Από σήμερα ο Ολυμπιακός ξεκινάει μία σειρά αγώνων που πιθανόν, βάσει των αποτελεσμάτων, να δρομολογήσουν όχι μόνο τη φετινή του πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά και ανακατατάξεις σε πρόσωπα στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Η Καβάλα απόψε δεν αποτελεί υψηλό εμπόδιο για την ομάδα του Τιμούρ Κετσπάγια. Ομως, όσο πιο χαμηλό είναι, τόσο αν σκοντάψεις σ’ αυτό οι επιπτώσεις είναι μεγαλύτερες. Γι’ αυτό και η ανησυχία είναι μεγάλη σε τεχνική ηγεσία και διοίκηση.
Ακολουθεί το παιχνίδι με την Αλκμάαρ στην πρεμιέρα του Τσάμπιονς Λιγκ την Τετάρτη στο Φάληρο, έπεται αυτό της Τούμπας με τον ΠΑΟΚ και ο… Γολγοθάς ολοκληρώνεται στις 23 Σεπτεμβρίου, στο Ολυμπιακό Στάδιο, με την ΑΕΚ.
Αν υπάρξει σοβαρό κλατάρισμα σ’ αυτήν την ανηφόρα, τότε είναι σίγουρο πως κάποιος θα… σταυρωθεί. Κι αυτός δεν θα είναι ούτε ο Κόκκαλης ούτε κάποιος ή κάποιοι παίκτες, αλλά ο Τιμούρ Κετσπάγια.
Ο οποίος, φυσικά, το μόνο λάθος που έχει κάνει μέχρι τώρα είναι πως, ίσως από υπέρμετρη φιλοδοξία, δέχθηκε να κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα που είναι ο πάγκος του Ολυμπιακού. Και μάλιστα -αν δεν ήξερε, ας ρώταγε- με το ταμείο της ΠΑΕ χωρίς τη δυνατότητα να του φέρει παίκτες απαραίτητους να αντικαταστήσουν αυτούς που έφυγαν. Ειδικά από την αριστερή πλευρά.
Ο Γεωργιανός προπονητής είχε την ατυχία να έρθει σε μία δύσκολη εποχή στον Πειραιά. Από τη μία η παρουσία του Ερνέστο Βαλβέρδε να πλανάται στου Ρέντη και από την άλλη ο Κόκκαλης να αναζητάει χρήματα να καλύψει την περσινή «μαύρη τρύπα» και να βγάλει και τη φετινή περίοδο.
Επιπλέον, οι οπαδοί ποτέ δεν είδαν με… καλό μάτι την άφιξή του. Και γι’ αυτό δεν φταίει επειδή πανηγύρισε πέρυσι την πρόκριση της Ανόρθωσης στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, μέσα στο Καραϊσκάκη. Αλλά περίμεναν ο αντικαταστάτης του Βάσκου να ήταν τουλάχιστον του ιδίου διαμετρήματος και όχι ένας προπονητής με εμπειρίες μόνο από το κυπριακό πρωτάθλημα.
Αυτό που συμβαίνει αυτή την εποχή στον Ολυμπιακό είναι λίγο οξύμωρο σε σχέση με πέρυσι. Οπου στην ίδια χρονική στιγμή η ομάδα μετά έντεκα χρόνια συνεχούς παρουσίας ήταν εκτός των ομίλων. Κι όμως, δεν υπήρχε η γκρίνια και η απογοήτευση που υπάρχει φέτος, που και η πρόκριση είναι γεγονός, αλλά και που στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος μπόρεσε να επιβληθεί της Λάρισας στο Αλκαζάρ έπειτα από είκοσι δύο χρόνια!
Κατά την άποψή μου, η εξήγηση είναι μία. Οι φίλαθλοι διαισθάνονται πως ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν έχει πλέον όραμα. Πιθανόν να μην είχε ποτέ, αφού κι όταν το διαλαλούσε, ο ίδιος φρόντιζε με τις αποφάσεις του να το απαρνιέται. Ομως περνούσε το μήνυμα στους οπαδούς, που πάντα θέλουν να ακούν λόγια μεγάλα, ακόμη και απατηλά.
Φέτος, είτε επειδή έχει κουραστεί τόσα χρόνια είτε επειδή η οικονομική αδυναμία της εταιρείας τον υποχρεώνει, δείχνει ξεκάθαρα να έχει μαζέψει τα πόδια όσο είναι το πάπλωμα. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Επιχειρηματίας είναι, κοιτάζει το συμφέρον του και πώς δεν θα χάσει όσα χρήματα έχει κερδίσει από τις επιχειρήσεις του, μεταξύ των οποίων είναι και η ΠΑΕ και το γήπεδο Καραϊσκάκη.
Ομως, θα είναι μεγάλο σφάλμα εκ μέρους του και θα κατηγορηθεί αν προσπαθήσει να μεταφέρει τις ευθύνες τυχόν αποτυχιών στον προπονητή, τον οποίο αυτός επέλεξε και ο οποίος επιχειρεί να βγάλει τον λαγό από το καπέλο, αφού τον άφησε χωρίς να του πάρει τους απαραίτητους παίκτες που χρειαζόταν σε βασικές θέσεις.