Οι γενιές του ελληνικού πόλο από το 1968, από τον Ανδρέα Γαρύφαλλο και τον Γιάννη Παληό, τον Μάρκελλο Σιταρένιο και τον Σωτήρη Σταθάκη, τον Κυριάκο Γιαννόπουλο και τον Αντώνη Αρώνη έως τον Νόντα Σαμαρτζίδη, τον Γιώργο Μαυρωτά, τον Αντώνη Βλοντάκη, τον Γιώργο και τον Χρήστο Αφρουδάκη και όλους τους παίκτες από τότε έως τώρα, ονειρεύονταν αυτό που πέτυχε η τωρινή: την κατάκτηση ολυμπιακού μεταλλίου, αλλά και τη συμμετοχή σε «μεγάλο» τελικό Ολυμπιακών ή πρωταθλήματος κόσμου.
Οταν το 1978 η Ελλάς νίκησε την Ισπανία στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπου κατετάγη 12η (αποτελούσε επιτυχία τότε), ρωτήθηκε διοικητικός παράγων της ομοσπονδίας πόσα κολυμβητήρια διαθέτει η Αθήνα κι εκείνος απάντησε «ένα», ο συνομιλητής του απέμεινε να τον κοιτάζει αποσβολωμένος. Δεν τον πίστευε. Και όμως, του έλεγε αλήθεια. Ενα υπήρχε κατάλληλο για πόλο. Το υπέροχο, αλλά και πολύπαθο, εδώ και χρόνια, ολυμπιακό κολυμβητήριο απέναντι από το Ζάππειο.
Από τότε κατασκευάστηκαν δεκάδες. Και στην Αττική και στην Ελλάδα γενικά. Αλλά…
Διαβάστε τι τόνισε στην «Κ» ο προπονητής του ασημένιου ολυμπιακού μεταλλίου, όπως και του χάλκινου παγκόσμιου του 2015, Θοδωρής Βλάχος:
«Εχει δυναμική να γίνει εθνικό άθλημα το πόλο, αλλά πρέπει να βελτιωθούν οι υποδομές. Σε αυτό είμαστε τριτοκοσμικοί. Εάν δεν γίνει τώρα, δεν θα γίνει ποτέ».
Ποιος θα πίστευε ότι στην Αθήνα του περίφημου κολυμβητικού κέντρου του ΟΑΚΑ, των κολυμβητηρίων του Αγίου Κοσμά και τόσων άλλων, οι εθνικές ομάδες πόλο θα θύμιζαν νομάδες; Μόνο στη… θάλασσα δεν έχουν κάνει προπόνηση.
Η πολιτική ηγεσία του αθλητισμού καλείται να δώσει μόνιμη λύση στο πρόβλημα. Το οφείλει και στις προηγούμενες και στις επερχόμενες γενιές της υδατοσφαίρισης.