Εχασα ένα στοίχημα. «Και τι μας ενδιαφέρει;», θα πείτε. Φυσικά και δεν σας ενδιαφέρει. Παρά ταύτα, θα σας πω τι στοίχημα έχασα. Κατ’ αρχάς, το έχασα από τον εαυτό μου. Αρα, δεν πλήρωσα κάτι. Ισως, όμως, «πληρώνετε» όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο. «Πληρώνετε» λόγω της απόφασής μου να το γράψω εν μέσω διακοπών. Ποιο ήταν το στοίχημα; Οτι όσο θα βρισκόμουν σε άδεια, δεν θα έγραφα. Αλλά να, όσο διάβαζα κάποιες ειδήσεις κι έβλεπα τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ή άκουγα τα ραδιοφωνικά, όλο και κάτι «μ’ έτρωγε».
«Ζητείται ελπίς», είχαμε τιτλοφορήσει προ καιρού ένα σχόλιό μας, αναφερόμενοι στον ελληνικό αθλητισμό. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες διαπιστώσαμε πως υπάρχει ελπίς. Αλλεπάλληλες ήταν οι επιτυχίες στα λεγόμενα «μικρά σπορ», πολλά εκ των οποίων σε άλλες χώρες είναι μεγάλα. Πιο μεγάλα από το μπάσκετ (προς άρση παρεξηγήσεων, μου αρέσει πολύ και το παρακολουθώ -ανδρικό και γυναικείο, το οποίο πολλοί από τους μπασκετικούς συντάκτες το θυμούνται μόνο όταν σημειώνει επιτυχίες- πάνω από 40 χρόνια, όταν ακόμη αγώνες της τότε Α΄ Εθνικής γίνονταν σε ανοιχτά γήπεδα), που για την πολιτική ηγεσία του αθλητισμού φαίνεται να είναι το μοναδικό, μετά το ποδόσφαιρο, άθλημα στη χώρα.
Η εθνική ομάδα πόλο των εφήβων κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πέτυχε, δηλαδή, ό, τι και η αντίστοιχη του μπάσκετ. Είδατε εσείς επίσημη υποδοχή στο αεροδρόμιο ή στο μέγαρο Μαξίμου από τον πρωθυπουργό, που δέχθηκε την εθνική μπάσκετ των νέων; Οχι. Είδατε τηλεοπτικά αφιερώματα; Μεγάλα θέματα στις εφημερίδες; Οχι, φυσικά.
Υπήρξαν κι άλλες σημαντικές -ίσως και σημαντικότερες, αφού αφορούσαν την κατηγορία ανδρών – γυναικών- επιτυχίες αυτό το διάστημα. Τρία μετάλλια (από ένα χρυσό, ασημένιο και χάλκινο) κατέκτησαν Ελληνες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κωπηλασίας (ήταν συνέχεια άλλων ελληνικών διακρίσεων στο αντίστοιχο των νέων) και χάλκινο οι ιστιοπλόοι Πασχαλίδης – Τριγκώνης στο παγκόσμιο των σκαφών Τορνέιντο, το οποίο προστέθηκε σε όσα είχαν πάρει προηγουμένως Ελληνες σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα νέων, εφήβων – νεανίδων και παίδων – κορασίδων. Στα «ψιλά» πέρασαν όλα αυτά.
Πιο προκλητική είναι, όμως, η αντιμετώπιση της εθνικής ομάδας βόλεϊ. Την ΕΡΤ την πληρώνουμε όλοι, εκόντες – άκοντες, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Συνεπώς, συνδρομή για τη δημόσια τηλεόραση δίνουν και οι άνθρωποι (αθλητές, προπονητές, παράγοντες κ. λπ.) και οι φίλοι του βόλεϊ. Αυτές τις ημέρες, η εθνική μας ομάδα μετέχει στο πρωτάθλημα Ευρώπης. Πήγε στην Τουρκία «καταδικασμένη» σε αποτυχία. Οι περισσότεροι περίμεναν ότι θα επέστρεφε στην Ελλάδα στις 7 Σεπτεμβρίου. Οταν, δηλαδή, θα αναχωρούσαν οι ομάδες που θα έπαιρναν την τελευταία θέση στον όμιλό τους στην α΄ φάση. Κι όμως, κατόρθωσε να σημειώσει τρεις νίκες (η μία επί της κατόχου του τίτλου από το 2007 Ισπανίας) και να διεκδικήσει θέση στους ημιτελικούς. Το ότι δεν έφθασε εκεί δεν συνιστά αποτυχία. Το ότι μπήκε στην οκτάδα αποτελεί -γι’ αυτό το συγκρότημα- επιτυχία. Αλλά η ΕΡΤ δεν θέλησε να μεταδώσει τους αγώνες.
Καλούμε, συνεπώς, τους ανθρώπους του βόλεϊ ομαδικά να μην πληρώνουν τη συνδρομή τους στην ΕΡΤ. Να κάνουν ό, τι κάποτε έπραξε η Μελίνα Μερκούρη. Να καταθέτουν τα χρήματα για τη ΔΕΗ και τα δημοτικά τέλη στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Θα είναι η μικρή τους επανάσταση…