Η περυσινή χρονιά ήταν περίεργη για τον Παναθηναϊκό. Η σελίδα είχε γυρίσει με εντυπωσιακό τρόπο και η συστράτευση όλων των κεφαλών της παναθηναϊκής οικογένειας είχε γεννήσει μεγάλες προσδοκίες στους οπαδούς της ομάδας. Με τη δυναμική που αναπτυσσόταν και το χρήμα που θα έρεε άφθονο στα ταμεία, ήταν απόλυτα λογικό να περιμένει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός θα άπλωνε τα πόδια του πολύ μακρύτερα απ’ όσο επιτρέπει το πάπλωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες και ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε όταν βήμα βήμα γινόταν πράξη κάτι που λίγους μήνες νωρίτερα έμοιαζε αδιανόητο.
Οπως συμβαίνει στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο: κάθε αρχή και δύσκολη. Ναι μεν η συνύπαρξη κορυφαίων παραγόντων άνοιξε τους ορίζοντες του Παναθηναϊκού και του έδωσε μεγάλη οικονομική ισχύ, αλλά το χρήμα δεν φέρνει πάντα την ευτυχία. Η κακή πορεία στο πρωτάθλημα δεν εξισορροπήθηκε απόλυτα από τις θριαμβευτικές νίκες στο Μιλάνο και στη Βρέμη, όπου οι οπαδοί είδαν πραγματικά την ομάδα που ονειρεύονταν. Οι βραδιές αυτές ήταν σαν μια φωτοβολίδα. Οσο μεγάλη λάμψη κι αν είχαν, έσβησαν πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο θα περίμενε κανείς.
Η τρίτη θέση στο πρωτάθλημα άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Ηταν που ήταν εξ ορισμού δύσκολη υπόθεση η συνύπαρξη τόσων ισχυρών προσωπικοτήτων, έγινε ακόμα πιο δύσκολη στη διαπίστωση ότι η συνταγή βγήκε λάθος. Για μια ομάδα που έκανε τόσο μεγάλες επενδύσεις, ήταν αδιανόητο να μένει τρίτη στο πρωτάθλημα. Η πίεση ήρθε εκ των έσω και, πέρα από τη γενική εικόνα, αφορούσε συγκεκριμένες μεταγραφές που πολλοί από τους μετόχους δεν κατάλαβαν είτε γιατί «κάηκαν» (π.χ. Ιβανσιτς, Μάτος) είτε γιατί έγιναν σε τέτοιες τιμές (π.χ Κλέιτον, Μελίσσης).
Με αφορμή την κακή πορεία στο πρωτάθλημα, αλλά και τον τρόπο διαχείρισης ενός ποσού που ξεπερνούσε τα 80 εκατ. ευρώ σε μια χρονιά, στη διάρκεια της περυσινής περιόδου υπήρξαν πολλές αντιπαραθέσεις πρόσωπο με πρόσωπο μεταξύ των μετόχων. Συν τοις άλλοις, μπαίνουν και οι προσωπικοί εγωισμοί στη μέση, μιας και δεν είναι εύκολο επιχειρηματίες που έχουν μάθει να έχουν τον πρώτο λόγο, να είναι αναγκασμένοι να συναποφασίζουν, χωρίς να «περνάει» απαραίτητα η γνώμη τους.
Οι δύο αντίθετοι πόλοι που αναπτύχθηκαν στο εσωτερικό της ΠΑΕ ήταν του Γιάννη Βαρδινογιάννη και του Ανδρέα Βγενόπουλου. Στην πορεία, οι συμμαχίες ήταν απρόσμενες. Αν και ξεκίνησαν από διαφορετική αφετηρία, Παύλος Γιαννακόπουλος και Νικόλας Πατέρας άλλαξαν πλευρά. Ο πρόεδρος της ΚΑΕ μοιάζει να συμπλέει με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και ο πρόεδρος της ΠΑΕ με τον Ανδρέα Βγενόπουλο.
Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι στο τέλος της περυσινής περιόδου, Βαρδινογιάννης και Βγενόπουλος βγήκαν ξαφνικά από το κάδρο της ιστορικής κοινής φωτογραφίας των βασικών μετόχων. Και το εντυπωσιακό έγκειται όχι τόσο στο ότι ανακοίνωσαν και οι δύο την απόφασή τους να μην ασχολούνται πλέον με την καθημερινότητα του Παναθηναϊκού, αλλά στο ότι τήρησαν αυτό που είπαν! Ο λαλίστατος πέρυσι Ανδρέας Βγενόπουλος ακολουθεί τακτική σιγής ασυρμάτου και δεν εμπλέκεται, φανερά τουλάχιστον, καθόλου με τις αποφάσεις της διοίκησης. Από τότε που ανακοίνωσε ότι αποσύρεται, καλά καλά ούτε στο γήπεδο δεν εμφανίζεται. Το ίδιο ισχύει και με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Είναι φανερά αποστασιοποιημένος και παρότι παραμένει ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ με ποσοστό περίπου 56%, έχει αφήσει εν λευκώ τη διοίκηση στον Νικόλα Πατέρα. Η μόνη εμπλοκή του στα κοινά έχει να κάνει με το γήπεδο στον Βοτανικό. Ως πρόεδρος της ΓΗΠΕΛ, ενεργεί και μιλάει για λογαριασμό της.
