Η… αξιοπρεπής ήττα της εθνικής ποδοσφαίρου στο Παρίσι από τη Γαλλία, μπορεί να αναγνωστεί όπως ένα ποτήρι νερό: μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Αν θεωρήσουμε πως το ποδόσφαιρό μας βρίσκεται στους ουραγούς της Ευρώπης, τότε ήταν μια «ηρωική» εμφάνιση και ένα ελπιδοφόρο αποτέλεσμα. Αν πιστεύουμε όμως πως μπορούμε να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά, τότε οι ήττες δεν οδηγούν πουθενά.
Αν κάποιος δεν είχε δει τον αγώνα, ή ακόμη άκουγε την περιγραφή χωρίς εικόνα, τότε σίγουρα θα θεωρούσε πως το αποτέλεσμα μας αδικεί. Ενώ οι τίτλοι της επόμενης μέρας, σε όλα τα αθλητικά ΜΜΕ, μας παρέπεμπαν σε έναν… θρίαμβο, αν δεν παρατηρούσαμε το Γαλλία – Ελλάδα 1-0 σε κάποια γωνιά του πρωτοσέλιδου.
Να συμφωνήσω πως και η ομάδα του Ρεχάγκελ με ανάλογο ποδόσφαιρο έφθασε στην κορυφή της Ευρώπης το 2004. Το ερώτημα, όμως, είναι τι παρακαταθήκη άφησε αυτή η επιτυχία. Αφού δεν είχε φέρει τίποτε το καινούργιο σε νοοτροπία.
Οσο κι αν η επικοινωνιακή πολιτική της ΕΠΟ προσπαθεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη για τις δυνατότητες της ομάδας του Πογιέτ, οι αδυναμίες της είναι ορατές. Με βασική, τη δημιουργία φάσεων, με οργάνωση επιθετικού ποδοσφαίρου.
Ναι, αυτή η ομάδα δείχνει να έχει ομοιογένεια στον αμυντικό τομέα. Αρκεί όμως αυτό για να ξεπεράσει στο τέλος την Ολλανδία ή ακόμη και την Ιρλανδία για να βρεθεί στα γήπεδα της Γερμανίας το καλοκαίρι του 2024;
Η ερώτηση πρέπει να απασχολήσει πρωτίστως τον ομοσπονδιακό προπονητή και έπειτα τους διεθνείς μας. Η δικαιολογία, το… παλέψαμε αλλά ατυχήσαμε ή πληρώσαμε κάποια λάθη, δεν θα μετριάσει την αποτυχία ενός ακόμη αποκλεισμού από την τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης.
