Η ήττα με 3-4 από την Οντένσε ήταν η τρίτη στην πενηντάχρονη ιστορία του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις που ο Παναθηναϊκός δέχθηκε τέσσερα γκολ σε εντός έδρας παιχνίδι.
Η πρώτη ήταν την περίοδο 1962-63, όταν έχασε με 1-4 από την Πολόνια Μπίτομ και η δεύτερη το 1993-94, όταν ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ με το ίδιο σκορ (1-4) από την Μπάγερ Λεβερκούζεν. Αν και το επίπεδο των αντιπάλων ανέβηκε πολύ στα χρόνια του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου κατά κανόνα οι ομάδες είναι πολύ ισχυρές άρα και οι κίνδυνοι μεγαλύτεροι, χρειάστηκε να περάσουν 18 χρόνια για να γευτούν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ένα τόσο πικρό ποτήρι. Και τους το πρόσφερε όχι κάποιο μεγαθήριο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά μια άσημη ομάδα από τη Δανία, την οποία οι «πράσινοι» σε άλλες εποχές, όχι και τόσο μακρινές, θα την κοίταζαν σαν κουνούπι.
Αν έβλεπε κανείς μεμονωμένα αυτό το παιχνίδι, θα μπορούσε να το εντάξει στην κατηγορία του στατιστικού λάθους. Εχει περίεργη λογική το ποδόσφαιρο και τέτοιου είδους παθήματα τα έχουν ζήσει όλες οι ομάδες του κόσμου, ακόμα και οι μεγαλύτερες. Ανοίγοντας όμως το πλάνο, θα διαπιστώσει ότι τα τελευταία δύο χρόνια, αυτού του είδους τα παθήματα δεν είναι πια για τον Παναθηναϊκό η εξαίρεση. Πάνε να γίνουν ο κανόνας. Το 3-4 της περασμένης Τρίτης δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν ακόμη κρίκο σε μια μεγάλη αλυσίδα πρωτόγνωρων αποτυχιών για την ομάδα που έχει υπογράψει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.
Το παιχνίδι με την Οντένσε ήταν το δέκατο στη σειρά που ο Παναθηναϊκός δεν έχει γευτεί τη νίκη σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Η τελευταία φορά που νίκησε ήταν ενάμιση χρόνο νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 2010 στη Ρώμη. Από τότε έχουν ακολουθήσει δέκα ματς χωρίς νίκη, με τον απολογισμό να είναι απογοητευτικός και πρωτόγνωρος για τους «πράσινους»: εφτά ήττες και τρεις ισοπαλίες, με χαρακτηριστικό ότι σχεδόν όλες οι ήττες ήλθαν με βαρύ σκορ: 1-3 και 1-0 από τη Σταντάρ Λιέγης, 5-1 και 0-3 από την Μπαρτσελόνα, 0-2 και 3-1 από την Κοπεγχάγη και 3-4 από την Οντένσε. Και μόνο η περυσινή χρονιά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ αρκεί: τέσσερις ήττες και δύο ισοπαλίες, με συντελεστή τερμάτων 2-13.
Δύο βήματα πίσω
Το εντυπωσιακό είναι ότι με μόνη εξαίρεση το 0-0 με τη Ρούμπιν Καζάν, ο Παναθηναϊκός χάνει όλα τα ματς στην έδρα του δεχόμενος από δύο γκολ και πάνω. Αν μάλιστα ανοίξουμε λιγάκι παραπάνω το πλάνο, θα δούμε ότι πριν μεσολαβήσουν οι μεγάλες νίκες επί της Ρόμα, προηγήθηκαν την ίδια χρονιά άλλες δύο βαριές εντός έδρας ήττες: 1-3 από την Ατλέτικο Μαδρίτης για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και επίσης 1-3 από τη Γαλατασαράι για τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Συνολικά, σε δέκα εντός έδρας ματς τα τελευταία δύο χρόνια, μετρά έξι ήττες, τρεις νίκες (με Στουρμ Γκρατς 1-0, Ντιναμό Βουκ. 3-0, Ρόμα 3-2) και μία ισοπαλία, με συντελεστή τερμάτων 12-20!
Αυτός ο απογοητευτικός απολογισμός ήλθε σε μια περίοδο όπου ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός άνοιξε το πουγκί του και σκόρπισε εκατομμύρια, με στόχο να επανακτήσει τα πρωτεία στην Ελλάδα και να ανέβει επίπεδο στην Ευρώπη, όπου είχε κατά κανόνα σταθερή και αξιόπιστη παρουσία, με πολύ σημαντικές (για τα κυβικά μιας ελληνικής ομάδας) επιτυχίες. Αντί όμως να πάει ένα βήμα εμπρός, πήγε δύο πίσω. Εχασε το μέταλλο που τον χαρακτήριζε, ακριβώς επειδή έχασε την αγωνιστική ταυτότητά του.
Ο Παναθηναϊκός έπαψε να είναι η σκληροτράχηλη ομάδα, με την εξαιρετική αμυντική λειτουργία, που πρόσφερε ασφάλεια στην άμυνα και τη δυνατότητα να ψάχνει με υπομονή το γκολ στην επίθεση. Μ’ αυτήν τη συνταγή είχε πετύχει σημαντικές νίκες και αξιόλογες πορείες στην Ευρώπη.
Ακόμα και την πρώτη χρονιά του Τεν Κάτε, που πήρε πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ με μεγάλες εκτός έδρας νίκες επί της Ιντερ και της Βέντερ, βασίστηκε στις βάσεις του Πεσέιρο. Εννιά στους έντεκα παίκτες που υπέγραψαν αυτές τις εκτός έδρας νίκες, ήταν παίκτες που προϋπήρχαν και είχαν διατηρήσει το αγωνιστικό στυλ της προηγούμενης γενιάς. Το λίφτινγκ που έγινε, άλλαξε τα χαρακτηριστικά της ομάδας και, μαζί μ’ αυτά, άλλαξε και το ευρωπαϊκό DNA της.