Χθες συμπληρώθηκαν επτά χρόνια από τη βραδιά που η Εθνική κατέκτησε το Euro: αναμφίβολα για το ποδόσφαιρό μας πρόκειται για επτά χρόνια φαγούρας! Η ανέλπιστη νίκη δεν αξιοποιήθηκε, η κατάκτηση του Euro λειτούργησε λίγο σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πολλούς από τους αμαρτωλούς του χώρου, το θαύμα δεν αναλύθηκε καν: έτσι κι αλλιώς κρίθηκε ως αδύνατο να ξανασυμβεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε χρόνο στις 4 Ιουλίου τα γραφεία της ΕΠΟ παραμένουν κλειστά. Η ομοσπονδία μας θεωρεί την ημέρα ως ένα είδος ποδοσφαιρικής εθνικής γιορτής. Είναι ενδιαφέρον ότι για την ομοσπονδία η ημέρα της εθνικής επιτυχίας υπογραμμίζεται με την καθιέρωση μιας αργίας: είναι σαν να λέμε ότι σε αυτή τη χώρα η επιτυχία οδηγεί κατευθείαν στην τεμπελιά! Οι εθνικές γιορτές είναι μέρες αργίας γιατί είναι μέρες επιμνημόσυνης δέησης: αργούμε για να προσευχηθούμε για την ψυχή των νεκρών ηρώων του έθνους. Η αργία της ΕΠΟ με ποιο ακριβώς μνημόσυνο συνδυάζεται;
Πιθανότατα στην ομοσπονδία έχουν επίγνωση ότι αφού δεν αξιοποιήσαμε ούτε την κατάκτηση του Euro, σκοτώσαμε κάθε ελπίδα να φτιάξουμε το ποδόσφαιρό μας. Και μας ζητάνε να θρηνήσουμε την ελπίδα…