Αλήθεια, σας έχει βγάλει ποτέ ο δρόμος σας απ’ το εκπληκτικό Ολυμπιακό Κέντρο Αντισφαίρισης στο Μαρούσι; Εκεί, όπου το 2004 διεξήχθη με απόλυτη επιτυχία το τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Μία εγκατάσταση η οποία αποτελεί πολύ μεγάλη κληρονομιά για το άθλημα. Μάλιστα, οι υποδομές της δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες μεγάλων τουρνουά του εξωτερικού. Με αφορμή την ολοκλήρωση του Γουίμπλεντον, θυμηθήκαμε ένα εγκωμιαστικό σχόλιο Αγγλου συναδέλφου, το καλοκαίρι του 2004: «Μέχρι και τουρνουά γκραν σλαμ μπορείτε να κάνετε σε αυτές τις εγκαταστάσεις».
Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποστηρίξει κάποιος πως οι αρμόδιοι φορείς και ιδιαίτερα η Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Αντισφαίρισης (ΕΦΟΑ) την αξιοποίησε κατάλληλα, προκειμένου ν’ «απογειωθεί» το τένις στη χώρα, το οποίο έχει παρουσιάσει τεράστια άνοδο μόνο σε επίπεδο ερασιτεχνών παικτών σε κλαμπ. Σε ό,τι αφορά το κομμάτι του πρωταθλητισμού, οι επιλογές της ΕΦΟΑ και δη του επί σειρά πολλών ετών προέδρου της, Σπύρου Ζαννιά δημιουργούν εμπόδια σε όσα παιδιά έχουν τις δυνατότητες να ξεφύγουν απ’ τα στενά αθλητικά σύνορα της χώρας.
Το κεντρικό γήπεδο, χωρητικότητας 8.500 θέσεων, διαθέτει άπλετο χώρο κάτω απ’ τις κερκίδες. Ωστόσο, δεν τον εκμεταλλεύεται η ομοσπονδία που επιμένει να διατηρεί την έδρα της στο Παγκράτι, σε γραφεία τα οποία νοικιάζει επί σειρά ετών. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός του αθλήματος, προκειμένου να προχωρήσει σε μία σειρά κινήσεων για την αξιοποίηση των εγκαταστάσεων τένις στο Μαρούσι, ώστε να βοηθηθούν ουσιαστικά οι Ελληνες αθλητές.
Για παράδειγμα, η δημιουργία ενός Εθνικού προπονητικού κέντρου (ακόμη δεν διαθέτει η χώρα) στο Ολυμπιακό Κέντρο Αντισφαίρισης είναι επιτακτική ανάγκη. Και είναι απορίας άξιον γιατί δεν συνυπάρχουν οι κορυφαίοι ανά κατηγορία τενίστες, οι οποίοι θα καθοδηγούνται από έμπειρους προπονητές. Αν μη τι άλλο, η χώρα μας έχει άξιους προπονητές. Είναι υποδειγματικός ο τρόπος λειτουργίας του Συνδέσμου Προπονητών Αντισφαίρισης Ελλάδας και διδακτικός για την ΕΦΟΑ.
Μάλιστα, ορισμένοι διαθέτουν μεγάλη εμπειρία απ’ τον τρόπο λειτουργίας προηγμένων χωρών στο τένις. Ο παλιός πρωταθλητής Ελλάδας, Νίκος Κελαϊδής εργάστηκε στο εθνικό σύστημα αντισφαίρισης της Γαλλίας, αλλά και της Ελβετίας. Ομως, στη χώρα του, την Ελλάδα οι γνώσεις του δεν αξιοποιούνται απ’ την ΕΦΟΑ.
