Ενα ακόμη έτος βρίσκει τη θέση του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ενα έτος με δύσκολες στιγμές που θα στιγματίσουν την πορεία της χώρας στο άμεσο μέλλον. Ο αθλητισμός, μοιραία, πέρασε στη δεύτερη γραμμή της επικαιρότητας, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψε να απασχολεί ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Οι εξελίξεις φρόντισαν να τον διατηρήσουν στον «αφρό», αν και τις περισσότερες φορές, η διαφήμιση ήταν… γκρίζα.
Πέρασαν 365 μέρες στις οποίες δεν έλειψε τίποτα. Μέρες δόξας και περηφάνιας, αλλά και μέρες ντροπής, με γεγονότα που εκκολάπτονταν αρκετά χρόνια και, απλώς, βγήκαν τώρα στην επιφάνεια. Πώς μπορούν να συγκριθούν η κατάκτηση του παγκοσμίου πρωταθλήματος πόλο από την εθνική γυναικών, με την αποκάλυψη για τα «στημένα» παιχνίδια; Γιατί να «μολύνει» αυτή η κατάσταση την πρόκριση της εθνικής ποδοσφαίρου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα; Τι δουλειά έχουν τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας στα γήπεδα, με την περηφάνια που ανέδειξε η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού, η οποία κατέκτησε την Ευρωλίγκα; Ποια σχέση έχουν οι δεκάδες αθλητές που μοχθούν, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, με την κατάντια που παρουσιάζουν τα περισσότερα σωματεία της χώρας; Το 2011 μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως χρονιά αντιθέσεων, η οποία, όμως, «παράγει» χρήσιμα συμπεράσματα.
Η Ελλάδα, μέσα από τον αθλητισμό της, όχι απλώς αντιστέκεται, αλλά περνά και στην αντεπίθεση. Το γεγονός που συντάραξε την κοινή γνώμη ήταν η αποκάλυψη για το κύκλωμα στημένων παιχνιδιών. Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε διάπλατα, αλλά την αρχική αισιοδοξία διαδέχθηκε ο προβληματισμός για την ειλικρινή βούληση επίλυσης τέτοιου είδους προβλημάτων. Από τον Ιούνιο άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της διαπλοκής, αλλά η άκρη του παρέμεινε κάπου βαθιά κρυμμένη στην ελληνική πραγματικότητα. Σε πείσμα της εποχής και τηρουμένων των αναλογιών, είχαμε και την Ελλάδα που… αντιδρά. Επιτυχίες που ίσως να πέρασαν στα «ψιλά». Ονόματα όπως του Σπύρου Γιαννιώτη, της Μαριάννας Λυμπερτά, του Ηλία Ηλιάδη, του Βασίλη Τσολακίδη, του Δημήτρη Χονδροκούκη, του Κώστα Φιλιππίδη, της Νικόλ Κυριακοπούλου, αθλήματα όπως της κωπηλασίας και της ιστιοπλοΐας, δεν «απογείωσαν» τη φίλαθλη κοινή γνώμη, αλλά αποτέλεσαν ένα υγιές παράδειγμα της ελληνικής αθλητικής πραγματικότητας. Αυτής που καταφέρνει να κινείται μακριά από θεωρίες συνωμοσίας και σκοτεινά παρασκήνια.
Πέρασε μία χρονιά στην οποία πρωταγωνίστρια ήταν η φράση «οικονομική κρίση», η οποία λειτούργησε και ως άλλοθι. Εγινε, όμως, σαφές πως ο «ιός» που τρώει τις σάρκες του ελληνικού αθλητισμού δεν βρίσκεται σε λέξεις όπως «δικαιοσύνη», «θέληση», «προγραμματισμός». Οσοι ακολούθησαν την εξαίρεση, δικαιώθηκαν από τα αποτελέσματα…