H είσοδος επιχειρηματιών που είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν στον χώρο του επαγγελματικού μπάσκετ και χωρίς τη διάθεση να είναι «περαστικοί» αποδεικνύεται στενωπός, συγκριτικά με την ταχεία έξοδό τους από το πρωτάθλημα της Α1 κατηγορίας. Η προβληματική βιωσιμότητα των περισσοτέρων ΚΑΕ -εκτός από αυτές που ανήκουν σε πρόσωπα μεγάλης οικονομικής επιφάνειας- αποτελεί το σύνηθες φαινόμενο για τις Ανώνυμες Εταιρείες Καλαθοσφαίρισης, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, στο οποίο παράγοντες που ασχολούνται αποκλειστικά με την ΠΑΕ που απέκτησαν έχουν καταφέρει σε αρκετές περιπτώσεις να έχουν και θετικό πρόσημο στο ταμείο τους.
Το μοντέλο των ΚΑΕ φαντάζει, πλέον, δυσβάσταχτο για τον χώρο του επαγγελματικού μπάσκετ, παρά τη διαπίστωση ότι οι αριθμοί των προϋπολογισμών σε σύγκριση με τις ΠΑΕ είναι μικρότεροι. Συνεπώς, ενώ στο μπάσκετ η δημιουργία μιας ομάδας είναι ευκολότερη και οικονομικότερη απ’ αυτήν του ποδοσφαίρου, στη δεκαετία που διανύουμε, «έριξαν μαύρη πέτρα» οι Φιλίππου (ΑΕΚ), Μεσάικος (Μακεδονικός), Πανελούδης (ΠΑΟΚ), Μαλάκος (Ολύμπια), εσχάτως ο Λιανός (Πανιώνιος) και ερώτημα παραμένει η παραμονή της οικογένειας Βωβού στο Μαρούσι.
Μπορεί τη μακροβιότερη και δαπανηρότερη πορεία να έχουν κάνει ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος στο μπάσκετ, αλλά οι δύο φαρμακοβιομήχανοι δεν είναι μέτρο σύγκρισης γιατί αφ’ ενός κάνουν το χόμπι τους -όπως λένε- με τον Παναθηναϊκό, όσο κι αν τους κοστίζει και αφ’ ετέρου δεν τους ενδιαφέρει το κέρδος. Ούτε καν ο ισολογισμός εσόδων – εξόδων.
Παρόμοια πορεία έχουν αρχίσει και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι στον Ολυμπιακό.
«Πράσινοι» και «κόκκινοι» είναι εκτός συναγωνισμού για την οικονομική φιλοσοφία διοίκησης των ΚΑΕ τους και όλες οι άλλες ομάδες ακολουθούν σε μεγάλη απόσταση, η οποία τα τρία τελευταία χρόνια αυξάνεται συνεχώς. Η δυσκολία απόκτησης πιστοποιητικού συμμετοχής στο πρωτάθλημα από την ΕΕΑ θα είναι ιδιαίτερα μεγάλη τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, καθώς οι ΚΑΕ ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Πανιώνιος είναι ακόμη στο «σκοτάδι».
Το φαινόμενο τού ότι οι ΚΑΕ είναι προσωποκεντρικές πολλαπλασιάζει το πρόβλημα βιωσιμότητάς τους, ακόμη και μετά την αποχώρηση των ιδιοκτητών τους, γιατί τα ελλείμματα που αφήνουν πίσω τους είναι δυσβάσταχτα.
Κι όμως, σε αγωνιστικό επίπεδο, η παραμονή μιας ομάδας που έχει «νοικοκυρεμένο» ισοζύγιο εσόδων – εξόδων στα «σαλόνια» (;) της Α1 κατηγορίας δεν είναι δύσκολη. Γι’ αυτόν τον λόγο, ομάδες που εκπροσωπούν μόλις έναν δήμο της Αθήνας μπορούν να έχουν παρουσία 2-3 και περισσότερων χρόνων, έστω κι αν στερούνται κόσμου και ιδιαίτερου τοπικού ενδιαφέροντος…
