Η απόλυση του Τεν Κάτε από τον Παναθηναϊκό έφερε πάλι στην επικαιρότητα ένα πρόβλημα που δεν θα πρέπει να μας κάνει υπερήφανους. Αυτό της μη καταβολής της αποζημίωσης που δικαιούται ο κάθε απολυόμενος, προπονητής ή ποδοσφαιριστής, βάσει του συμβολαίου που έχει υπογράψει.
Μπορεί το δίκιο να είναι υπέρ του Παναθηναϊκού και να μη δικαιούται το ένα εκατομμύριο ευρώ. Ποσό που έταξε πρόσφατα ο πρόεδρος της ΠΑΕ Νικόλας Πατέρας, ως έξτρα πριμ για την κατάκτηση του τίτλου. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο μάλλον… φευγάτος θα είναι ο Ολλανδός, για να απειλήσει πως θα προσφύγει στα αρμόδια όργανα, για να πάρει αυτό που ισχυρίζεται πως του οφείλεται.
Οπως και να έχει όμως η υπόθεση θα πρέπει να ξεκαθαρίσει. Δεν μπορεί ο κάθε ένας, είτε εργοδότης είναι είτε εργαζόμενος, να κάνει του κεφαλιού του. Ο μεν πρώτος να αρνείται να καταβάλει τα συμφωνηθέντα, ενώ ο δεύτερος να ζητάει κάτι που δεν δικαιούται.
Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τον Σόλιντ, όταν τον απέλυσε ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ο Νορβηγός προσέφυγε στα δικαστήρια και ο Ολυμπιακός… «διαφημίστηκε» δεόντως στην Ευρώπη. Ας προσέξει ο Παναθηναϊκός, που σημειωτέον ποτέ δεν έχει δώσει αφορμή για τέτοια «δυσφήμηση», να μην επιτρέψει στον πρώην προπονητή του να πράξει κάτι αντίστοιχο.
Ηδη η χώρα μας έχει πολλούς ανοικτούς λογαριασμούς με ποδοσφαιριστές από όλες σχεδόν τις ηπείρους που έχουν προσφύγει στη FIFA ή την UEFA, επειδή δεν πληρώθηκαν αυτά που έπρεπε να είχαν πάρει. Και πολλοί από αυτούς έχουν κερδίσει τις υποθέσεις και οι ομάδες είναι υποχρεωμένες να τους καταβάλλουν τα χρήματα.
Οι δύο διεθνείς ομοσπονδίες το έχουν αυτό υπόψη τους, όπως το έχουν και οι ξένοι παίκτες, όταν τους γίνεται πρόταση να έρθουν να αγωνιστούν στην Ελλάδα. Αφού οι συστάσεις που τους δίνουν οι συνάδελφοί τους δεν είναι και τόσο θετικές. Ετσι προστίθεται άλλο ένα αρνητικό σημείο στην απόφασή τους να μεταγραφούν σε ελληνική ομάδα.
Το θέμα δεν είναι τόσο απλό, όπως μια οικονομική διαφορά μεταξύ δύο πλευρών. Είναι γενικότερο και έχει να κάνει με την όλη εικόνα που έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο στο εξωτερικό. Και δεν είναι μόνο οι ομάδες του ποδοσφαίρου που δημιουργούν αυτό το πρόβλημα. Είναι και του μπάσκετ και άλλων αθλημάτων.
Γι’ αυτό, τουλάχιστον οι ομάδες που θέλουν να λέγονται και είναι οικονομικά αυτάρκεις, ειδικά αυτές που κατά τεκμήριο αγωνίζονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν πρέπει να δίνουν αφορμές σε ξένους προπονητές ή ποδοσφαιριστές να δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις. Διότι αυτές τελικά γίνονται μπούμερανγκ εναντίον τους.
Και όταν κάνουν προτάσεις για να αποκτήσουν κάποιον από τους γνωστούς ταλαντούχους παίκτες, αυτοί δεν δέχονται. Και ο λόγος δεν είναι μόνο πως θα έρθουν να αγωνιστούν σε ένα υποβαθμισμένο πρωτάθλημα, σε γήπεδα… χωράφια, με τον φόβο πως κάποια φωτοβολίδα ή αντικείμενο να προσγειωθεί στο κεφάλι τους.
Σκέφτονται πως αν δεν καταφέρουν να «πιάσουν» μπορεί να τους διώξουν και να μην πάρουν τα λεφτά τους. Εχουν μάθει πως αρκετοί από τους παράγοντές μας δεν τιμούν τις περισσότερες φορές την υπογραφή που βάζουν στα συμβόλαια. Κι αυτό κάνει τους ξένους παίκτες να μην ενθουσιάζονται με την ιδέα να έρθουν και να υπογράψουν σε μία ελληνική ομάδα. Εστω κι αν αυτή συγκαταλέγεται μεταξύ των «μεγάλων» της χώρας μας.