Ο 42χρονος με το τσαντάκι και τη βερμούδα που μπήκε στο Καυταντζόγλειο μόλις άρχισε το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης μεταξύ του Ηρακλή και του Αρη για να απειλήσει κατά πρόσωπο τον τερματοφύλακα των φιλοξενουμένων Μιχάλη Σηφάκη τιμωρήθηκε τελικά με 18 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή. Επίσης, του επιβλήθηκε ποινή απαγόρευσης εισόδου σε οποιοδήποτε γήπεδο για δύο χρόνια.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, μοναχός στο Αγιον Ορος (!) κάποτε, δεν είναι σίγουρα σεσημασμένος και δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί επικίνδυνος. Επειτα από αυτή την ποινή, δύσκολα θα καταλήξει στη φυλακή: στα επόμενα τρία χρόνια είναι μάλλον απίθανο να προκαλέσει ανάλογο επεισόδιο. Η δε στέρηση της δυνατότητας να παρακολουθήσει κάποιο ματς για τα επόμενα δύο χρόνια είναι κάτι που δεν τον απασχολεί: από τη συμπεριφορά του δεν έμοιαζε άνθρωπος που αγαπάει ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο. Ο ίδιος με τα τραβήγματά του στα δικαστήρια ίσως λίγο τρόμαξε, όμως αμφιβάλω αν η ποινή του θα παραδειγματίσει κάποιους ή έστω θα τους φοβίσει. Οταν βρισκόταν εν ισχύι ο νόμος Ορφανού, πολλοί έλεγαν ότι το να μπαίνουν στη φυλακή παιδιά δεκαεπτά χρόνων γιατί πετούσαν φωτοβολίδες ή άναβαν καπνογόνα είναι απάνθρωπο και άδικο. Καμία αντίρρηση. Ομως, αν δεν υπάρχουν τελικά τιμωρίες, πώς θα αλλάξουν τα μυαλά όλων εκείνων των πραγματικά επικίνδυνων που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι στα γήπεδα; Η ερώτηση είναι ρητορική: προφανώς και τα μυαλά δεν θ’ αλλάξουν.
Στην Ελλάδα μάς αρέσει να λέμε ότι οι χούλιγκανς είναι ανεγκέφαλοι: οι αληθινά επικίνδυνοι έχουν αρκετό μυαλό. Ενας φίλος δικηγόρος που είχε συμμετοχή στη δίκη των υπόπτων για τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου μου έλεγε, καιρό πριν, ότι αυτό που του είχε κάνει τεράστια εντύπωση τότε ήταν η τρομερή ψυχραιμία των κατηγορουμένων. Μολονότι εκείνες τις μέρες οι περισσότεροι αντιμετώπιζαν σκληρότατες κατηγορίες και κινδύνευαν με πολυετείς καταδίκες, κανείς στη διάρκεια της διαδικασίας δεν έδειξε τον παραμικρό φόβο. Ολοι γνώριζαν τα «όρια του νόμου», την ίδια την αδυναμία του συστήματος να αποδείξει τα όσα οι εισαγγελείς υποστήριζαν.
Δεν έχουμε προφανώς να κάνουμε με παραστρατημένα παιδιά: οι κατά τόπους αρχηγοί των οργανωμένων και όσοι ασχολούνται με τις εξέδρες επαγγελματικά είναι πολύ προσεκτικοί και άριστοι στη δουλειά τους. Οι αρχισυνδεσμίτες έχουν μετατρέψει τις συγκεκριμένες εξέδρες σε χώρους στους οποίους δεν υπάρχει νόμος: όλα επιτρέπονται. Το ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης με την αστυνομία ή μιας σύλληψης και μιας δίκης είναι πάντα υπαρκτό, όμως είναι το ρίσκο της δουλειάς. Ο σκοπός είναι οι πιθανές ποινές να είναι τελικώς μικρές και σχετικά ασήμαντες ώστε οι νεότεροι εμπλεκόμενοι με τους συγκεκριμένους χώρους να μη φοβούνται.
Ανακεφαλαιώνοντας την ιστορία του θλιβερού περιστατικού του Καυταντζογλείου, νομίζω ότι αυτό που είδαμε ήταν ένα αληθινό διαφημιστικό σποτ για τον εγχώριο χουλιγκανισμό. Ενας μεθυσμένος και ζαλισμένος κατέλυσε την όποια τάξη και μπήκε στο γήπεδο. Οι σεκιούριτι αποδείχθηκε ότι δεν μπορούν να κάνουν συλλήψεις με βάση τον ισχύοντα νόμο. Η αστυνομία ήταν μακριά κι απούσα γιατί έτσι θέλουν οι παραδομένες στους οργανωμένους οπαδούς ΠΑΕ. Ο τύπος που τίναξε το ματς στον αέρα ουσιαστικά δεν τιμωρήθηκε. Ο μεγάλος χαμένος ήταν ο Ηρακλής, που θα πληρώσει ένα τεράστιο πρόστιμο. Και στο επόμενο ματς, πάλι οι οπαδοί του θα μπουν μέσα. Μεθυσμένοι και ζαλισμένοι…