Ηταν ένα πικρό «αντίο» στην εθνική ομάδα από ένα μεγάλο παίκτη. Ο Γιώργος Αφρουδάκης αλλιώς φανταζόταν τον αποχωρισμό από το «γαλανόλευκο» σκουφάκι. Αλλά, όπως είπε, «κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει την έξοδο όπως θέλει».
Ακόμη και στην άσχημη στιγμή, όμως, η σκέψη του παραμένει στην εθνική ομάδα πόλο και το μέλλον της: «Οι βάσεις υπάρχουν, παρά τις σημαντικές αποχωρήσεις. Προετοιμαζόμασταν για τους Ολυμπιακούς, συγχρόνως, όμως δουλεύαμε και με νέα παιδιά για το μέλλον Εχουμε δύο καλούς φουνταριστούς, καλούς αμυντικούς όπως ο Δελακάς κ.ά. Πιστεύω ότι, σε σύγκριση με άλλες εθνικές ομάδες, θα βρεθούμε σε καλύτερο σημείο μετά τους Ολυμπιακούς, οπότε συνήθως αρχίζουν οι ανανεώσεις. Αλλά για να ισχύσει αυτό, πρέπει το πρωτάθλημα να γίνει καλύτερο, οι ομάδες να προπονούνται δύο φορές την ημέρα και πολιτεία και ομοσπονδία να στηρίξουν την προσπάθεια».
Τι μέρος της ζωής του έχει η εθνική ομάδα; «Είναι η ζωή μου. Επειδή έπαιξα από πολύ μικρός, σχεδόν αμούστακο παιδί ήμουν, δεν θυμάμαι την ζωή μου χωρίς να είμαι στην εθνική. Οταν άρχισα, δεν φανταζόμουν πως θα έφθανα σε τόσο υψηλό επίπεδο. Αφήνω κληρονομιά και παρακαταθήκη στα νέα παιδιά, το ήθος, την αγωνιστικότητα και τη μαχητικότητα με την οποία έπαιζα. Πιστεύω, χωρίς να είναι εγωιστικό αυτό, πως ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησα όλα αυτά τα χρόνια, πρέπει ν’ αποτελεί παράδειγμα για τα νέα παιδιά».
Ο αποχαιρετισμός τον αφήνει με πικρή γεύση: «Είμαι άσχημα ψυχολογικά τώρα. Δεν έφυγα όπως ήθελα, με το κεφάλι ψηλά. Αλλά στην ζωή υπάρχουν και άλλα κεφάλαια. Οχι μόνο πόλο και εθνική ομάδα. Εκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Τα δυσάρεστα αποτελέσματα, οι ήττες, ήταν περισσότερα από τα ευχάριστα. Αυτό είναι μέρος της ζωής και του αθλητισμού. Το λέω, παρότι είχαμε πολλές επιτυχίες. Θεωρώ, όμως, ότι αυτή η γενιά, μπορούσε να είχε πετύχει περισσότερα. Μου λέτε, μήπως είχαμε υπερεκτιμήσει την ομάδα. Οχι. Πιστεύω πως από το 2002 και μετά μπορούσαμε να είχαμε παίξει ακόμη και σε τελικούς. Ισως επειδή μου μένει η τελική πίκρα, να είπα νωρίτερα, ότι οι δυσάρεστες στιγμές ήταν περισσότερες από τις ευχάριστες. Φεύγω γεμάτος από ανάμεικτα συναισθήματα. Θα ήταν ανούσια η ζωή αν όλα ήταν ευχάριστα. Και μόνο η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς, είναι επιτυχία. Αυτό, άλλωστε, είναι το νόημα των Ολυμπιακών: να συμμετέχεις, να προσπαθείς. Το σκέπτομαι αυτό για να μου φύγει λίγο η πίκρα για τον αποκλεισμό. Είναι δύσκολες μέρες αυτές. Τόσα χρόνια είχα ένα προτέρημα: μετά την ήττα δούλευα παραπάνω για να την ξεπεράσω. Επειδή δεν δέχομαι την αποτυχία, από τις ήττες έβγαινα κερδισμένος. Τώρα νιώθω άβολα, διότι δεν μου μένει πλέον χρόνος για ν’ αντιδράσω προσωπικά».
Μεγαλύτερη στιγμή του θεωρεί το γκολ με την Κροατία στην παράταση, με το οποίο εξασφαλίσαμε το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2005. Και δεύτερη σημαντική, αλλά όχι ευχάριστη, το τέλος του αγώνα με την Αυστραλία. «Δεν ήταν όπως το φανταζόμουν. Παίξαμε σαν πρωτάρηδες, σαν άπειρη ομάδα. Ηθελα να φύγω με το κεφάλι ψηλά», ξαναλέει.
