Ηταν 12 Απριλίου του 1998, όταν ο Αλιστερ Κάμπελ, ο γραμματέας Τύπου της Ντάουνινγκ Στριτ, κάθισε να γράψει μια επιστολή.
Οι πρώτες του λέξεις ήταν «Μια ιδέα». Συνέχισε περιγράφοντας ένα όραμα που ήλπιζε ότι θα μπορούσε να εδραιώσει την υποστήριξη για τη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής, πριν η πρωτοποριακή ειρηνευτική συμφωνία τεθεί σε δημοψήφισμα στη Βόρεια Ιρλανδία, με την ελπίδα ότι θα έβαζε ένα τέλος σε έναν εμφύλιο δεκαετιών μεταξύ των Καθολικών, υποστηρικτών της ενοποίησης των δύο τμημάτων της Ιρλανδίας και των Προτεσταντών, υποστηρικτών της ένωσης με τη Βρετανία. Ενας εμφύλιος που στοίχησε τη ζωή σε περίπου 3.700 ανθρώπους, ενώ περίπου 47.500 ήταν οι τραυματίες.
Με την επιστολή του ο Κάμπελ φανταζόταν έναν αγώνα μεταξύ της Σέλτικ και της Ρέιντζερς -δύο ομάδες που τις χωρίζει η ιστορία, η αντιπαλότητα και η θρησκεία- στο Μπέλφαστ.
«Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κάτι σε αυτό, βάζοντας τους παίκτες της Σέλτικ να φορέσουν τη φανέλα της Ρέιντζερς και τους παίκτες της Ρέιντζερς να φορέσουν τη φανέλα της Σέλτικ», πρόσθεσε, αν και παραδέχτηκε ότι ορισμένοι από τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων θα ήταν αρκετά επιφυλακτικοί με αυτό.
Έστειλε την ιδέα στον πρωθυπουργό, Τόνι Μπλερ, στον υπουργό Εξωτερικών της Βόρειας Ιρλανδίας, Μο Μόουλαμ και στον υπουργό Εξωτερικών της Σκωτίας, Ντόναλντ Ντιούαρ. Κανείς δεν ενθουσιάστηκε με την ιδέα, ενώ επίσης δεν υπάρχει κάποιο επίσημο στοιχείο ότι έλαβε απαντήσεις από τους παραλήπτες της επιστολής του. Ο Κάμπελ παραδέχτηκε έκτοτε ότι «ίσως δεν ήταν μια από τις καλύτερες ιδέες μου», αλλά, ίσως δεν ήταν και η χειρότερη.
Και αυτό διότι σχεδόν 40 χρόνια πριν, οι δύο αντίπαλοι της Γλασκώβης είχαν δημιουργήσει μια ενδεκάδα που αποτελούνταν από παίκτες και των δύο ομάδων, όχι όμως με κίνητρο την ειρήνη. Αντίθετα με κάποιον πολύ περίεργο τρόπο, το παιχνίδι εκείνο είχε σχέση και με το κυνήγι του τέρατος του Λοχ Νες.
Τον Μάρτιο του 1933, η Ινβερνές Καλεντόνιαν φιλοξένησε τον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα στη Σκωτία με σύγχρονους προβολείς στο γήπεδό της στο «Telford Street Park». Ηταν κάτι το πρωτοποριακό για την εποχή, πόσο μάλλον για το ποδόσφαιρο της Σκωτίας, καθώς σε αυτόν τον τομέα, κατάφερνε να ξεπεράσει ακόμα και την Αγγλία, εγκαινιάζοντας μια σύγχρονη και επαναστατική εποχή.
Το να γίνονται αγώνες υπό το φως των προβολέων ήταν ακόμα κάτι το εξαιρετικά σπάνιο. Αν και είχε δοκιμαστεί πολλές φορές στην Αγγλία, είχε τελικά απαγορευτεί από την FA τον Αύγουστο του 1930 και δεν άλλαξε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1950.
Στο Ινβερνές όμως, όπου ο ήλιος τον χειμώνα δύει λίγο μετά τις 16.00 οι προβολείς είχαν μεγάλη επιτυχία, η οποία όμως δεν κράτησε πολύ. Τα φώτα παρέμειναν στη θέση τους μόνο για λίγες εβδομάδες, καθώς η Καλεντόνιαν πέρασε από την μια στιγμή στην άλλη σε δεύτερη μοίρα. Η προσοχή όλων των κατοίκων της πόλης της Βόρειας Σκωτίας, δεν βρισκόταν πλέον στο τοπικό γήπεδο, αλλά στην κοντινή λίμνη.
Στις 2 Μαΐου 1933, η εφημερίδα «Inverness Courier» δημοσίευσε την ιστορία ενός τοπικού επιχειρηματία που οδηγούσε κατά μήκος της βόρειας ακτής του Λοχ Νες, όταν η γυναίκα του έβγαλε μια κραυγή. Είχε δει σύμφωνα με τα λεγόμενά της «μια τεράστια αναταραχή στη λίμνη, η οποία, προηγουμένως ήταν ήρεμη». Η αναφορά συνέχισε περιγράφοντας ένα άγνωστο πλάσμα, «που κυλιόταν και βυθιζόταν για ένα ολόκληρο λεπτό, με το σώμα του να μοιάζει με αυτό μιας φάλαινας και το νερό να πέφτει και να αναδεύεται σαν καζάνι που σιγοβράζει».
