Δημήτρης Διαμαντίδης και Θοδωρής Παπαλουκάς είναι δύο αθλητές που προσέφεραν τα μέγιστα στο ελληνικό μπάσκετ και φυσικά ανταμείφθηκαν γι’ αυτό πλουσιοπάροχα. Τόσο για τις επιτυχίες τους με την Εθνική ομάδα αγαπήθηκαν απ’ όλους ανεξαιρέτως τους φιλάθλους, όσο γι’ αυτές με τις ομάδες τους, με μεγάλα συμβόλαια.
Σίγουρα και οι δύο ως ελεύθεροι άνθρωποι είχαν το δικαίωμα να αποφασίσουν να μην αγωνιστούν ξανά με την Εθνική. Κανείς δεν μπορεί να τους υποχρεώσει να επιβαρύνουν τον οργανισμό τους ακόμα περισσότερο. Οταν μάλιστα διακυβεύονται και τα συμβόλαια με τις ομάδες τους, αλλά και αυτά που έχουν, για να διαφημίζουν εταιρεία κινητής τηλεφωνίας.
Ομως δικαίωμα έχουν και αυτοί που τους αγάπησαν και νιώθουν πως τους «προδίδουν» να ρωτήσουν «γιατί;». Διότι κάποια πράγματα δεν είναι δυνατόν να τα δεχτεί ο απλός φίλαθλος, ο οποίος νιώθει πίκρα και πόνο επειδή έχει ταυτιστεί με τα ινδάλματά του.
Οτι και να πετύχουν και οι δύο στο μέλλον με τις ομάδες τους, αλλά και στις άλλες επαγγελματικές τους δραστηριότητες, δεν θα είναι αυτοί που ήταν. Αυτό είναι σίγουρο. Ακόμα και ο οπαδός του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που πιστεύει πως το «όχι» και των δύο προς την «επίσημη αγαπημένη» μπορεί να πηγάζει από τη βούλησή τους να προσφέρουν περισσότερα στις ομάδες τους, δεν θα τους βλέπει με το ίδιο μάτι.
Διότι η φανέλα με το Εθνόσημο δεν αντικαθίσταται με καμιά άλλη. Ούτε με το ακριβότερο συμβόλαιο, ούτε με το πιο ακριβοπληρωμένο διαφημιστικό σποτ. Οταν μάλιστα και οι δύο έχουν λύσει εδώ και χρόνια το δικό τους οικονομικό πρόβλημα αλλά και αυτό των απογόνων τους. Βέβαια δουλεύοντας το ταλέντο τους και στερώντας από τους εαυτούς τους πολλά πράγματα.
Στην απόφασή τους, την οποία την ανακοίνωσαν με διαφορά ελαχίστων ημερών ο ένας από τον άλλο, δεν υπήρξε κάποια επίσημη αντίδραση της Ελληνικής Καλαθοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Θα πείτε και τι θα μπορούσε να κάνει, αφού δεν υπάρχει πρόβλεψη ποινής, αν κάποιος αθλητής αρνηθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εθνική ομάδα.
Αλλά και να υπήρχε είναι δυνατόν να δώσει ένας παίκτης το άπαν των δυνάμεων και να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι, σ’ αυτό που θα κληθεί να κάνει; Το θεωρώ απίθανο. Με το ζόρι γάμος δεν γίνεται. Και γι’ αυτό ίσως, από μία πλευρά, να είναι καλύτερο πως οι δύο διεθνείς αποφάσισαν να κόψουν τους αγωνιστικούς δεσμούς τους με την «γαλανόλευκη».
Ομως θα ήταν ακόμα… καλύτερο, αν αυτή η δημοσιοποίηση της απόφασής τους δεν συνοδευόταν από δηλώσεις σχετικά με το πόσο δύσκολο ήταν να αποφασίσουν να μην αγωνιστούν ξανά με την Εθνική. Ο φίλαθλος μπορεί να κατανοήσει, τις όποιες δικαιολογίες τους. Δεν μπορεί όμως να δεχτεί πως την απόφαση αυτή την πήραν με πόνο καρδίας…
