Παλαιότερα, η τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου πρόσφερε, πέρα από τον ανταγωνισμό των θεωρούμενων κορυφαίων ομάδων του πλανήτη, και κάτι νέο στο ποδόσφαιρο. Είτε ένα νέο αστέρι της μπάλας είτε κάποιο νέο σύστημα επίθεσης ή ακόμη και άμυνας.
Στις τελευταίες διοργανώσεις, ειδικά σ’ αυτήν που διεξάγεται τώρα στο Κατάρ, δεν βλέπουμε τίποτα από τα δύο. Οι κινήσεις των παικτών παραμένουν στην πλειονότητά τους προβλέψιμες, χωρίς φαντασία και εμπνεύσεις, και η όποια συγκίνηση προσφέρεται στον κόσμο προέρχεται από κάποιες διακυμάνσεις στο σκορ και εκπλήξεις στα αποτελέσματα.
Εντάξει, είναι κάτι κι αυτό. Ομως δεν μπορεί να το κατατάξει σε ένα από τα καλύτερα της Ιστορίας, όπως προσπαθούν να μας το επιβάλουν οι περιγράφοντες τα παιχνίδια. Αν θα μείνει στην Ιστορία, είναι που για πρώτη φορά υπήρξε… αρχόντισσα του ματς και πως η τεχνολογία έφτασε σε τέτοιο σημείο που σε μερικά σημεία, έστω κι αν αποκλείει κατά μεγάλο ποσοστό την αδικία, σπάει τα νεύρα παικτών και θεατών.
Οργανωτικά, τουλάχιστον από όσα μας δείχνουν οι παραγωγοί της εικόνας, δεν υπάρχει το παραμικρό ψεγάδι. Η άψογη κάλυψη, το λαμπρό τελετουργικό πριν από τη σέντρα κάθε παιχνιδιού, αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση πως με το χρήμα μπορείς να επιτύχεις τα πάντα. Εστω κι αν φτάνεις στην υπερβολή τού… κιτς.
Οπως αυτές οι πολυθρόνες στα επίσημα των γηπέδων, όπου φιλοξενείται το προεδρείο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Το οποίο κατόρθωσε, με τα μέσα που διαθέτει, να μην ακουστεί ή γραφτεί, μέχρι σήμερα, καμία αναφορά στους χιλιάδες νεκρούς.