Από την πρώτη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς, το 1996, θυμάται την ατμόσφαιρα «Ηταν πρωτόγνωρη. Και μετά ήταν η υποδοχή της ολυμπιακής αποστολής. Είχαμε πάει και καλά, είχαμε πάρει την 6η θέση», θυμάται.
Ποιο θα είναι το αθλητικό μέλλον του;
«Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θ’ αποχωρήσω από την αγωνιστική δράση. Πάντως, όποτε κι αν συμβεί αυτό, δεν θα γίνω προπονητής».
Ο Γιώργος έπαιξε σε πέντε Ολυμπιακούς, έξι παγκόσμια (χάλκινο μετάλλιο το 2005) και οκτώ πρωταθλήματα Ευρώπης και πέντε κύπελλα κόσμου (ασημένιο το 1997).
Εκλεισε ένας μεγάλος κύκλος στην εθνική πόλο
Ενας κύκλος έκλεισε, αλλά ένας άλλος είχε ήδη ανοίξει. Μια μεγάλη γενιά της ελληνικής υδατοσφαίρισης αποχαιρέτησε άδοξα την εθνική ομάδα. Αδοξα όσον αφορά την τελευταίο αγώνα. Διότι η συγκεκριμένη γενιά παικτών (αυτών που αγωνίστηκαν στο Λονδίνο κι εκείνων που είχαν αποχωρήσει από την Εθνική μετά τους Ολυμπιακούς του 2008) είναι η ενδοξότερη του ελληνικού πόλο. Πρόσφερε πολλά. Χάλκινο μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών και ασημένιο σε νέων, 4η θέση και σε Ολυμπιακούς και σε πρωτάθλημα κόσμου, πολλές άλλες αξιομνημόνευτες θέσεις, αλλά και, με την προσθήκη παικτών της προηγούμενης γενιάς, αυτής που έδωσε μεγάλη ώθηση στο άθλημα, το ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο κύπελλο του 1997.
Ο κύκλος των διαδόχων έχει ανοίξει εδώ και καιρό. Ουσιαστικά, μετά τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Οι παίκτες αυτοί βοήθησαν αποφασιστικά την εθνική ομάδα να φθάσει στο Λονδίνο, αλλά όλοι -νέοι και παλιοί- λύγισαν όταν «στράβωσε» ο αγώνας με την Αυστραλία. Η υπεραισιοδοξία έκανε κακό. Δεν γίναμε ξαφνικά Κροατία, γιατί την πιέσαμε πολύ, ή Ιταλία, επειδή της πήραμε ισοπαλία. Αυτό φάνηκε στη συνέχεια, όταν οι Ιταλοί απέκλεισαν τους Ούγγρους νικητές του 2000, του 2004 και του 2008, και οι Κροάτες συνέτριψαν με 8-2 τους 2ους του Πεκίνου, Αμερικανούς.
Η Εθνική της Αυστραλίας είναι κατώτερη της ελληνικής. Αλλά στον κρίσιμο αγώνα αποδείχθηκε πιο ψύχραιμη. Για δεύτερη φορά, λοιπόν, η Αυστραλία συνδέεται αρνητικά με το ελληνικό πόλο. Η προηγούμενη είχε σχέση με τον τόπο διεξαγωγής των Ολυμπιακών. Το 2000, η τότε εθνική ομάδα, στην οποία μετείχαν και τρεις παίκτες της σημερινής, είχε καταταγεί μόλις 10η. Το «στραπάτσο» εκείνο επέδρασε ευεργετικά. Η ομοσπονδία (ΚΟΕ) πήρε σημαντικές αποφάσεις, βοηθούσης και της ευμάρειας της εποχής, και η Ελλάς σε λίγο βρέθηκε πιο ψηλά από πριν.
Μπορεί να συμβεί το ίδιο; Χωρίς να το αποκλείουμε, το θεωρούμε δυσκολότερο. Για πολλούς λόγους: Οι οικονομικές συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Οση καλή θέληση και αν έχει η ΚΟΕ, δεν μπορεί να υποστηρίξει με τον ίδιο τρόπο την ομάδα. Το πρωτάθλημα εδώ και 2-3 χρόνια είναι σαφώς κατώτερου επιπέδου από τα προηγούμενα. Και -ας με συγχωρήσει ο Γιώργος Αφρουδάκης, που έχει άλλη άποψη, την οποία εκφράζει δίπλα- η νεότερη γενιά είναι μεν ταλαντούχος, αλλά όχι όσο η αποχωρούσα.
Τούτο δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να φθάσει ψηλά. Μπορεί. Αρκεί να δουλέψει πολύ και σωστά. Τα όσα λέει σχετικά ο Αφρουδάκης είναι ορθότατα. Ας τα διαβάσουν προσεκτικά.