Οταν περί το μέσον της δεκαετίας του ’70 ο Αλκέτας Παναγούλιας έλεγε πως το μέλλον του ποδοσφαίρου βρίσκεται στην Αφρική, ίσως δεν είχε συνυπολογίσει τις ιδιαίτερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες των χωρών της Μαύρης Ηπείρου. Από τότε αναδείχθηκαν πολλοί Αφρικανοί ποδοσφαιριστές, που έκαναν ή κάνουν σπουδαία καριέρα στην Ευρώπη, αλλά μεγάλη αφρικανική εθνική ομάδα δεν έχει βγει. Κάποιες έκαναν καλή πορεία σε παγκόσμια κύπελλα, έφθασαν σε προημιτελικούς, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Ετσι, το να πει κάποιος τώρα, μετά την πρόκριση της Νιγηρίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις νίκες της επί της Λιθουανίας και της Ελλάδος, πως το μέλλον του αθλήματος βρίσκεται στην Αφρική, κινδυνεύει να μη δει την προφητεία του εκπληρούμενη. Ακριβώς για τους ίδιους λόγους.
Οι Νιγηριανοί μπασκετμπολίστες έχουν εκπληκτικά αθλητικά προσόντα. Αν είχαν γεννηθεί, ή, έστω, ανδρωθεί αθλητικά στις ΗΠΑ, είναι βέβαιο πως θ’ άφηναν εποχή. Τώρα, όμως; Ας μας επιτρέψετε ν’ αμφιβάλλουμε. Η δυτική και η κεντροδυτική Αφρική έχει αναδείξει πολλούς σπουδαίους δρομείς ταχύτητας και άλτες, κυρίως του μήκους. Αντίθετα, η ανατολική και η βόρεια (αραβική) Αφρική, διαθέτει τους κορυφαίους δρομείς αντοχής του κόσμου. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που οι Νιγηριανοί μπασκετμπολίστες εντυπωσίασαν για τις αθλητικές ικανότητές τους. Αν, όμως, δεν αλλάξουν οι οικονομικές και οι κοινωνικές συνθήκες της χώρας, πολύ δύσκολα θα πετύχουν ό,τι μπορούν βάσει του σωματικού ταλέντου τους.