Στο γήπεδο του Περιστερίου, Κυριακή απόγευμα με το θερμόμετρο να δείχνει 35 βαθμούς, η ΑΕΚ είχε βρει τον μπελά της από τον τοπικό Ατρόμητο. Ο Γιώργος Δώνης, προπονητής των γηπεδούχων, θυμόταν καλά τα ατού και τις αδυναμίες της περασμένης ομάδας του. Το συστηματικό κυνηγητό του Μαντούκα και του Παντελή Καφέ από τους μέσους του Ατρομήτου είχε αποδιοργανώσει την ομάδα του Μπάγεβιτς που έμοιαζε σε άλλο γήπεδο. Ο νεαρός Μαρίνος (που χθες βράδυ υπέγραψε στον ΠΑΟ) είχε με τις κούρσες του ανοίξει πολλές φορές την άμυνα της ΑΕΚ, ο ακριβοπληρωμένος Χουάν Φραν πελαγοδρομούσε, ο Μπλάνκο θα μπορούσε να πάει στο κυλικείο του σταδίου να πιει ένα μπουκάλι νερό: η μπάλα δεν έφτανε ποτέ στην επίθεση της Ενωσης, κανείς δεν θα καταλάβαινε την απουσία του. Ο κόσμος πέρα από τις επιθέσεις του Ατρομήτου κοιτούσε με περιέργεια την προσπάθεια του τραυματία Νάτσο Σκόκο να συνεχίσει. Ο Αργεντινός έκανε διατάσεις, μικρά σπριντ, τεντώματα, σαν να κάνει ατομική προπόνηση. Προσπαθούσε να ξεπεράσει τον πόνο που τον βασάνιζε, αρνήθηκε να βγει από το ματς αρχικά αλλά στη συνέχεια σωριάστηκε στο χόρτο κι έβγαλε τα παπούτσια του ζητώντας αλλαγή.
Ο Μπάγεβιτς έριξε στον αγώνα ένα 19χρονο Ούγγρο, τον Κρίστιαν Νέμεθ, που η Λίβερπουλ του έστειλε δανεικό για ένα χρόνο για να τον ευχαριστήσει γιατί την άφησε να αποκτήσει τον Σωτήρη Κυργιάκο. Ο μικρότερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής του γηπέδου στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου με τέσσερις διαδοχικές ενέργειες θύμισε σε όλους πόσο ωραίο σπορ είναι το ποδόσφαιρο όταν παίζεται σωστά. Μπορεί να μη βρίσκεται στην Αθήνα ούτε μια εβδομάδα, μπορεί να μην έχει κάνει τρεις καλές προπονήσεις με τη νέα του ομάδα, μπορεί να μη γνωρίζει ακόμα τα ονόματα των συμπαικτών του, αλλά όταν έπαιρνε την μπάλα στα πόδια παρέδιδε μαθήματα απλότητας λειτουργώντας μια ταχύτητα πάνω από όλους. Αν δεν ήξερες ότι ήρθε από τη Λίβερπουλ θα υποπτευόσουν σίγουρα ότι βρέθηκε εδώ έχοντας περάσει από ένα πρωτάθλημα πολύ καλύτερο από το δικό μας, στο οποίο άλλωστε θα επιστρέψει.
Η Λίβερπουλ τον ανακάλυψε πριν από τρία χρόνια όταν έμαθε ότι στη Βουδαπέστη ένας 16χρονος πιτσιρίκος με τη φανέλα της ΜΤΚ έβαλε 12 γκολ στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας. Τον έβαλε να παίξει αρχικά με την ομάδα των Νέων της, τον δάνεισε στη συνέχεια στη Μπλάκμπουλ για να τον δει να σκληραίνει στις μικρές αγγλικές κατηγορίες που οι αντίπαλοι δεν σου συγχωρούν τίποτα, του έδωσε φέτος τη δυνατότητα να κάνει προετοιμασία με τη μεγάλη ομάδα δίπλα στον Τόρες και τον Τζέραρντ και τον έστειλε στην Ελλάδα ως φτασμένο παίκτη για να κάνει το αγροτικό του και να επιστρέψει. Την ίδια εποχή που η Λίβερπουλ τον αποκτούσε, η ΑΕΚ πόνταρε σε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του μαγιάρικου ποδοσφαίρου, τον τότε 20χρονο Ντάνιελ Τόζερ. Σκεφτόμουν ότι αν ο Τόζερ είχε πάει στη Λίβερπουλ, δηλαδή σε μια ομάδα που ξέρει να βγάζει ποδοσφαιριστές και να βελτιώνει μικρούς διαβόλους με ταλέντο θα ήταν σήμερα ένας από τους καλύτερους χαφ του κόσμου. Στην Ελλάδα του μάθαμε την παραλιακή, τα κλαμπ, τα εξώφυλλα στα life style περιοδικά, το σταριλίκι των πρωτοσέλιδων του αθλητικού μας Τύπου: σήμερα ο προικισμένος εκείνος παίκτης προσπαθεί να σώσει την καριέρα του αγωνιζόμενος στη μικρομεσαία Γκενκ του Βελγίου στην οποία δεν λογίζεται ως βασικός.
Εβλεπα τις ντρίμπλες του Νέμεθ στο Περιστέρι και σκεφτόμουν τον Τόζερ και πως πήγε χαμένος. Ισως θα έπρεπε να απαγορεύσουν στις ελληνικές ομάδες να αποκτούν ποδοσφαιριστές κάτω από 22 χρόνων. Το πέρασμα από την Ελλάδα βλάπτει σοβαρά την καριέρα τους…