Δύο υποθέσεις κλονίζουν τις τελευταίες ημέρες το οικοδόμημα του ελληνικού αθλητισμού. Η μία είναι πολύ σοβαρή. Η άλλη είναι τέτοια εκ πρώτης όψεως, αλλά έχει καταντήσει φαιδρή, κυρίως λόγω της αντιμετώπισής της από πολλά μέσα ενημέρωσης, ιδιαιτέρως ηλεκτρονικά.
Χθες γνωστοποιήθηκε ότι ο παγκόσμιος πρωταθλητής κλειστού στίβου στο ύψος, Δημήτρης Χονδροκούκης βρέθηκε θετικός σε αιφνίδιο έλεγχο ντόπινγκ. Πριν να ολοκληρωθεί η διαδικασία, με την εξέταση και του δεύτερου δείγματος, ουδείς μπορεί και πρέπει να τον καταδικάσει. Αλλά και μετά, αν οριστικοποιηθεί η ενοχή του, ποιον πρέπει να καταδικάσουμε; Τον αθλητή ή τον σύγχρονο πρωταθλητισμό; Ας το σκεφθούμε όλοι αυτό.
Το ζήτημα του σχολίου, με ρατσιστικές προεκτάσεις, που έγραψε η πρωταθλήτρια του τριπλούν, Βούλα Παπαχρήστου, στο twitter («Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου θα τρώνε σπιτικό φαγητό»), έχει εκφυλιστεί σε κουτσομπολιό. Για εμάς η αθλήτρια είναι ένοχη, όχι τόσο για ρατσισμό (ίσως και γι’ αυτόν), αλλά κυρίως για αφέλεια και επιπολαιότητα.
Επρεπε να τιμωρηθεί; Πιθανότατα ναι. Επρεπε, όμως, να τιμωρηθεί έτσι; Σαφώς όχι. Στη νομική επιστήμη κυριαρχεί ο κανόνας «Μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφί μύθον ακούσεις». Η ΕΟΕ δεν τον εφάρμοσε. Και γι’ αυτό έχει μείνει έκθετη.