Από το «χρυσό» ’87 και εντεύθεν η αδιάλειπτη συμμετοχή της Εθνικής ομάδας μπάσκετ σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αποτελούσε μια πρόκληση διάκρισης, ανεξαρτήτως της δυναμικότητας που έχει η σύνθεση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Ο πήχυς των στόχων και των φιλοδοξιών της Εθνικής «καρφώθηκε» στο ψηλότερο σημείο του, ειδικά και μετά το «χρυσό» ’95, κυρίως λόγω της ταυτόχρονης συνύπαρξης που είχαν παίκτες αναμφισβήτητης αξίας και παγκόσμιας καταξίωσης.
Ομως, το κίνητρο συμμετοχής της Εθνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 (Λονδίνο) που θα είναι η τέταρτη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, αν επιτευχθεί στο 36ο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας που αρχίζει την Τετάρτη, άφησε… ασυγκίνητα κάποια από τα έξι πρωτοκλασάτα στελέχη αυτής της Εθνικής ομάδας που μπορεί να έχουν προσφέρει, ίσως και ανεπανάληπτες διακρίσεις μέχρι τώρα, στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά είναι βέβαιο ότι έκλεισαν πρόωρα τον κύκλο της εθνικής θητείας τους.
Ο φωτογραφικός φακός είχε απαθανατίσει στη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων του ’96, τον Γιαννάκη να ολοκληρώνει την καριέρα-μαμούθ στην Εθνική, περιστοιχισμένος από τον Χριστοδούλου, τον Φασούλα και τον Παταβούκα.
Σε αντιστοιχία, δίπλα στη φωτογραφία που δείχνει τους διεθνείς παίκτες να χορεύουν συρτάκι, αγκαλιασμένοι στο κέντρο των γηπέδων του Βελιγραδίου (2005) και του Τόκιο (2006), φορώντας στο στήθος ευρωπαϊκό χρυσό και παγκόσμιο ασημένιο μετάλλιο, ταίριαζε μια παρόμοια φωτογραφία με τα ίδια πρόσωπα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Με ή χωρίς μετάλλιο στο στήθος. Και θα δεν υπήρχε μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτή τη σπουδαία «φουρνιά» διεθνών παικτών να έγραφε έναν επίλογο αντάξιο των διακρίσεών της.
Η ιστορία, όμως, γράφεται από τους παρόντες και όχι από τους απόντες. Και η Εθνική ομάδα, αναγκαστικά και μη, θα… επιβιώσει και χωρίς τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Τσαρτσαρή, τον Μαυροκεφαλίδη, τον Σχορτσιανίτη και τον Περπέρογλου. Μπορεί να έχασε αρκετούς πόντους ποιότητας και εμπειρίας, αλλά δεν έπαψε να είναι μαχητική, σοβαρή και να διεκδικεί πάνω στο παρκέ περισσότερα και απ’ ό,τι μπορεί να κερδίσει.
Τα «ιερά τέρατα» του ’87, Φάνης και Φασούλας συνέχισαν να είναι οι «σωματοφύλακες» της Εθνικής μέχρι το ’98 και εν συνεχεία ακολούθησαν δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα παταγώδους αποτυχίας. Υπάρχει παρόμοιος κίνδυνος και γι’ αυτή την Εθνική ομάδα; Πολύ απόμακρος, όπως έδειξε η προετοιμασία της και οι αντοχές του «μετάλλου» που εξακολουθεί να έχει η Εθνική ομάδα. Και γι’ αυτόν τον λόγο, ο πρώτος στόχος είναι η πρόκριση στην πρώτη τετράδα και ίσως η πιθανή αναρρίχηση στο βάθρο των μεταλλίων, όπως πριν από 2 χρόνια στην Πολωνία. Ο δεύτερος στόχος είναι η εξασφάλιση της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς, κατακτώντας εως και την 6η θέση.
«Κάθε εμπόδιο και σε καλό», λοιπόν, για την Εθνική ομάδα; Ο Φώτσης, ο Ζήσης, ο Μπουρούσης, ο Καλάθης και η νέα φουρνιά θα δώσουν την απάντηση.