Να λοιπόν, που την Κυριακή στο «Απόστολος Νικολαΐδης» θα γίνει ένα παιχνίδι, που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως ο τελικός του πρωταθλήματος. Είναι κάτι που έχει χρόνια να συμβεί, αφού τελευταία, ακόμη και από τότε που καθιερώθηκαν τα πλέι οφ, ο πρωταθλητής είχε κριθεί πολλές αγωνιστικές πριν από την ολοκλήρωση του προγράμματος.
Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται την ΑΕΚ, ευελπιστώντας στη νίκη, η οποία θα τον φέρει αγκαλιά με το τρόπαιο. Από την πλευρά της η φιλοξενούμενη γνωρίζει πως ακόμη και με ισοπαλία θα χάσει αρκετές από τις ελπίδες της για να το κατακτήσει αυτή.
Και μόνο η σπουδαιότητα αυτού του αγώνα μπορεί να δώσει τον χαρακτηρισμό του πιο ανταγωνιστικού επαγγελματικού πρωταθλήματος της τελευταίας εικοσαετίας. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι δυνατόν να το συμπεριλάβουμε και στο πιο συναρπαστικό.
Γιατί, όχι μόνο μας προσέφερε ελάχιστα παιχνίδια κάποιου επιπέδου, αλλά αντιθέτως η γκρίνια, οι διαμαρτυρίες και η τοξικότητα μεταξύ των παραγόντων ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.
Με αποτέλεσμα, για άλλη μια φορά, να υπάρξουν πολλοί που θα αμφισβητήσουν τη δίκαιη κατάκτηση του τίτλου από την τροπαιούχο ομάδα. Εστω κι αν Παναθηναϊκός και ΑΕΚ υπήρξαν, χωρίς αμφιβολία, οι πιο σταθερές στην όλη πορεία αυτού του μαραθωνίου.
Ελπίζω το βράδυ της Κυριακής, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, παίκτες και προπονητές να μην έχουν λόγους να το αμφισβητήσουν. Και αυτό πιστεύω πως θα εξαρτηθεί από τη διαιτησία, η οποία φέτος ήταν η αρνητική πρωταγωνίστρια.
