Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Υπάρχει όμως ακόμη ελπίδα να σωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο; Μια καταφατική απάντηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα.
Αφού πολιτικοί, παράγοντες των θεσμών και των ΠΑΕ, ΜΜΕ, ακόμη και μερίδα προπονητών κάνουν ό,τι μπορούν για να το βυθίζουν στην τοξικότητα, στην ανυποληψία, στον φανατισμό, που μοιραία οδηγούν στη βία. Σε τι μένει λοιπόν να ελπίζουμε πως θα υπάρξει αναστροφή;
Με όση θετική σκέψη μάς απομένει, ας δούμε τους ποδοσφαιριστές που ευτυχώς, μέχρι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, δείχνουν να κρατούν κάποιες αποστάσεις από τα αφεντικά τους. Και το έχουν δείξει πάνω στο χορτάρι.
Φυσικά ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πως όσο κορυφώνεται ο ανταγωνισμός, στα πλέι οφ, θα κατορθώσουν να μείνουν κι αυτοί αμέτοχοι και να μην «πουλήσουν οπαδιλίκι», ώστε να έχουν την εύνοια των οπαδών τους. Θα μπορέσουν να μη διαμαρτύρονται, πέραν των ορίων, αν υπάρξουν πάλι λάθη διαιτητών, όπως αυτά των δύο πρώτων αγωνιστικών;
Μακάρι να παραμείνουν οι μόνοι… λογικοί, στην τρέλα που κυριαρχεί στο επαγγελματικό μας ποδόσφαιρο. Γιατί αν ξεφύγουν κι αυτοί, τότε είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν φαινόμενα βίας που θα γίνουν «πρώτο θέμα» των ειδήσεων.
Οι αντίπαλοι δεν είναι πλέον στα χαρακώματα. Εχουν ήδη βγει από αυτά και έχουν πάρει θέση ο ένας απέναντι στον άλλον για την τελική μάχη, σώμα με σώμα.
Κι αν υπάρχει κάποιος να τους σταματήσει είναι μόνον οι ποδοσφαιριστές, πριν χυθεί πάλι αίμα και θρηνήσουμε κι άλλα θύματα.
