Για άλλη μία φορά η εθνική μπάσκετ κατέκτησε ένα μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Αυτή τη φορά το χάλκινο. Κι αν σ’ αυτό προσθέσουμε αυτά που έχει πάρει η ίδια, αλλά και οι έφηβοι και οι νέοι και οι παίδες, θα χάσουμε τον λογαριασμό. Επομένως, μπορούμε να θεωρήσουμε πως σε διάρκεια χρόνου, είναι το ομαδικό άθλημα που μας έχει προσφέρει τις περισσότερες επιτυχίες. Εστω κι αν υπάρχει ο τίτλος του Ευρωπαϊκού από την εθνική ποδοσφαίρου το 2004.
Οσο λοιπόν κι αν είναι μεγαλύτερος ο βαθμός δυσκολίας στην ασπρόμαυρη μπάλα απ’ ό, τι στην πορτοκαλιά, για την κατάκτηση ενός μεταλλίου σε διεθνείς διοργανώσεις, στην ιστορία το μπάσκετ θα παραμείνει αυτό που προσέφερε στους Ελληνες φιλάθλους τις μεγαλύτερες συγκινήσεις. Διότι δεν μπορούμε να περιμένουμε πως το ποδόσφαιρο θα πετύχει κάτι ανάλογο μ’ αυτό της Πορτογαλίας. Τα θαύματα δεν επαναλαμβάνονται…
Ομως επειδή… η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, είναι απαραίτητο να πέσουν λίγο οι θριαμβευτικοί τόνοι απ’ όλους όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ. Από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, τον Καζλάουσκας, τους παίκτες και ειδικά από κάποιους… όψιμους θαυμαστές του αθλήματος που το ανακάλυψαν πρόσφατα.
Ναι, η Εθνική μας κατετάγη τρίτη στην Πολωνία. Αλλά ποιους αντιπάλους ξεπέρασε; Κινδύνεψε να χάσει την πρόκριση στην τετράδα από την αιώνια «loser» Τουρκία, η οποία με τον Τάνιεβιτς προπονητή δεν είχε τερματίσει πάνω από τη δωδέκατη θέση σε Ευρωπαϊκό, ενώ φέτος πήρε την όγδοη. Και φυσικά, είναι γνωστό πως μόλις βρήκε μπροστά της την Ισπανία, έχασε πανηγυρικά.
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Η επιτυχία αυτών των νέων παιδιών που κλήθηκαν, συν τοις άλλοις, να καλύψουν τα κενά του Διαμαντίδη και Παπαλουκά είναι μεγάλη και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Ομως, προς Θεού, μην αναγάγουμε αυτή την επιτυχία σε… εθνική εορτή, αλλά να προσπαθήσουν οι αρμόδιοι να την εκμεταλλευθούν. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν δεν κρυφτούν πίσω από το πρόσφατο χάλκινο μετάλλιο…
Διότι γενικά το άθλημα σε επίπεδο εθνικών ομάδων φθίνει. Οι ακριβοί παίκτες στην πλειοψηφία τους αποφεύγουν τις εθνικές ομάδες των χωρών τους, φοβούμενοι κάποιον τραυματισμό. Οχι μόνο δεν λαμβάνουν μέρος στα Ευρωπαϊκά, αλλά ούτε και στα Παγκόσμια. Εξαίρεση κάνουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και σ’ αυτούς όχι όλοι.
Σε συλλογικό επίπεδο, στην Ευρώπη εδώ και χρόνια κυριαρχούν έξι – εφτά ομάδες από τις οποίες οι τέσσερις φτάνουν στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Δεν υπάρχουν άλλες. Κι αυτό συμβαίνει επειδή κάθε χρόνο το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών μεγαλώνει συνεχώς υπέρ των πρώτων.
Μπορεί όμως έτσι να αναπτυχθεί το άθλημα και να βγουν νέοι παίκτες για την Εθνική; Τα δύο νέα παιδιά, ο Καλάθης και ο Κουφός είναι Ελληνόπουλα που έμαθαν το μπάσκετ στην Αμερική, ενώ μόνο ο Καϊμακόγλου και ο Καλαμπόκης από τους διεθνείς μας δεν παίζουν στους δύο «αιωνίους». Κάτι που δείχνει πως τίποτα δεν υπάρχει πίσω από τα λαμπερά φώτα της βιτρίνας.
Αντί λοιπόν για θριαμβολογίες, όλοι που ασχολούνται με το άθλημα να δουν πώς θα αναδείξουν νέα ταλέντα που θα πλαισιώσουν αυτά τα παιδιά. Διότι μια εθνική ομάδα πρέπει να βασίζεται σε πολύ περισσότερους παίκτες από τους βασικούς της.