Η «έκρηξη» του ελληνικού μπάσκετ από τον θρίαμβο του 1987 προκάλεσε αλυσιδωτές… διακρίσεις σε όλες τις κατηγορίες των εθνικών ομάδων. Δύο χρόνια αργότερα, εκτός από το ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησε η ανδρική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ, ήρθε ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο σε επίπεδο παίδων.
Τα αμούστακα παιδιά του Θανάση Παπαδημητρίου από την ισπανική πόλη Γκουέντσα έφεραν στην Ελλάδα τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, ανέλπιστα ίσως, αλλά απολύτως δίκαια με επτά νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια.
Εκείνη η εθνική παίδων αποτέλεσε τον πρώτο αντιπροσωπευτικό «καρπό» του αναπτυξιακού προγράμματος της ΕΟΚ που άρχισε το 1983 και έφτασε στην κορυφή, σε διοργάνωση εκτός των συνόρων.
Είχε προηγηθεί το ασημένιο μετάλλιο της ίδιας ομάδας, το 1975, με πρωταγωνιστή τον Παναγιώτη Γιαννάκη και συμπαίκτες τον Μέμο Ιωάννου και τον Λιβέρη Ανδρίτσο. Τρεις παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα και της εθνικής ομάδας εφήβων και όταν έγιναν άνδρες ήταν μέλη της πρωταθλήτριας Ευρώπης του 1987.
Αντίθετα, η παρακαταθήκη του ταλέντου που είχε η εθνική παίδων του ’89 δεν είχε την ανάλογη συνέχεια και εξέλιξη, συγκριτικά με τη μεγάλη επιτυχία της στην Γκουανταλαχάρα και στην Γκουέντσα.
Ο Νίκος Οικονόμου ήταν η δεσπόζουσα μορφή σε εκείνη την ομάδα και ο παίκτης που ξεχώρισε στα επόμενα βήματα της καριέρας του σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά η πλειοψηφία των τότε συμπαικτών του δεν ακολούθησε τα ίδια χνάρια.
Τα ονόματα των Χατζησμάλη, Λογοθέτη, Γκαγκαουδάκη, Χατζόπουλου, Ταμπάκη, Γιώρα και Πολίτη γράφτηκαν με «χρυσά» γράμματα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, αλλά στα επόμενα χρόνια και παρά την παρατεταμένη «άνοιξη» του αθλήματος, η εξέλιξή τους δεν ήταν εφάμιλλη της επιτυχίας τους που συντελέσθηκε στη μικρή ηλικία της εκμάθησης του αθλήματος.
Κάθε επιτυχία στο ρευστό επίπεδο των παίδων έχει ξεχωριστή σημασία, αλλά τα επόμενα βήματα κάθε φουρνιάς παικτών αποτελούν τα συγκριτικά στοιχεία για τις προϋποθέσεις που έχει η εκάστοτε εθνική ομάδα, ώστε να μη χαρακτηρίζεται με τον όρο «φωτοβολίδα».
«Δεν ήταν μια ομάδα πρώτης γραμμής, αλλά στόχος μας, τότε και μετά την τεράστια δημοφιλία που είχε το μπάσκετ, ήταν η παραγωγή όσο το δυνατόν περισσοτέρων παικτών. Θυμάμαι ότι η επιλογή εκείνης της ομάδας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην Ισπανία είχε γίνει από 600 παιδιά σε όλη την Ελλάδα», εξιστορεί στην «Κ» ο προπονητής Θανάσης Παπαδημητρίου, που επανέλαβε με την εθνική παίδων του ’93 την ίδια επιτυχία.
Ανάλογη συνέχεια
Στη «χαραυγή» της δεκαετίας του ’90, το… «παιδομάζωμα» που είχε γίνει από τους προπονητές που στελέχωναν το αναπτυξιακό πρόγραμμα ανέδειξε τη γενιά των Παπανικολάου, Ρεντζιά, Χατζή, Κακιούζη, Καράγκουτη, Γιαννούλη, που κατέκτησε το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ Παίδων, στην Τουρκία, το 1993 και κορύφωσε τις διακρίσεις του, δύο χρόνια αργότερα, με την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων που είχε φιλοξενηθεί στο Ολυμπιακό Στάδιο. Οι έξι εκ των δώδεκα διεθνών παικτών πρωταγωνίστησαν σε ομάδες της Α1 κατηγορίας και δύο έκαναν και διεθνή καριέρα.
Οι παίδες κατέκτησαν ασημένιο και στο ευρωπαϊκό του ’91 που είχε πραγματοποιηθεί στην Καστοριά και στη Θεσσαλονίκη. Προεξάρχοντος του Φραγκίσκου Αλβέρτη, από εκείνη την εθνική ομάδα, ξεχώρισαν ο Λιαδέλης, ο Μασλαρινός, ο Νικολαΐδης και ο Κικίλιας.