H ιστιοσανίδα έχει φέρει στην Ελλάδα μετάλλια από Ολυμπιακούς Αγώνες, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ο Νίκος Κακλαμανάκης έκανε όλους τους Ελληνες να αγαπήσουν το άθλημα. Τα τελευταία χρόνια, τη σκυτάλη από τον «γιο του ανέμου» έχει πάρει ο Βύρων Κοκκαλάνης. Με διακρίσεις και καλά πλασαρίσματα στις διεθνείς διοργανώσεις θεωρείται, από τους γνώστες του χώρου, ένα από τα φαβορί για μία διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Ο πρωταθλητής, όμως, των RSX δεν έχει… αέρα για να φτάσει στον τερματισμό της προσπάθειάς του.
Η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας έχει αντίκτυπο και στον αθλητισμό. Οι κορυφαίοι αθλητές έφτασαν σε σημείο να γίνουν… χορηγοί στον εαυτό τους, προκειμένου να καταφέρουν να σηκώσουν την ελληνική σημαία στον ολυμπιακό ιστό, του Λονδίνου. Ο Βύρων Κοκκαλάνης δεν ξεφεύγει από αυτήν την κατηγορία. Βλέπει ότι δεν υπάρχει μέλλον για τον αθλητισμό στην Ελλάδα. Ομως, παρόλο που, εξαιτίας του μεγάλου ταλέντου του, έχει δεχθεί πρόταση για αλλαγή υπηκοότητας, ο πρωταθλητής δεν σκέπτεται να βάλει επάνω στο σερφ καμιά άλλη σημαία εκτός από τη γαλανόλευκη. «Θέλω να ολοκληρώσω την προετοιμασία μου. Οι μετακινήσεις κοστίζουν πολλά χρήματα και, δυστυχώς, δεν υπάρχει στήριξη από την πολιτεία. Ο προπονητής μου είναι άνεργος. Τέτοια εποχή, θα έπρεπε να είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στην προσπάθειά μου και όχι να ψάχνω με ποιο τρόπο θα την κάνω. Ευτυχώς, υπάρχει ο Πάρις Κασιδόκωστας, ο οποίος, λόγω της φιλίας μας, με βοηθάει όπου μπορεί», δηλώνει απογοητευμένος στην «Κ» ο πρωταθλητής της ιστιοσανίδας.
Δίπλα στον Βύρωνα Κοκκαλάνη βρίσκεται ο Δημήτρης Πηλιχός. Ο παλιός σερφίστας προπονεί τον 25χρονο από τότε που ήταν 11 ετών. Είναι μαζί του στις μεγάλες επιτυχίες αλλά και στα προβλήματα. «Εχουμε πετύχει επιδόσεις που μας τοποθετούν στα φαβορί για μία διάκριση στο Λονδίνο. Εχει μείνει ένας χρόνος για τους Ολυμπιακούς και δεν υπάρχει βοήθεια από την πολιτεία. Είναι σαν να έχουμε το καλύτερο κομπιούτερ του κόσμου και να μας στερούν το ρεύμα. Εμείς δουλεύουμε επαγγελματικά. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να φτάσει στη διάκριση. Εάν δεν ήταν ο Κασιδόκωστας και ο πρόεδρος του ΝΟΤΚ, Παντελής Παυλίδης, δεν ξέρω τι θα είχαμε κάνει. Μας έχουν προσεγγίσει από άλλη χώρα, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ την ιδέα να νικήσει ο αθλητής μου και να ακούσω άλλον Εθνικό Υμνο. Είναι 25 ετών, στην καλύτερη ηλικία και έχει, τουλάχιστον, άλλα δέκα χρόνια για να κάνει πρωταθλητισμό. Δεν ξέρω, όμως, κάτω από αυτές τις συνθήκες, εάν θα αντέξει», τονίζει ο προπονητής.
Αυτές τις ημέρες, ο Βύρων Κοκκαλάνης βρίσκεται σε προετοιμασία στην Ισπανία. «Με έχει καλέσει ο Ισπανός πρωταθλητής και, μάλιστα, η ομοσπονδία του μού καλύπτει τη διαμονή. Τα υπόλοιπα θα τα πληρώσω εγώ, ενώ θα πάω χωρίς τον προπονητή μου. Βρίσκομαι συνέχεια σε προετοιμασίες. Δεν υπάρχει κανένα κενό για ξεκούραση διότι έχουμε αρκετούς αγώνες», μας λέει ο πρωταθλητής μας.
Ο δρόμος του Βύρωνα Κοκκαλάνη είναι μοναχικός και δύσκολος. Μπορεί μέσα στη θάλασσα να γνωρίζει πώς θα αποφύγει τους… ύφαλους αλλά στη στεριά τα προβλήματα είναι πολλά. Παρ’ όλα αυτά, δεν σκέπτεται να σταματήσει: «Δεν υπάρχει περίπτωση να τα παρατήσω. Κάνω κάτι που μου αρέσει. Από το 2002 έχω εστιάσει την προσοχή μου στην ιστιοσανίδα. Είμαι φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ, αλλά τώρα δεν έχω χρόνο για να ασχοληθώ με τις σπουδές μου διότι προέχει η πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου», μας λέει ο αθλητής του Ναυταθλητικού Ομίλου Τζιτζιφιών Καλλιθέας.
Ενδοξο παρελθόν, αβέβαιο μέλλον
Η ελληνική ιστιοσανίδα έχει παρελθόν, παρών αλλά, όπως όλα δείχνουν, το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Οταν ο Νίκος Κακλαμανάκης είχε κατακτήσει τις πρώτες διεθνείς διακρίσεις, δεκάδες παιδιά θέλησαν να μάθουν σερφ προκειμένου να γίνουν οι διάδοχοι του «γιου του ανέμου». Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Οι νεαροί αθλητές, βλέποντας τον παραγκωνισμό του αθλητισμού από την πολιτεία, εγκατέλειψαν τον χώρο και αφοσιώθηκαν στις σπουδές. Σήμερα, σε ελάχιστα σωματεία υπάρχουν αθλητές που ασχολούνται με το σερφ. «Η ιστιοσανίδα έχει πεθάνει. Οι σύλλογοι δεν κάνουν προσπάθειες για να προσελκύσουν νέα παιδιά. Οσα πηγαίνουν, γρήγορα απογοητεύονται και σταματούν. Η Βάρκιζα, κάποτε, είχε πάρα πολλούς αθλητές. Σήμερα υπάρχουν μόνον τρία παιδιά που ασχολούνται με την ιστιοσανίδα», τονίζει ο Δημήτρης Πηλιχός. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Κοκκαλάνης: «Οι περισσότεροι από τους παλιούς συναθλητές μου έχουν σταματήσει. Στους άνδρες έμειναν 4-5 άτομα. Στις γυναίκες, η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική. Υπάρχουν μόνο δύο κορίτσια που κάνουν πρωταθλητισμό».