Οι παλιές εποχές ήταν για τους περισσότερους ποδοσφαιριστές δύσκολες. Ειδικά στην Ελλάδα, στα χρόνια του ημιεπαγγελματικού ποδοσφαίρου που ήταν τύποις ερασιτεχνικό, οι παίκτες ήταν αιχμάλωτοι των σκληρών κανονισμών και των ομάδων. Επρεπε να περάσουν δώδεκα ή στην καλύτερη περίπτωση οκτώ χρόνια για να μπορέσουν να αλλάξουν φανέλα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του προέδρου της δικής τους ομάδας, με τις νόμιμες αμοιβές τους να έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο (και χαμηλό για τα σημερινά δεδομένα) ταβάνι. Η συνηθισμένη «απειλή», όταν επιχειρούσαν να διεκδικήσουν πιεστικά καλύτερους όρους και μεγαλύτερη ελευθερία, ήταν η κλασική φράση «θα σου καρφώσω το δελτίο στο ταβάνι». Και υπήρξαν όντως πολλές περιπτώσεις όπου καριέρες σταμάτησαν απότομα όταν οι παίκτες αποφάσιζαν να τραβήξουν το σκοινί στα άκρα και διεκδικούσαν περισσότερα χρήματα ή το δικαίωμα να αγωνιστούν σε μια άλλη ομάδα.
Οταν το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό, η θέση των ποδοσφαιριστών στην Ελλάδα βελτιώθηκε σταδιακά. Τα συμβόλαια είχαν μικρότερη διάρκεια και οι αμοιβές τους ανέβηκαν αισθητά. Τις διαπραγματεύσεις τις έκαναν οι ίδιοι με τις ομάδες τους, αλλά με εξαίρεση τις περιπτώσεις ορισμένων μεγάλων ονομάτων που έπαιρναν πιο εύκολα αυτό που ήθελαν, το μαχαίρι και το πεπόνι παρέμεινε στα χέρια των προέδρων. Πετυχημένοι επιχειρηματίες οι περισσότεροι, είχαν τον τρόπο να παίρνουν αυτό που ήθελαν από παιδιά που στην πλειοψηφία τους ήξεραν μόνο να κλωτσούν το τόπι και δεν είχαν ιδέα για το πώς να «πουλήσουν» καλύτερα τον εαυτό τους.
Ο ερχομός καλών ξένων στην Ελλάδα άρχισε να αλλάζει το σκηνικό. Οι ξένοι συνήθως δεν έμπαιναν μόνοι στο γραφείο του προέδρου, αλλά μαζί με τους μάνατζέρ τους. Ανθρώπους που ήξεραν από διαπραγματεύσεις, γνώριζαν πολύ καλά τους νόμους της αγοράς και δεν είχαν τις εξαρτήσεις και τους φόβους που δημιουργεί η τριβή με την καθημερινότητα. Δεν ένιωθαν δέος απέναντι στον πρόεδρο και ακριβώς επειδή την άλλη μέρα έμπαιναν στο αεροπλάνο και έφευγαν, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να απορροφήσουν αυτοί τις εντάσεις που δημιουργούν οι διαπραγματεύσεις, αφήνοντας ατσαλάκωτους τους πελάτες τους.
Αν στα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, οι παίκτες που είχαν μάνατζερ ήταν η εξαίρεση, μετά το γκρέμισμα των συνόρων λόγω του νόμου Μποσμάν, έγιναν ο κανόνας. Σήμερα, δεν υπάρχει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής χωρίς μάνατζερ. Δεν είναι πλέον μόνο ο εκπρόσωπός τους στις διαπραγματεύσεις με τις ομάδες, αλλά αυτός που ουσιαστικά κινεί τα νήματα και καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πορεία της καριέρας τους. Ειδικά σε περιπτώσεις παικτών χωρίς ισχυρή προσωπικότητα, αποφασίζουν τα πάντα γι’ αυτούς, πολύ συχνά χωρίς καν να τους ρωτήσουν. Διαλέγουν την ομάδα, διαπραγματεύονται τους όρους του συμβολαίου και στο τέλος ενημερώνουν απλώς τον πελάτη τους σε ποιο σύλλογο θα πάει να υπογράψει. Σε πολλές περιπτώσεις, η σχέση τους δεν είναι καθαρά επαγγελματική. Είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Τα τεράστια ποσά που διακινούνται πλέον στη σύγχρονη εποχή, καθιστούν τους μάνατζερ σκιώδη κυβέρνηση στον χώρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Η δύναμη και η επιρροή τους είναι τεράστια, σε σημείο που να μοιάζει απειλητική. Για ορισμένους απ’ αυτούς οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί και πολύ ελαστικοί: τα πάντα για το κέρδος. Σε πολλές περιπτώσεις, τα όρια των σχέσεων μάνατζερ – ομάδων – παικτών είναι θολά και δυσδιάκριτα. Τόσο θολά, που δικαιολογούν υποψίες (που συχνά γίνονται κατηγορίες) για περίεργα παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, που μπορεί να ξεκινούν από το συμφωνημένο φούσκωμα των τιμών για ξέπλυμα χρήματος ή παράνομα κέρδη στην πλάτη κάποιων ανύποπτων μετόχων και να φτάνουν μέχρι το στήσιμο αγώνων για αγωνιστικούς ή στοιχηματικούς λόγους. Και ακριβώς επειδή έχουν χαθεί τα όρια, ο ρόλος των μάνατζερ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις ανάγκες που γέννησαν την ύπαρξή τους.