Στις αίθουσες κάτω απ’ το κεντρικό κορτ όπου παραδόξως στεγάζονται τα γραφεία άλλων ομοσπονδιών, θα μπορούσε να «κτυπάει η καρδιά» του ελληνικού τένις με τη δημιουργία ακόμη και αθλητικού σχολείου, ώστε να μπορούν να προπονούνται απρόσκοπτα οι πρωταθλητές του μέλλοντος. Και να μην αναγκάζονται στην ηλικία των 16 ετών ν’ αφήνουν το τένις, καθώς αδυνατούν να το συνδυάσουν με το σχολείο.
Μπορούμε να εντοπίσουμε πολλά παράδοξα, τα οποία γνωρίζει η ελληνική οικογένεια που έχει παιδιά με ταλέντο στο τένις. Οπως, είναι ο τόπος και ο χρόνος διεξαγωγής των πανελλαδικών πρωταθλημάτων. Τι πιο απλό για την ομοσπονδία να διοργανώσει πανελλαδικά πρωταθλήματα στο χώρο του Ολυμπιακού κέντρου Αντισφαίρισης, παράλληλα με τα δύο μεγάλα επαγγελματικά τουρνουά της Αθήνας που διεξάγονται Απρίλιο (ανδρών) και Σεπτέμβριο (γυναικών) και τα οποία αποτελούν «καρπό» ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ετσι, οι έφηβοι και οι νεάνιδες της χώρας, εκτός απ’ τους αγώνες τους θα είναι σε θέση να βλέπουν από κοντά μεγάλα ονόματα του αθλήματος. Θ’ αποκομίσουν παραστάσεις που σίγουρα θα τους βοηθήσουν σημαντικά στην καριέρα τους.
Ο στόχος δεν είναι η παραγωγή του κορυφαίου στον χώρο του παγκοσμίου τένις. Απαιτούνται πολλές προϋποθέσεις για να συμβεί αυτό. Ομως, οι σωστές υποδομές, όπως και η αύξηση του αριθμού των επαγγελματικών τουρνουά στη χώρα, βοηθούν σημαντικά έναν τενίστα για ν’ αποκτήσει τα απαραίτητα εφόδια και να σταθεί αξιοπρεπώς στον ανταγωνιστικό κόσμο του επαγγελματικού τένις. Η Ελλάδα μέσω της ομοσπονδίας της, δεν είχε συγκεκριμένο πρόγραμμα υποστήριξης των πρωταθλητών της που ήταν στον προθάλαμο του επαγγελματικού τένις. Και αν δεν αλλάξει δραματικά κάτι, μόνο από σύμπτωση θα καμαρώσουμε στο μέλλον τη διάδοχο της Δανιηλίδου ή του Οικονομίδη.
Η εξαίρεση της Δανιηλίδου
Η Λένα Δανιηλίδου αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Χάρη στις θυσίες της οικογένειάς της και σε συνδυασμό με την αθλητική της συνέπεια, κατορθώνει εδώ και μία δεκαετία, όχι απλώς να επιβιώνει, αλλά και να διακρίνεται στον άκρως ανταγωνιστικό κόσμο του επαγγελματικού τένις. Επομένως, ουδείς μπορεί να υποστηρίξει πως η καριέρα της αποτελεί καρπό οργανωμένης προσπάθειας στα τμήματα υποδομής του ελληνικού τένις.
Διότι είναι γεγονός πως η χώρα μας είχε και έχει μεγάλα ταλέντα. Ομως, η έλλειψη ενός συστήματος υποστήριξής τους, τα υποχρεώνει να επιλέξουν το σχολείο σε μία πολύ κρίσιμη ηλικία. Εκεί, στα χρόνια του λυκείου, τα περισσότερα ταλέντα της χώρας χάνονται απ’ τα γήπεδα του τένις. Μόνο όσα έχουν την οικονομική στήριξη της οικογένειάς τους, τολμούν να παραμείνουν, ταξιδεύοντας στο εξωτερικό, είτε για να φοιτήσουν σε ακαδημίες τένις (κυρίως στην Ισπανία), είτε για να συμμετάσχουν σε μικρά επαγγελματικά τουρνουά.