Ετσι με την απλή αυτή περιγραφή το τέρας του Λοχ Νες είχε μόλις… γεννηθεί. Εκατοντάδες άνθρωποι συνέρρεαν στο Λοχ με την ελπίδα να δουν το τέρας. Ένας ιμπρεσάριος τσίρκου -ο Μπέρτραμ Μάιλς- είχε την ιδέα να βάλει έπαθλο 20.000 λίρες – που ισοδυναμεί με 1,24 εκατομμύρια σήμερα – αν κάποιος κατάφερνε να πιάσει το τέρας. Ο Μάιλς πρόσθεσε κάποιους όρους στον διαγωνισμό – το πλάσμα έπρεπε να έχει μήκος τουλάχιστον 20 πόδια, να ζυγίζει πάνω από 1.000 λίβρες (454 κιλά) και να είχε προηγουμένως θεωρηθεί ότι είχε εξαφανιστεί.
Κανείς δεν αποθαρρύνθηκε από τα… ψιλά γράμματα. Τα πλήθη συνέχισαν να αυξάνονται στην ακτή και οι άνθρωποι κατασκήνωσαν για να προσπαθήσουν να εντοπίσουν το θηρίο.
Ολος αυτός ο πανικός που δημιουργήθηκε και η κοσμοσυρροή που υπήρξε, ανάγκασαν τις αρχές της πόλης να πάρουν τους προβολείς από το γήπεδο και να τους τοποθετήσουν στην λίμνη. Ετσι αποσυναρμολογήθηκαν και μεταφέρθηκαν μερικά μίλια πιο κάτω για να φωτίσουν κάποια από τα 22 τετραγωνικά μίλια της λίμνης.
Βέβαια κανείς ποτέ ούτε έπιασε, ούτε είδε ξανά το περιβόητο τέρας.
Οι προβολείς έμειναν στο σημείο για 25 χρόνια, όταν δύο αδέρφια, ο Γουίλιαμ και ο Χιουζ ΜακΝτόναλντ, πλήρωσαν από την τσέπη τους προκειμένου τα φώτα να επιστρέψουν στο γήπεδο της Telford Street. Για να γιορτάσει το μεγάλο γεγονός η Ινβερνές θέλησε να διοργανώσει ένα ξεχωριστό φιλικό παιχνίδι, με αντίπαλο κάποια από τις μεγάλες ομάδες της χώρας. Η ιδέα που έπεσε στο τραπέζι, ήταν «γιατί κάποια και όχι και τις δύο;» Ετσι δημιουργήθηκε η Old Firm Select XI, που την αποτελούσαν παίκτες και της Σέλτικ και της Ρέιντζερς, προκειμένου να ταξιδέψει στο Inverness για να εγκαινιάσει το νέο φωτισμό.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι δύο ορκισμένοι εχθροί ενώνονταν. Μια αντίστοιχη ομάδα της Σέλτικ και της Ρέιντζερς είχε παίξει σε έναν αγώνα τιμής για τον Μπίλι Μέρεντιθ – ένα από τα πρώτα αστέρια του ποδοσφαίρου – το 1925. Αλλά η ιδέα δεν είχε αναβιώσει έκτοτε και η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο συλλόγων φαινόταν να καθιστά απίθανη μια επανάληψη του εγχειρήματος.
Ο μέσος της Σέλτικ, Πάντι Κρέραντ, που μεγάλωσε στην περιοχή Γκόρμπαλς της Γλασκώβης από γονείς Ιρλανδούς μετανάστες, παραδέχτηκε ότι, όταν του ζητήθηκε να παίξει στην επίλεκτη ομάδα, αρχικά σκέφτηκε ότι ήταν πολύ περίεργο. «Εκεί από όπου ήμουν, η Ρέιντζερς ήταν μάλλον… αντιπαθητική», λέει ο Κρέραρντ. «Αλλά ήμασταν όλοι ποδοσφαιριστές και έτσι κι αλλιώς είχαμε καλές σχέσεις με πολλούς παίκτες της Ρέιντζερς εκείνη την εποχή».
Με κάποιο τρόπο, η ιδέα εγκρίθηκε. Και ο Κρέραντ ήταν ένας από τους πέντε παίκτες της Σέλτικ που θα συμπεριλαμβάνονταν στην μικτή ομάδα των Σέλτικ και της Ρέιντζερς. Για να γίνει όμως αυτό θα έπρεπε να ξεπεραστεί, εκτός από την έχθρα των δύο πλευρών, ένα ακόμα εμπόδιο. Οι κανονισμοί της Λίγκας εκείνη την εποχή απαιτούσαν όλοι οι παίκτες να έχουν υπογράψει σε μία μόνο ομάδα. Ετσι οι πέντε ποδοσφαιριστές της Σέλτικ θα έπρεπε να πάρουν… μεταγραφή για μια μέρα στην Ρέιντζερς και την επόμενη θα επέστρεφαν στην ομάδα τους. Αυτό όμως δεν θα το επέτρεπαν για κανέναν λόγο οι οπαδοί, ούτε του ενός, ούτε του άλλου συλλόγου.
Ο 19χρονος (τότε) Τζιμ Κόνγουεϊ ήταν ένας από τους παίκτες της Σέλτικ που αναγκαστικά πέρασε στην άλλη… όχθη. «Για μένα ήταν ένας ακόμη ποδοσφαιρικός αγώνας και μια μεγάλη ευκαιρία να παίξω σε αυτή τη μοναδική ομάδα», θα πει. «Κοιτάζοντας πίσω, ίσως ήταν περισσότερο μια σημαντική στιγμή ενότητας. Αν και δεν το ξέραμε τότε, μάλλον περνούσαμε στην ιστορία»
Εκείνη την εποχή, η Ρέιντζερς είχε έναν άγραφο κανόνα που έλεγε ότι ως σύλλογος δεν έπαιρνε ποτέ Καθολικό παίκτη. Κάτι ανάλογο ίσχυε και για την Σέλτικ. Χρόνια αργότερα, το 1989, όταν ο Μο Τζόνστον υπέγραψε στη Ρέιντζερς, ορισμένοι από τους οπαδούς του συλλόγου κατέθεσαν στεφάνι έξω από το «Ίμπροξ», ως ένα είδος «μνημόσυνου» αφού για πρώτη φορά στα 100 χρόνια ιστορίας στην ομάδα θα αγωνιζόταν –επίσημα- Καθολικός παίκτης. Γιατί 40 χρόνια νωρίτερα, ο Τζιμ Κόνγουεϊ, ο Πάντι Κρέραρντ, ο Τζιμ Κένεντι, και ο Τσάρλι Τούλι, είχαν γκρεμίσει αυτό το τείχος.
Ο Κόνγουεϊ θυμάται ακόμα ότι οι παίκτες των δύο ομάδων δεν είχαν ταξιδέψει μαζί για το Ινβερνές. «Συναντηθήκαμε στον σταθμό των τρένων, αλλά μπήκαμε σε διαφορετικά βαγόνια», τόνισε, ενώ συμπλήρωσε: «Κάποια στιγμή όμως, ο Ντικ Μπίτι που ήταν ο τερματοφύλακας της Σέλτικ, φώναξε “αρκετά με αυτό”, έβγαλε μια τράπουλα και πήγε να ρωτήσει τους παίκτες της Ρέιντζερς αν ήθελαν να παίξουν. Σύντομα, όλοι γίναμε ένα. Πέρα από τη θρησκεία, πέρα από τις οικογενειακές απόψεις, πέρα από τις ομάδες, πέρα από τους οπαδούς, ήμασταν απλά ποδοσφαιριστές που κάναμε τη δουλειά μας».
Την επίλεκτη ομάδα θα προπονούσε ο προπονητής της Ρέιντζερς, Σκότ Σάιμον, τον οποίο ο Κρέραντ περιέγραψε ως «καλό άνθρωπο» και η ομάδα φορούσε την εκτός έδρας εμφάνιση της Ρέιντζερς. Ο Κόνγουεϊ θυμάται ότι υπήρχε πολύς κόσμος στο Ινβερνές για να παρακολουθήσει το παιχνίδι, καθώς για την πόλη, αλλά και όλη την χώρα ήταν μια τεράστια και ξεχωριστή στιγμή, ενώ στάθηκε και στο γεγονός ότι το φιλικό έγινε υπό το φως των προβολέων: «Δεν είχαμε συνηθίσει να παίζουμε βράδυ. Ήταν κάτι καινούργιο, οπότε ήταν υπέροχο που το κάναμε αυτό. Είχαμε μεγάλη υποδοχή από τον κόσμο». Οσον αφορά στο αποτέλεσμα, η επίλεκτη ομάδα επικράτησε με 4-2.
Η ιστορία επαναλήφθηκε το 1971, όταν επίσης μια επίλεκτη ενδεκάδα των δύο ομάδων, όπου συμμετείχαν επίσης ο Μπόμπι Τσάρλτον και ο Τζορτζ Μπεστ, αντιμετώπισε την Σκωτία για να συγκεντρωθούν χρήματα μετά την καταστροφή του «Αϊμπροξ». Επίσης το 1977, παίκτες από την Σέλτικ, την Ρέιντζερς, την Κουίνς Παρκ και την Πάρτικ Θιστλ, συμμετείχαν σε έναν αγώνα με αφορμή το αργυρό Ιωβηλαίο της Βασίλισσας.
Η αλήθεια είναι όμως ότι η ένωση των δύο μεγάλων συλλόγων της Σκωτίας είναι αρκετά σπάνια και ίσως να μην είχε συμβεί ποτέ αν τότε στις πρώτες μέρες του Μάϊου του 1933 η «Nessie» δεν είχε κάνει την… εμφάνισή της στην λίμνη του Λοχ Νες…