Τελειωμό δεν έχει η περιπέτεια του Εθνικού Κέντρου Αθλητικών Ερευνών (ΕΚΑΕ) του ΟΑΚΑ, το οποίο μένει ακέφαλο από τον Μάρτιο του 2010, οπότε εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση ο καθηγητής αθλητιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Γιώργος Ροντογιάννης.
Κάποια στιγμή, τον Φεβρουάριο του 2011, διορίστηκε διευθυντής ο Κωνσταντίνος Γιαννικέλης, που, σύμφωνα με το βιογραφικό του, είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστήμιου της Εξτρεμαδούρα (Ισπανία). Οι μήνες πέρασαν, ο κ. Γιαννικέλης δεν ήλθε και ο υφυπουργός αρμόδιος για τον αθλητισμό, Γιώργος Νικητιάδης αποφάσισε να τον αντικαταστήσει με τον, όπως αναφέρει στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, «ειδικό αθλητίατρο – ψυχίατρο», Σταύρο Χάντζο. Στην απόφαση τονίζεται, ότι οι αρμοδιότητές του προβλέπονται από τον κανονισμό λειτουργίας του ΟΑΚΑ (άρθρο 43).
Για να δούμε, όμως, τι άλλο αναφέρει το συγκεκριμένο άρθρο: «Ο διευθυντής του ΕΚΑΕ πρέπει να είναι αναγνωρισμένος ερευνητής διεθνούς κύρους (Α’ ή Β’ βαθμίδας), ειδικός σε ένα από τα επιστημονικά αντικείμενα των τμημάτων του ΕΚΑΕ». Ρωτάμε, λοιπόν, τον κ. Νικητιάδη: Είναι ο κ. Χάντζος «αναγνωρισμένος ερευνητής διεθνούς κύρους (Α’ ή Β’ βαθμίδας)»; Πριν να λάβει τη συγκεκριμένη απόφαση, ερεύνησε, αν ο κ. Χάντζος πληροί τα τυπικά προσόντα για ν’ αναλάβει τη θέση;
Δεχόμαστε, ότι είναι ειδικός σ’ ένα από τα επιστημονικά αντικείμενα των τμημάτων του ΕΚΑΕ, αφού είναι αθλητίατρος (εκείνο το «ειδικός», πάντως, που υπάρχει μπροστά από το αθλητίατρος δεν το κατανοούμε απολύτως). Επί πλέον, με όσα έχουν συμβεί στο ΕΚΑΕ, ίσως κι ένας ψυχίατρος να είναι χρήσιμος. Αλλά θα επαναλάβουμε την ερώτηση: Είναι ο κ. Χάντζος ερευνητής Α’ ή Β’ βαθμίδας;
Το ΕΚΑΕ διαθέτει ερευνητές. Μας είναι ακατανόητο (ταυτοχρόνως δε, είναι ανόητο), το ότι, σε μια τόσο δύσκολη, από οικονομικής πλευράς, περίοδο για τη χώρα, η κυβέρνηση αποφασίζει να μην αξιοποιήσει κάποιους από τους υπάρχοντες ερευνητές, αλλά να προσλάβει άλλον επιστήμονα για διευθυντή.
Είναι πολλές και μεγάλες οι δυνατότητες του ΕΚΑΕ. Το βέβαιον είναι πως, όλα τα χρόνια της λειτουργίας του, αυτές δεν αξιοποιήθηκαν όπως έπρεπε. Αν τούτο συμβεί κάποτε, μπορεί ν’ αποτελέσει, όπως είχε πει στην «Κ» ο καθηγητής, Γ. Ροντογιάννης, και πηγή εσόδων.
Δυστυχώς, πότε οι ελλείψεις σε μέσα και πότε οι εσωτερικές έριδες (αλλά και παρεμβάσεις της πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού) δεν του επέτρεψαν ν’ αναπτυχθεί όπως έπρεπε.