Αν στο Wimbledon το ρολόι έχει σταματήσει και η παράδοση επιβάλει τους δικούς της κανόνες, στο US Open τον πρώτο λόγο έχει το σήμερα. Το «χόλιγουντ» του τένις συγκεντρώνει στις αρχές κάθε φθινοπώρου τους κορυφαίους από όλον τον κόσμο. Εν αντιθέσει με τον κινηματογράφο, η καρδιά του τένις στην αμερικανική ήπειρο κτυπάει στις ανατολικές ακτές. Για την ακρίβεια, στις παρυφές της Νέας Υόρκης όπου βρίσκονται οι υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις του Φλάσινγκ Μίντοους.
Εκεί, όπου εδώ και πέντε ημέρες γράφεται ένα ακόμη σπουδαίο κεφάλαιο της ιστορίας του αθλήματος, στο τέταρτο και τελευταίο γκραν σλαμ της χρονιάς. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, έσπασε το δίδυμο της κορυφής, με τον Αντι Μάρεϊ να παρεμβάλλεται ανάμεσα στον κορυφαίο Ρότζερ Φέντερερ και τον «πληγωμένο» Ραφαέλ Ναδάλ. Ο Σκωτσέζος ξεκίνησε απ’ το νούμερο 2 του ταμπλό, ενός τουρνουά όπου πέρυσι είχε πραγματοποιήσει εντυπωσιακές εμφανίσεις, χάρη στις οποίες προχώρησε έως τον τελικό. Στο «φινάλε», όμως, παραδόθηκε στον εκπληκτικό Φέντερερ, απ’ τον οποίο ηττήθηκε με 3-0 σετ (6-2, 7-5, 6-2).
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως για δεύτερη χρονιά διασταυρώνεται στον ημιτελικό με τον Ναδάλ. Με μία διαφορά σε σχέση με πέρυσι: και οι δύο είναι στο κάτω μέρος του ταμπλό, εν αντιθέσει με πέρυσι που βρίσκονταν στο πάνω μέρος, αφού ο Ισπανός ήταν Νο1 και ο Σκωτσέζος Νο6. Το 2008 έπαιξαν στον ημιτελικό, όπου ο Μάρεϊ επικράτησε με 3-1 σετ (6-2, 7-6, 4-6, 6-4).
Αλλά πώς αλλάζει το τοπίο μέσα σε 12 μήνες. Κάτι οι αστάθμητοι παράγοντες (τραυματισμός Ναδάλ) και κάτι το άκρως αποτελεσματικό (αλλά κουραστικό για πολλούς λόγω της αμυντικής τακτικής) παιχνίδι του Μάρεϊ, είχαν ως αποτέλεσμα την αναδιανομή των ρόλων στο σκηνικό του παγκόσμιου τένις.
Το κακό για τον Ναδάλ κτύπησε αρχικώς την πόρτα του στα τέλη του 2008, όταν λόγω ενοχλήσεων στα γόνατα αναγκάστηκε να γίνει θεατής τόσο του Masters Cup όσο και της σειράς των τελικών του Davis Cup. Ωστόσο, στο πρώτο γκραν σλαμ του 2009, στο Οπεν της Αυστραλίας έπαιξε εκπληκτικό τένις, πετυχαίνοντας δύο αξέχαστες νίκες, στον ημιτελικό επί του συμπατριώτη του Φερνάντο Βερντάσκο και στον τελικό επί του Φέντερερ. Πολλοί πίστεψαν τότε πως ο εφιάλτης του τραυματισμού είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Δικαίως, καθώς ο «τυφώνας Ναδάλ» σάρωσε τα πάντα σε Indian Wells, Βαρκελώνη, Μόντε Κάρλο και Ρώμη.
Ομως, στην πατρίδα του, στο Masters της ισπανικής πρωτεύουσας, «λύγισε». Μετά τον επικό ημιτελικό με τον Τζόκοβιτς οι πόνοι στα γόνατα δεν τον άφηναν σε ησυχία. Ετσι, έχασε στον τελικό απ’ τον Φέντερερ δίχως να προβάλει αντίσταση, ενώ στον 4ο γύρο του Roland Garros ο Ρόμπιν Σόντερλινγκ του διέκοψε το εκπληκτικό σερί των 32 νικών στο παρισινό γκραν σλαμ. Απ’ το Wimbledon απουσίασε. Επέστρεψε στα Masters του Καναδά και του Σινσινάτι, όπου ήταν εμφανώς επηρεασμένος απ’ τη δίμηνη παραμονή του για ξεκούραση στο σπιτικό στη Μαγιόρκα.
Πλέον, το μέγα ερώτημα που απασχολεί όλους όσοι ασχολούνται με το τένις, αφορά την κατάσταση του Ραφαέλ Ναδάλ. Θα αντέξουν τα ταλαιπωρημένα γόνατά του; Θα τον κρατήσουν όρθιο ώστε να μπορέσει και πάλι να γίνει το αντίπαλο δέος του Φέντερερ; Ιδού η απορία.
Ενα γήπεδο για 23.763 θεατές
Σε πιάνει δέος κοιτώντας το κεντρικό γήπεδο των εγκαταστάσεων τένις του Φλάσινγκ Μίντοους. Και μόνο μαθαίνοντας τη χωρητικότητά του, είναι αρκετό για να εντυπωσιαστεί ο επισκέπτης των χώρων όπου κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, διεξάγεται το Αμερικάνικο Οπεν (φέτος απ’ τις 31 Αυγούστου έως τις 13 Σεπτεμβρίου). Τους αγώνες του κεντρικού γηπέδου μπορούν να παρακολουθήσουν 23.763 θεατές. Πρόκειται για ένα τεράστιο νούμερο. Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος πως η χωρητικότητα στο κεντρικό γήπεδο του Wimbledon είναι 15.000 θέσεις, του Roland Garros 15.109 και του Οπεν την Αυστραλίας 14.553 θέσεις. Θυμίζουμε πως πέρυσι ο Φέντερερ κατέκτησε τον τίτλο για 5η χρονιά στη σειρά. Κάτι που στην 80χρονη ιστορία του τουρνουά έχει καταφέρει μόνο ένας ακόμη τενίστας, ο Αμερικανός, Μπιλ Τίλντεν.