ ερασιτεχνικού ΠΑΟ και ΠΑΕ, καθώς και με τη μεγάλη μερίδα των οπαδών που ήταν αντίθετη με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Ο «ενιαίος και αδιαίρετος Παναθηναϊκός» ήταν, πλέον, γεγονός. Η αισιοδοξία τεράστια, καθώς το καλοκαίρι έγινε και η μεταγραφή του Ζιλμπέρτο Σίλβα, εν ενεργεία αρχηγού της εθνικής Βραζιλίας, αλλά και ξεκίνησε ουσιαστικά η κατασκευή του γηπέδου στον Βοτανικό.
Η συνέχεια, όμως, δεν ήταν η αναμενόμενη. Αγωνιστικά η ομάδα δεν είχε τα αποτελέσματα που περίμεναν μέτοχοι και οπαδοί και οι πρώτες διαφωνίες σχετικά με την επιλογή του Τεν Κάτε για την τεχνική ηγεσία της ομάδας άρχισαν. Χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του Ανδρέα Βγενόπουλου για να στηριχθεί ο Ολλανδός προπονητής. Αυτή, όμως, η πρωτοβουλία προκάλεσε ένα ερώτημα. Τελικά μαζί με την πολυμετοχικότητα υπήρχε και η πολυφωνία;
Αντί έμπρακτης αρνητικής απάντησης, ήρθε πρόσφατα άλλο ένα γεγονός για να αναδείξει πως πιθανόν κάπου «η αριστερά να μη γνωρίζει τι ποιεί η δεξιά». Οταν ο Τεν Κάτε και οι παίκτες διαμαρτύρονταν έντονα για λανθασμένες υποδείξεις των διαιτητών, οι Γιάννης Βαρδινογιάννης και Ανδρέας Βγενόπουλος, με κοινή ανακοίνωση, καλούσαν τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές να παύσουν να συμπεριφέρονται μ’ αυτό τον τρόπο. Μάλιστα, σ’ εκείνη την ανακοίνωση, εμμέσως πλην σαφώς γίνονταν και κάποιες υποδείξεις προς την τεχνική ηγεσία σε σχέση με τις επιλογές της για την ενδεκάδα. Οι «αντιφάσεις» δεν σταματούν εδώ.
Λίγες μέρες αργότερα, και με αφορμή την ανακοίνωση του Σωκράτη Κόκκαλη για τη διαιτησία, ο Νίκος Πατέρας, από την ιστοσελίδα της ΠΑΕ, απαντούσε με την πιο «σκληρή γλώσσα» που χρησιμοποίησε ποτέ πρόεδρος του Παναθηναϊκού κατά του ομολόγου του στον Ολυμπιακό. Το περίεργο: Ενα εικοσιτετράωρο πριν, ο Ανδρέας Βγενόπουλος δήλωνε πως θέλει συνάντηση με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού για να βρεθεί σημείο επαφής μεταξύ των δύο διοικήσεων, ώστε να σταματήσει η στείρα αντιπαράθεση που δίνει αφορμές για την έξαψη της βίας. Ετσι, ο φίλαθλος του Παναθηναϊκού άρχισε να αναρωτιέται ποια από τις δύο «γραμμές» θα ακολουθήσει η διοίκηση της ομάδας του. Της σκληρής αντιπαράθεσης ή της «συζήτησης στρογγύλης τραπέζης»;
Κι αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί δευτερεύον, ο μεγάλος προβληματισμός που υπάρχει είναι κατά πόσον οι μεγαλομέτοχοι θα παραμείνουν στο παρασκήνιο, στηρίζοντας τις επιλογές του Νίκου Πατέρα ή σε κάθε ευκαιρία, όταν κάτι δεν πάει καλά, θα εμφανίζονται και ο καθένας θα λέει διαφορετική άποψη.
Διότι, ναι μεν όταν αυτές διατυπώνονται στις συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας, μπορεί να αποβούν εποικοδομητικές. Ομως, όταν εκφράζονται δημόσια και, μάλιστα, σε «άλλη γραμμή» με κάποιες ενέργειες της διοίκησης, δίνουν την αφορμή να θυμηθούν πολλοί… «πως όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει».