Οταν η Νάπολι κατακτούσε το 2ο πρωτάθλημά της το 1990, ο Νέλσον Μαντέλα ήταν ξανά ελεύθερος ύστερα από 27 χρονια στη φυλακή. Στη Χιλή επέστρεφε η δημοκρατία. Στη Μόσχα σχηματίζονταν ουρές για ένα μπέργκερ McDonald’s. Tο τείχος του Βερολίνου πουλιόταν πετραδάκι πετραδάκι, την ώρα που οι Ρουμάνοι απαλλάσσονταν μια και καλή από τον Τσαουσέσκου, ενώ το Nothing Compares 2 U του Prince, τραγουδισμένο από τη Sinead O’ Connor, κατέκλυζε τα αμερικάνικα τσαρτς.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, πριν συνθλιβεί από το βάρος του ίδιου του του εαυτού, αντιμετωπίζοντας σωματικά, ψυχικά και εξωαγωνιστικά προβλήματα, χάριζε στους «παρτενοπέι» το τελευταίο τους πρωτάθλημα επί των ημερών του.
Η πόλη που χτίστηκε πάνω στον τάφο της σειρήνας Παρθενόπης, το σύμβολο του ιταλικού ποδοσφαιρικού Νότου που σήκωσε ανάστημα απέναντι στα δισεκατομμύρια του πλούσιου Βορρά, εκτεθειμένη στην οργή του Βεζούβιου, μπορούσε πια να κουνά το δάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση. Για 60 χρόνια η ομάδα αυτή δεν είχε κατακτήσει πρωτάθλημα, όμως ο Μάραντόνα ήρθε για να της αλλάξει την ιστορία.
Υστερα από χρόνια πτωτικής πορείας, η ομάδα υποβιβάστηκε όχι μόνο στη β’ κατηγορία. Κήρυξε πτώχευση και βρέθηκε στον πάτο του πηγαδιού, στη γ’ εθνική.
Τριάντα τρία χρόνια μετά, χωρίς κάποιον Μαραντόνα, χωρίς κάποια θεαματική μεταβολή στις τσέπες των Ναπολιτάνων, κάποιος… Οσιμεν, ένας πανύψηλος Νιγηριανός, κάποιος… Γεωργιανός, του οποίου το ονοματεπώνυμο δεν είναι τόσο μελωδικό όσο του Ντιέγκο, ο Xβίτσα Κβαταστχέλια και κάποιος… Λουτσιάνο Σπαλέτι, έστειλαν ξανά τους Ναπολιτάνους να βουτήξουν στα νερά του κόλπου της πόλης.
Ο… ντεμοντέ Σπαλέτι, έδωσε στους παίκτες να κατανοήσουν τον ρόλο τους, την πίεση και το βάρος της φανέλας της συγκεκριμένης ομάδας και να βρει τη σωστή χημεία. Αλλά με μία διαφορά. Δεν άφησε κανέναν τα κοιτάξει στο τέλος. Εμαθε τους πάντες να κοιτούν κάθε αγώνα ξεχωριστά. Ματς με ματς.
Τρανό παράδειγμα ο Πορτογάλος μπακ, Μάριο Ρούι, ο οποίος βρίσκεται στην ομάδα από το 2017 και μεταμορφώθηκε τη φετινή σεζόν. Μαζί του ο Νοτιοκορεάτης Μιν Τζάε Κιν και ο Ουρουγουανός Ματίας Ολιβέιρα. Ο νεαρός Ελίφ Ελμάς από την ΠΓΔΜ ή ο Μεξικανός Τσάκι Λοσάνο, μια μόνιμη πηγή κινδύνου για την αντίπαλη άμυνα.
Σαν μια σουρεαλιστική κινηματογραφική σκηνή, ο ιδιοκτήτης του κλαμπ, Αουρέλιο ντε Λαουρέντις και διάσημος παραγωγός ταινιών, αγόρασε την ομάδα με την απλή υπόσχεση: οικονομική σταθερότητα χωρίς μεταγραφικές… κρεπάλες. Οι οπαδοί, μάλλον τρομοκρατήθηκαν. Ο ντε Λαουρέντις, τί σχέση είχε με τη μπάλα; Αλλη βιομηχανία η μία, άλλη η άλλη.
Κι όμως. Το νερό έδειχνε να έχει μπει στο αυλάκι. Τα τελευταία 10 χρόνια, η Νάπολι τερμάτισε 2η για τέσσερις σεζόν. Το παραπάνω βήμα, παρόλα αυτά, αργούσε να έρθει.
Ομως η φετινή χρονιά ήταν διαφορετική. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα σαν μία σκηνή από κάποια κινηματογραφική ταινία. Μέσα από τη χαοτική φύση της πόλης ξεπήδησε τελικά η ομάδα που άρπαξε τον τίτλο με παίκτες που στο μεταγραφικό παζάρι αγνοήθηκαν από τα μεγάλα κλαμπ.
Η Νάπολι δεν είναι ένας σύλλογος σαν τους άλλους, οι οποίοι μπορούν να διαλέγουν παίκτες και να τους αποκτούν. Η ομάδα του Νότου δούλεψε μεθοδικά, με έξυπνες κινήσεις, ενώ και η ποδοσφαιρική κουλτούρα της πόλης θα πρέπει να έχει ένα μικρό μερίδιο στην εφετινή επιτυχία.
Σε αντίθεση με άλλες ιταλικές πόλεις, η Νάπολη έχει μία και μόνη ομάδα. Το Μιλάνο έχει δύο, όπως και το Τορίνο, η Ρώμη, η Τζένοα. Οι Ναπολιτάνοι υποστηρίζουν μία ομάδα κι αυτό προσδίδει άλλη δυναμική. Ακόμη κι όταν η ομάδα βρέθηκε στη γ’ κατηγορία, 60.000 κόσμος βρέθηκε στο Σαο Πάολο για να τη στηρίξει.
Την ημέρα που το κλαμπ έχει εντός έδρας αγώνα, είναι πολύ λίγα αυτά που κινούνται έξω από αυτή τη «δίνη» στην πόλη. Ανδρες, γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, αφιερώνουν τη μέρα αυτή στην ομάδα τους.
Στη Νάπολη κανείς δεν ανησυχεί για το τι θα συμβεί το καλοκαίρι. Ολοι ζουν τη στιγμή. Αυτό είναι η Νάπολη. Η κληρονομιά του Μαραντόνα έχει προσδώσει μια μυστηριώδη αίγλη στη γαλάζια φανέλα και όλα αυτά έχουν δημιουργήσει μια… παγκόσμια ταυτότητα η οποία ξεπερνά τις γειτονιές της και ξεχύνεται παντού.
Σ’ αυτή την παράξενη… χώρα του ιταλικού Νότου, σχεδόν όλοι έχουν υιοθετήσει τη φράση της Γερμανίδας θεολόγου, Ντόροτι Σέλε. Οταν την είχαν ρωτήσει «πώς θα εξηγούσατε σε ενα παιδί τί είναι ευτυχία;», αυτή είχε απαντήσει: «Δεν θα του εξηγούσα. Θα του έδινα μια μπάλα για να παίξει».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr