Ηταν Ιούνιος του 2003, μια τυπική καλοκαιρινή βραδιά στην Αθήνα. Στην «Παλιά Βουλή», μια παρέα Ελλήνων παραγόντων γιόρταζε τον θρίαμβο της εθνικής ομάδας επί των Ουκρανών με 1-0. Μεταξύ των παρευρισκομένων υπήρχε κι ένας ξένος που, έχοντας πιει μερικές μπίρες παραπάνω, φώναζε ότι το καλοκαίρι του 2004 όλη η παρέα θα είναι στην Πορτογαλία και θα διασκεδάζει στα τελικά του Euro. «Ολοι θα είμαστε στο Εuro», έλεγε και ξανάλεγε, «και η Ελλάδα και εγώ»! Ο ευχάριστος τύπος ήταν ο Βέλγος διαιτητής Φρανκ ντε Μπλέκερε, ο ίδιος άνθρωπος που κατηγορείται από τον ελληνικό Τύπο για την άδικη υπόδειξη κόκκινης κάρτας στον Λουκά Βύντρα στο σαββατιάτικο ματς της Εθνικής μας με την Ελβετία. Είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που ανακαλύψαμε τον εχθρό της χώρας, αυτόν που τα ξένα κέντρα αποφάσεων έστειλαν για να μας κάνει ζημιά. Μόνο που το παραμύθι δεν έχει δράκο.
Η Εθνική μας πήγε να «κλέψει» το ματς με τους Ελβετούς, όπως έχει κάνει πολλές φορές την εποχή του Οτο Ρεχάγκελ. Παρατάχθηκε αμυντικά, άφησε την μπάλα στον αντίπαλο, περιορίστηκε στο ελάχιστο των επιθέσεων, δεν έδειξε να μπορεί να αξιοποιήσει ούτε καν τις στημένες φάσεις – πράγμα που ήταν κάποτε η σπεσιαλιτέ της. Δεν την κρίνουμε υπέρμετρα σκληρά: την αντιμετωπίζουμε ως ομάδα με δυνατότητες. Η «κλοπή» στο ποδόσφαιρο είναι μια λογική στρατηγική όταν ο αντίπαλος είναι κατά κανόνα καλύτερος, δηλαδή έχει βαριά φανέλα, προικισμένους παίκτες, φόρμα που τρομάζει, όμως αυτά δεν ισχύουν για τους Ελβετούς. Η Εθνική μας βρίσκεται στη 12η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, οι Ελβετοί στη 19η. Η Εθνική μας είχε όντως απουσίες, αλλά οι Ελβετοί είχαν μεγαλύτερες καθώς τους έλειπε ολόκληρη η άμυνα. Η Εθνική μας έπαιξε με δέκα παίκτες για ένα ολόκληρο ημίχρονο, αλλά και στο διάστημα που είχε έντεκα, ποτέ δεν προσπάθησε να γίνει απειλητική: οι Ελβετοί, αντίθετα, χωρίς να εντυπωσιάσουν (δεν μπορούν, άλλωστε…) προσπαθούσαν διαρκώς να δημιουργήσουν. Η «κλοπή» με αντίπαλο κάποιον στα μέτρα σου δείχνει απλά κακή νοοτροπία.
Στην πραγματικότητα, η Εθνική μας έπαιξε για ένα μόνο αποτέλεσμα: το 0-0. Αποδείχθηκε ότι η λογική αυτή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη: όταν οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν, πέτυχαν σε χρόνο-ρεκόρ ένα δεύτερο γκολ κι έχασαν τρεις ακόμη ευκαιρίες. Πιστεύει κανείς ότι το απόλυτο ξεχαρβάλωμα του τελευταίου δεκαλέπτου οφείλεται στην αποβολή του Βύντρα; Οχι φυσικά. Ο λόγος που αυτό συνέβη είναι ότι αυτή η ομάδα έχει ξεχάσει τι θα πει «ανάπτυξη», «επίθεση», «δημιουργία»: όλες οι δυσκολίες της είχαν φανεί πριν από λίγες μέρες στο φιλικό με την Πολωνία. Και τότε είχε χάσε με τον ίδιο τρόπο.
Και ο Ντε Μπλέκερε; Προφανώς εξάντλησε την αυστηρότητά του στη φάση του Βύντρα, όμως η όλη ιστορία έχει και μια άλλη ανάγνωση. Με τον Βέλγο η ομοσπονδία μας έχει χτίσει μια καλή σχέση, τόσο καλή που τον θέλαμε (και τον είχαμε) διαιτητή και σε ένα άλλο ιστορικό ματς, εκείνο που το 2006 χάσαμε από τη Δανία και σήμαινε τον αποκλεισμό μας από το Μουντιάλ της Γερμανίας. Τότε ο άνθρωπος δεν μας είχε κάνει τίποτα κακό: ίσα ίσα. Η εκτίμησή μου είναι ότι περίμενε μια άλλη συμπεριφορά από τους Ελληνες παίκτες: τουλάχιστον να τον προσέχουν όταν τους παρατηρεί. Τον Βύντρα τον παρατήρησε κι αυτός συνέχισε να σπρώχνει άκομψα. Λίγο πριν ο διαιτητής είχε χαρίσει και μια κάρτα στον Πατσατζόγλου. Ισως ο Ντε Μπλέκερε «στράβωσε» γιατί οι φίλοι του Ελληνες έμοιαζαν να προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την καλή σχέση… Που είναι και ευρέως γνωστή πανάθεμά μας…