Η αποστασιοποίηση δύο παραγόντων που από ένα σημείο και μετά ενεργούσαν ως αντίθετοι πόλοι, έχει μειώσει τις τριβές στο εσωτερικό του Παναθηναϊκού.
Με δεδομένο ότι πάλι έγιναν σημαντικές επενδύσεις το καλοκαίρι, θα περίμενε κανείς μεγαλύτερες εντάσεις στις πρώτες αποτυχίες, που δεν είναι και ασήμαντες. Αν και στο πρωτάθλημα μετρούν μόνο νίκες, οι «πράσινοι» έχουν αντίστροφη πορεία στην Ευρώπη. Με τέσσερις ήττες σε πέντε παιχνίδια και εκτός ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, η πρόσφατη έκρηξη του Παύλου Γιαννακόπουλου μοιάζει με… νεροπίστολο μπροστά στις περυσινές οβίδες. Κι από τη στιγμή που δεν είχε συνέχεια, φαίνεται ότι η εφετινή χρονιά θα είναι πολύ πιο ήρεμη από την περυσινή μέχρι να γίνει στο τέλος το ταμείο. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ο προϋπολογισμός
Η κινηματογραφική ατάκα του αξέχαστου Σπύρου Καλογήρου «είναι πολλά τα λεφτά Αρη» εξηγεί εν πολλοίς την πηγή των εντάσεων στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό. Τα χρήματα που δαπανήθηκαν από καλοκαίρι σε καλοκαίρι είναι υπέρογκα για την ελληνική πραγματικότητα, μόνο που η παράλογη λογική του ποδοσφαίρου δεν έχει επιτρέψει προς στιγμήν την ανάλογη απόσβεση μέσα στο γήπεδο. Η διαπίστωση ότι το μεταγραφικό μπάτζετ είναι μόνο ένα σχετικά μικρό κομμάτι του προϋπολογισμού, έφερε αρκετούς από τους νέους μετόχους σε μια μάλλον απρόσμενη θέση: το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο ακριβή υπόθεση απ’ όσο περίμεναν και δεν προσφέρει καμία ασφάλεια ότι οι όποιες επενδύσεις γίνουν, θα φέρουν το ανάλογο αγωνιστικό αποτέλεσμα.
Ο Παναθηναϊκός ξόδεψε πέρυσι περισσότερα από 80 εκατ. ευρώ για να λειτουργήσει ως ΠΑΕ. Το ποσό αυτό κρίθηκε υπερβολικό από την πλειοψηφία των μετόχων και ζητήθηκαν περικοπές στα λειτουργικά έξοδα, χωρίς να αποδυναμωθεί η ομάδα στις μεταγραφικές της αναζητήσεις. Οι «πράσινοι» ξόδεψαν ξανά πολλά χρήματα για να ενισχυθούν, αλλά παρά την προσπάθεια, δεν κατάφεραν να μειώσουν αισθητά το λειτουργικό κόστος. Οι εκτιμήσεις στο τελευταίο Δ.Σ. λένε ότι η χρονιά θα κλείσει με παθητικό το λιγότερο δέκα εκατ. ευρώ, ενώ πέρυσι υπήρχε περίσσευμα περίπου 25 εκατ. ευρώ. Η διαφορά έγκειται στο ότι πέρυσι μπήκαν στο ταμείο 67 εκατ. ευρώ από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου και άλλα 22-23 εκατ. από το Τσάμπιονς Λιγκ, χρήματα που δεν υπήρχαν εφέτος. Αν συνεχιστεί η πολιτική των μεγάλων επενδύσεων, η ψαλίδα θα ανοίξει θεαματικά την επόμενη χρονιά, ειδικά αν δεν εξασφαλισθεί η συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ή δεν πουληθούν σε συμφέρουσες τιμές παίκτες. Και θα είναι μια χρονιά που θα ξεκινάει με αρκετά βαριά συμβόλαια, χωρίς καν να γίνει η πρώτη μεταγραφή.