Η προσοχή των φιλάθλων όλη αυτή την εβδομάδα συγκεντρώθηκε στα οδυνηρά παθήματα της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου και στα σπουδαία μαθήματα που παραδίδει σε όλους τους φίλους του αθλήματος η νέα εθνική ομάδα του μπάσκετ. Ομως, την αληθινή συγκίνηση αυτή τη φορά την έζησε όποιος παρακολούθησε τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας βόλεϊ στην Τουρκία.
Η εθνική του βόλεϊ πέρασε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ένα αληθινό μετατραυματικό σοκ. Η ήττα – αποκλεισμός από τους Αμερικανούς στην Αθήνα, μετά ένα ματς σχεδόν κερδισμένο (η Εθνική μας κέρδιζε με 2-1 σετ και είχε αβαντάζ οκτώ πόντων στο τέταρτο!) εξελίχθηκε σε ένα είδος εφιάλτη που τους κυνηγούσε όλους για χρόνια. Η ομάδα βρέθηκε υπό την παρατεταμένη επήρεια ενός ψυχικού τραύματος: στα επόμενα τουρνουά την καταδίωκε η ανάμνηση εκείνης της ιστορικής αποτυχίας που σημάδεψε τις καριέρες μερικών αληθινά ταλαντούχων παικτών της. Στην Τουρκία πήγε για να παίξει στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα χωρίς κανείς να περιμένει ότι θα κάνει τίποτα περισσότερο από μία νίκη στην πρώτη φάση. Με τις τόσο πολλές αποτυχίες που κουβαλούσε, δεν σε άφηνε να περιμένεις τίποτα.
Μόνη και ξεχασμένη απ’ όλους μας η Εθνική μας πήγε στη Σμύρνη κι έκανε μια σειρά από συγκινητικά ματς. Κέρδισε τα τρία πρώτα κι έχασε στη δεύτερη φάση από τη Γερμανία αρχικά και από τη Γαλλία στη συνέχεια. Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε γίνει ακόμη το ματς με την πανίσχυρη Πολωνία – αλλά δεν είναι το θέμα στην περίπτωσή της η τελική της κατάληξη στο τουρνουά ώστε να μας απασχολούν τέτοιες λεπτομέρειες: σημασία στην ιστορία της έχει, ότι χάρη στην πολύ καλή δουλειά του Καζάζη, η ομάδα ξαναβρέθηκε παίζοντας κάθε παιχνίδι στα ίσια, κατορθώνοντας όχι απλά να μας πείσει για την αξία της, αλλά και να κάνει μια αληθινή υπέρβαση, ξαναβρίσκοντας πρώτα απ’ όλα την εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Κάθε παιχνίδι της στη Σμύρνη, χαμένο ή κερδισμένο, ήταν ένα αληθινό μάθημα: η πίστη μεγάλωνε και μαζί και ο δικός μας σεβασμός για την προσπάθεια. Ο αθλητισμός δεν είναι μια συλλογή από νίκες ή ήττες, είναι πολλές φορές μια σειρά από ιστορίες γεμάτες συναίσθημα.
Η Εθνική μας έχασε την Τετάρτη το βράδυ ένα ματς από τους Γάλλους στο οποίο έδωσε τα πάντα. Ηταν καλή, ρωμαλέα, σπουδαία, αλλά ο έμπειρος αντίπαλός της ήταν κατά τι καλύτερος. Δύο από τα τρία σετ χάθηκαν στις λεπτομέρειες: οι διαβολεμένες άμυνες των Γάλλων έκαναν τη διαφορά. Ομως, η ελληνική ομάδα κατέθεσε στο γήπεδο ό, τι κουβαλούσε στην καρδιά της, κάνοντας όλους μας για λίγο κοινωνούς της δυσκολίας της προσπάθειάς της. Ψηλά το κεφάλι, παλικάρια…