«Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε»… Κάπως έτσι θα μπορούσε να πέσει η αυλαία της κωμικοτραγικής παράστασης του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου για φέτος. Ομως, βλέπετε κάποιοι… ποδοσφαιροπατέρες δεν μπορούν να σιωπήσουν και να κοιτάξουν πώς θα διορθώσουν τα κακώς κείμενα στις ανώνυμες εταιρείες τους.
Ετσι, οι «κόντρες» συνεχίζονται, ως είθισται πλέον, εκτός των τεσσάρων γραμμών των γηπέδων. Και ο πόλεμος είναι ακόμη πιο σκληρός. Λες και όλοι θέλουν να καταστρέψουν ό,τι απέμεινε από το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Και φυσικά, τα όσα δηλώνουν καθημερινά δεν αφορούν το τι θα κάνουν, αλλά, πρωτίστως, το πώς θα δείξουν ποιος αποφασίζει και διατάσσει. Κατά δεύτερον, να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον των οπαδών τους, γιατί ήδη μπήκαμε στη μεταγραφική περίοδο.
Η οποία κάθε άλλο παρά εύκολη είναι για τα αφεντικά των ΠΑΕ, αφού θα πρέπει να καλύψουν τα κενά που διαπίστωσαν στις ομάδες τους. Τα ευρωπαϊκά παιχνίδια που έρχονται το καλοκαίρι δεν έχουν καμία σχέση με αυτά των εσωτερικών μας διοργανώσεων.
Και για να μπορέσεις να προχωρήσεις και όχι να πεις «αντίο» με το… καλημέρα χρειάζονται ποιοτικές μεταγραφές και όχι «φωτοβολίδες» μεγάλων ονομάτων, αλλά σε προχωρημένες ηλικίες. Ούτε φυσικά να παρουσιάζονται οι μετριότητες σαν παικταράδες.
Για να το πετύχεις όμως αυτό χρειάζονται λεφτά, τα οποία δεν φθάνουν από τα πενιχρά έσοδα των ΠΑΕ. Επομένως πρέπει να μπει το χέρι στην τσέπη. Τα τελευταία χρόνια, το πρώτο μέλημα όλων είναι να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Σωστό μεν οικονομικά, δεν αποδίδει όμως αγωνιστικά.
