Η μεγάλη τύχη του Τιμούρ Κετσπάγια ήταν ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν του έκανε το καλοκαίρι τις μεταγραφές που ζήτησε: αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προετοιμάσει τα δύο ματς που ο Ολυμπιακός έδωσε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς ιδιαίτερη πίεση: αποδείχτηκε ότι την πίεση δεν την αντέχει. Η μεγάλη του ατυχία ήταν η αναβολή του ντέρμπι με την ΑΕΚ που ήταν προγραμματισμένο να γίνει στις 23 Αυγούστου. Αν ο Ολυμπιακός έπαιζε εκείνο το ματς δύο τινά θα συνέβαιναν: ή θα έπαιρνε το αποτέλεσμα που ήθελε και ο κόουτς θα μπορούσε να οικοδομήσει με τον κόσμο της ομάδας μια σχέση εμπιστοσύνης κερδίζοντας ένα ντέρμπι ή δεν θα το έπαιρνε και θα μεγάλωνε η γκρίνια των οπαδών προς τη διοίκηση για μεταγραφές. Αυτή είναι η μία διάσταση της ιστορίας του Γεωργιανού. Η άλλη έχει να κάνει με το πόσο διαφορετική είναι πολλές φορές η πραγματικότητα εντός των αποδυτηρίων μιας ομάδας σε σύγκριση με αυτό που παρουσιάζεται. Αυτό το κομμάτι της ιστορίας έχει πιο μεγάλο ενδιαφέρον.
Ο Κετσπάγια απολύθηκε χθες. Στην πραγματικότητα, όπως αποδεικνύεται, το χρονικό του τέλους του ξεκίνησε να γράφεται στις 27 Ιουλίου όταν ο Ολυμπιακός έπαιξε το πρώτο ματς της σεζόν του στην Μπρατισλάβα με τη Σλόβαν. Τότε ο Ολυμπιακός κέρδισε με 0-2 εξασφαλίζοντας τη νίκη και την πρόκριση. Οι ελληνικές εφημερίδες περιέγραψαν το ματς ως μια τεράστια επίδειξη θάρρους του νέου προπονητή του Ολυμπιακού. Ολες απέδωσαν τη νίκη στη γενναιοψυχία του να δείξει με το καλημέρα στις βεντέτες της ομάδας ποιος είναι. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε στην Μπρατισλάβα χωρίς τον Ντιόγο, τον Γκαλέτι και τον Μαρέσκα, κέρδισε το ματς και οι δημοσιογράφοι είδαν σε αυτές τις επιλογές ένα σπάνιο κουράγιο. Ομως οι παίκτες που δεν ξεκίνησαν εκείνο το ματς δεν είχαν την ίδια γνώμη: είδαν απλώς ένα προπονητή που μολονότι άγνωστος θέλησε να δείξει από την πρώτη στιγμή ποιος είναι το αφεντικό! Οι βεντέτες του Ολυμπιακού δεν είδαν σε εκείνη την επιλογή κανένα απολύτως ρίσκο: είδαν απλά μια εκ του ασφαλούς επίδειξη επιβολής. Και το γυαλί ράγισε.
Είναι κοινό μυστικό ότι ο Κετσπάγια έφυγε πληρώνοντας τις κακές του σχέσεις με τους πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές του – ειδικά τους ξένους. Οι δημοσιογράφοι έβλεπαν στις πρώτες επιλογές του κόουτς ένα άνθρωπο με θάρρος, οι βεντέτες του Ολυμπιακού έναν τύπο με ύφος. Οι δημοσιογράφοι έβλεπαν κάποιον αποφασισμένο να βάλει στην ομάδα τη σφραγίδα του δίνοντας ευκαιρίες στους νέους, οι βεντέτες κάποιον που ήρθε από το πουθενά για να τους δημιουργήσει προβλήματα. Στη δε σύγκριση με τον προκάτοχό του Ερνέστο Βαλβέρδε, ο Κετσπάγια ήταν εντός των αποδυτηρίων του Ολυμπιακού χαμένος από χέρι. Ο Βαλβέρδε δεν ήταν απλά ο αγαπημένος όλων, αλλά και ο αδικημένος που δικαιώθηκε βρίσκοντας ένα συμβόλαιο στη Βιγιαρεάλ. Ο Κετσπάγια κάποιος που οι ξένοι παίκτες του Ολυμπιακού δεν γνώριζαν και δύσκολα θα είχαν προπονητή κάπου αλλού.
Το παράδοξο είναι ότι οι εκτιμήσεις που ακολούθησαν τον προπονητή είναι αμφότερα ορθές. Σωστά ο Τύπος επικροτούσε τη διάθεσή του να δώσει ευκαιρίες στα νεότερα παιδιά και ορθά έβλεπε σε αυτές του τις πράξεις κάποιον που παίρνει ένα ρίσκο: έτσι άλλωστε αποδείχθηκε. Από την άλλη ορθά οι ξένοι, κι όχι μόνο, παίκτες του Ολυμπιακού αναρωτιόντουσαν γιατί έφυγε ο Βαλβέρδε και με ποια κριτήρια επιλέχθηκε ο νέος τους προπονητής. Το πρόβλημα του Κετσπάγια εν προκειμένω είναι ότι από τον Τύπο μπορείς να αποσπάσεις απλά κάποια κολακευτικά σχόλια. Με τους παίκτες όμως θα πρέπει να συνεργαστείς…